Κύριοι, είστε αστείοι και ενίοτε επικίνδυνοι…

Είναι καλύτερα να πάτε από τώρα στα σπίτια σας. Όχι γιατί δεν έχετε ελπίδες να ξανα- εκλεχτείτε στις επόμενες εκλογές - οι απολιτίκ φελλοί που σας στηρίζουν έτσι κι αλλιώς είναι πολλοί και θα υπάρχουν πάντα, απλά θα κάνετε μια χάρη στον ιστορικό του μέλλοντος ο οποίος θα σταματήσει να ασχολείται με χαβαλέδες.

           Δεν ξέρω, αγαπητοί συντοπίτες, από πού ν’ αρχίσω. Σε ένα από τα προηγούμενα Νηπιαγωγικά Συναπαντήματα ο κάπταιν Πριν δε μάσησε και έσκασε τη μπόμπα στα μούτρα του «μικρού» και του Μασέρ Κοβέ. Το ωραίο ήτανε ότι πολλοί, ακόμα κι απ’ τους δικούς τους, δεν ήξεραν τίποτα για το φόνο. Όμως τα πανηγύρια των διαδρόμων του μεγάρου της Αγίας Άννης, μεγάλη η χάρη τση, εύκολα δραπετεύουν απ’ τα ετοιμόρροπα ντουβάρια. Εντωμεταξύ είναι τόση η ανοργανωσιά και η διοικητική άγνοια της αρχής που αγγίζει τα όρια της βλακείας. Πού ξανακούστηκε, Πάρεδρος οργάνου, με αποφασιστική λειτουργία κορυφής, να είναι ταυτόχρονα και υπάλληλος. Και όλοι αυτοί οι φωστήρες του θεάτρου σκιών έκαναν λόγο για τις οικονομικές απολαβές του «μικρού», κατά την απολογία τους και ύστερα από τους κεραυνούς του κάπταιν Πριν που σκάσανε στα κεφάλια τους, λες και ήταν αυτό το πρόβλημα. Πού να πάει το μυαλό τους ας πούμε ότι, αν κινηθούν λίγο παραπάνω τα πράματα, μπορεί να ακυρωθούν όλες οι αποφάσεις του Νηπιαγωγικού Συναπαντήματος, από την ημέρα της πρόσληψης μέχρι την ημέρα της ανάκλησης, η οποία μάλιστα έγινε γιατί ο μασέρ Κοβέ αναγκάστηκε εκ των πραγμάτων να την κάνει, όντας ως κεραυνόπληκτος του κάπταιν Πριν. Αν δεν έσκαγε η μπόμπα, όλα καλώς καμωμένα θα ήντονε. Τι κι αν τους έλεγε ο πεύτυνος της διαχειρίσεως του προσωπικού ότι υπάρχει κώλυμα και θα κολλήσετε στις λάσπες και θα πνιγείτε στα ίδια σας τα σκ@τ@, τι κι αν των ήρθανε χαρτιά από τους αρμοδίοι ειδικούς ότι υπάρχει κώλυμα, τι και τι και τι. Το μόνο που τους έκαμνε απ’ όλα αυτά ήταν ότι «μπορείτε υπηρεσιακά να προχωρήσετε μέχρι να γίνετε βούκινο». Και προχώρησαν. Και πριν αλέκτωρ λαλήσει τρεις γινήκανε και βούκινο.

