Λυπόμαστε...

Του Γιάννη Μακριδάκη

Ήταν Εφήμερος

Όταν ξεκίνησε το thepressproject με πήρε ο Κώστας ο Εφήμερος τηλέφωνο και μου ζήτησε να συνεργαστώ κι εγώ και να γράφω άρθρα για το σάιτ. Βλέποντας τη δουλειά του και υπακούοντας στο ένστικτό μου, είπα το ναι και να συνεργάστηκα για πρώτη φορά σε σταθερή βάση με κάποιο ΜΜΕ

Μετά πήγα στην Αθήνα και τον γνώρισα από κοντά. Έμαθα την προσωπική του ιστορία, πληροφορήθηκα από πρώτο χέρι για την καθοριστική συμβολή του στην αναμετάδοση του προγράμματος της ΕΡΤ όταν την έκλεισε ο Σαμαράς, γνώρισα την σύντροφό του Γραννέτα και τους φίλους του, δέχτηκα κάποιους από αυτούς στη Βολισσό, έμαθα από τον Ελισαίο ότι το Εφήμερος δεν είναι το επίθετό του αλλά προσωνύμιο, που του το είχε δώσει ο ίδιος, λόγω των καρδιακών προβλημάτων που αντιμετώπιζε από πολύ νέος ο Κώστας.

Ο ίδιος ο Κώστας ήταν ένας παθιασμένος άνθρωπος, που γνώριζε και (μου) έλεγε ότι θα πεθάνει σύντομα και ήθελε να γευτεί όσο περισσότερες εμπειρίες μπορούσε από τη ζωή, προσωπική και κοινωνική, αφού είχε δε συμφιλιωθεί με τον προσωπικό του θάνατο, δεν λογάριαζε τίποτε πια, δεν φοβότανε τίποτε συστημικό και εφήμερο, είχε στόχο μόνον υψηλό, να φτιάξει ένα ενημερωτικό σάιτ όπως το ονειρευόταν, να φτιάξει και τον κόσμο, την κοινωνία μαζί του.

Τον Κώστα τον πίστεψα και τον στήριξα με όλες τις δυνάμεις μου επειδή ακριβώς ένιωσα ότι ένας νέος άνθρωπος που δεν λογαριάζει τον θάνατο πια και τον αναμένει έτσι ατρόμητος και ψύχραιμος, είναι ικανός να αλλάξει τον κόσμο.

Ο Κώστας με τίμησε το παραπάνω. όχι μόνο δημοσιεύοντας τα κείμενά μου αλλά και ανθρώπινα. Πριν μερικές μέρες, όταν έγραψα εδώ την προσωπική μου ανασκόπηση, θορυβήθηκε, ένιωσε ότι ίσως δεν είμαι καλά και με πήρε τηλέφωνο αμέσως μόλις έκανα την ανάρτηση. Μου δήλωσε για μια ακόμη φορά ότι με θεωρεί έναν από τους σημαντικούς ανθρώπους που γνώρισε στη βραχεία ζωή του και με κάλεσαν εκείνος και η Γραννέτα στην Αθήνα, στο σπίτι τους για να περάσουμε μαζί μερικές μέρες για να αλλάξω παραστάσεις και αποσυμπιεστώ από τυχόν σκέψεις και ζητήματά μου, μου δήλωσε δε κατηγορηματικά ότι φέτος πια το καλοκαίρι θα έρθουν να μείνουν μαζί μου στη Βολισσό.

Δεν πρόλαβε ο Κώστας. Χτες το μεσημέρι, λίγο μετά τον σεισμό με πήρε ξανά τηλέφωνο για να δει αν είμαι καλά και επιβεβαιώσαμε για άλλη μια φορά ότι θα έρθουν να τους φιλοξενήσω μες το καλοκαίρι στη Βολισσό.

Δεν προλάβαμε φίλε Κώστα να ζήσουμε αυτή την εμπειρία

Σ’ ευχαριστώ για όλα, για την ύπαρξή σου σε αυτή τη ζωή και την κοινωνία, για την τιμή που μου έκανες να με θεωρείς άξιο λόγου και να διαδίδεις τις σκέψεις μου, για τις βάσεις που έβαλες στο να φτιάξουμε μια κοινωνία απελευθερωμένη από τον ιδιωτισμό και την διαπλοκή.

Καλό σου ταξίδι, καλή μας αντάμωση ξανά κάποτε σε άλλες κοινωνίες και κοινωνικές περιπέτειες.

Γραννέτα κουράγιο