Περί Δίστομου;

Του Αντώνη Δαβανέλου

Να την προσέξετε ορισμένοι και ορισμένες αυτή την πλειοδοσία – την υποστηρικτική προς την κ. Κωνσταντοπούλου στο απαράδεκτο σκηνικό του Διστόμου – σε προσεγγίσεις που μπλέκουν διαδρομές της Ιστορίας στην εκβιαστική σύνδεσή τους με το σήμερα.

Θα στεκόταν κάποιος στην γραφικότητα αυτών των απόψεων, αν δεν διολίσθαιναν (δυστυχώς) σε ταυτίσεις με τις χρυσαυγίτικες λογικές, όσο και (ακόμη χειρότερα) με τα βολικά στο καθεστώς των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ αποπροσανατολιστικά σχήματα επιχειρημάτων, περί «μισέλληνα» και «κακού Σόϊμπλε», περί γερμανικής «κατοχικής μπότας» περί των «σύγχρονων Ναζί» και άλλα ηχηρά, που στοχοποιούν πρόσωπα και όχι ασκούμενες (πανευρωπαϊκά) νεοφιλελεύθερες πολιτικές. 

Η κ. Κωνσταντοπούλου, από το να μοιράζει απανωτές πολιτικές διαψεύσεις και να μηδενίζει σχεδόν ένα σοβαρό άθροισμα προσδοκιών που γεννήθηκαν από την επομένη κιόλας της ρήξης πλειάδας στελεχών με το μόρφωμα που κυβερνά, προσδοκίες που στηρίζονταν στη συλλογική διαμόρφωση ενός πολιτικά και προγραμματικά αξιόπιστου εναλλακτικού μπλοκ δυνάμεων της μη συμβιβασμένης αριστεράς, καλό θα ήταν να ξαναδεί τα αδιέξοδα της μονοκαλλιέργειας της πολιτικής της δράσης, καθώς επίσης να συνειδητοποιήσει ότι στο μπόι της Ιστορίας, δεν αντιπαραβάλλουμε την ακτιβίστικη εντυπωσιοθηρία, την στιγμιαία δυναμική της εικόνας και του θεάματος, την επικοινωνιακή φούσκα άνευ αποτελέσματος και έναντι οιουδήποτε τιμήματος αρκεί να εξυπηρετεί την αυτοπροβολή μας και για να καλύψουμε άλλα ουσιώδη πολιτικά μας ελλείμματα.... Εκτός, ας πούμε, αν μας διαβεβαίωνε ότι σε περίπτωση που ήταν αυτή Πρωθυπουργός, θα….διέκοπτε ακόμη και τις διπλωματικές σχέσεις με τη Γερμανία για τις μεταπολεμικές αποζημιώσεις και το κατοχικό δάνειο!.... (Όταν ακολουθείς το σοκάκι της γελοιότητας, να το διαβαίνεις ολόκληρο…)

Και κάτι τελευταίο, μιας και ο υπογράφων ασκείται δύο μέρες τώρα να κατευνάσει το θυμικό του για το σκηνικό που έλαβε χώρα στο Δίστομο: τα ατομικά πολιτικά μεγέθη, έστω κάποιων αξιώσεων, κρίνονται πρωτίστως από τους άμεσους συνεργάτες τους….. Και η κ. Κωνσταντοπούλου, αντί να πάρει πάνω της το πράγμα και να τους «μαζέψει», δίνει η ίδια προσωπικά το σήμα του υποτροπιασμού. Καθίσταται έτσι υπόλογη δια βίου, ενώ αυτός με τον οποίο επέλεξε να έρθει σε ρήξη, έχει προ πολλού βαρύ ρίζωμα στην Ιστορία και στη συλλογική μνήμη.