                Φτερά και πούπουλα και πίσσα μαζί. Ο μικρός μέσα σε 73 μέρες, από άρχοντας που θα έλυνε το γόρδιο δεσμό της διοικητικής αφασίας του μηδεντινού, μετατράπηκε σε ποντικομικρούλης περιορισμένης ευθύνης. Και σα να μην έφτανε αυτό, απέδειξε ότι είναι ποταπός και αστήρικτα εκδικητικός. Αντί να κάτσει τουλάχιστον ήσυχα, μπας και κατακάτσει ο κουρνιαχτός, στο επόμενο Νηπιαγωγικό Συναπάντημα και μάλιστα ερήμην του κάπταιν Πριν έδωσε ρεσιτάλ αμάθειας και κουταμάρας, προκαλώντας μάλιστα το καλλιτεχνικό στερέωμα του 1^ου ορόφου και του υπογείου του μεγάρου. Και τι δεν είπε ο στόμας του προκειμένου να περάσει στην αντεπίθεση. Ανακρίβειες και άσχετα αστήρικτα λόγια προς τέρψιν των αμαθών ώτων των απολιτίκ στηριγμάτων του, που με την επιλογή τους έβαλαν στη θέση του οδηγού τιμονιέρηδες χωρίς δίπλωμα και μπούσουλα. Λάσπη στον ανεμιστήρα προς κάθε κατεύθυνση. Η εκδίκηση λέει είναι ένα πιάτο που τρώγεται κρύο. Στη περίπτωση του «μικρού» το πιάτο δεν ήταν μόνο κρύο αλλά και ξινισμένο. Μα καλά, ο μασέρ Κοβέ που έχει πάει σε τόσα πανηγύρια, γάμους, βαφτίσια και κηδείες δεν μπορούσε να του πει ότι το πιάτο στην κατάψυξη μπαίνει φρέσκο; Και δεν έφτανε αυτό. Όλα αυτά τα άσχετα που ανέφερε ο «μικρός» δεν ήταν δοσμένα από την αρμόδια υπηρεσία – πώς θα μπορούσαν άλλωστε; - αλλά απ’ αλλού γι’ αλλού. Έβγαλε αναφυλαξία  ο Θανασάκης ο Καρφούρ, καθότανε και δίπλα του, πόσα να αντέξει πια ο άνθρωπας... Όσο για την ηθική του μικρού, τι να πούμε; Ταξιδεύει στο υπερπέραν πάνω στο κρύο και ξινισμένο πιάτο της εκδίκησης. Αμφιβάλλω αν, ακόμα και σήμερα, έχει καταλάβει το πόσο εξέθεσε την υπηρεσία που με τόσο στόμφο επικαλέστηκε για την αλήθεια των λόγων του στο συναπάντημα του σκασμού της μπόμπας απ’ τον κάπταιν Πριν. Με όση «βεβαιότητα» χρησιμοποίησε την υπηρεσία στο συναπάντημα του σκασμού με άλλη τόση κακεντρέχεια και τύφλωση αποδόμησε μια καθ’ όλα νόμιμη διαδικασία της εποχής του κάπταιν Πριν που διενεργήθηκε από την ίδια υπηρεσία. Η κίνηση του «μικρού» μου θύμισε το χτύπημα που επιχειρεί ένας αλλοπρόσαλλος σε μια μύγα που περπατά πάνω στ’ @ρχίδι@ του. «Είναι αβάστακτος ο πόνος μου καλέ μου» τραγουδιστά, δις και με λυγμό. Το κλου βέβαια, μέχρι στιγμής τουλάχιστον, ήταν το τρίτο επεισόδιο της σειράς «Ο ΜΙΚΡΟΣ ΚΑΗΚΕ ΣΤΟ ΜΑΣΑΖ».

                Σ’ αυτό το τρίτο Νηπιαγωγικό Συναπάντημα της σειράς τα χαρτιά των καλλιτεχνών του 1^ου ορόφου και του υπογείου χόρεψαν πεντοζάλη την αρχή. Ο κόμης Μόντε Κρίστο, ερήμην σχεδόν όλων των αντιπολιτευάμενων, διάβασε τον γραπτό καταπέλτη. Τα νούμερα των πρωτοκολλακίων των επίσημων εγγράφων σφύριζαν σα σφαίρες επί ώρα στα αυτιά του «μικρού» και του μασέρ. Και όχι τίποτε άλλο αλλά δε φορούσανε και κράνος. Τώρα θα μου πεις τι να προστατεύσει κι αυτό; Άσε που άμα δούνε κράνος αυτοί μπορεί να βράσουνε μέσα πατσά! Με τούτα και με τ’ άλλα, η φωνή του 1^ου τραγούδησε σκληρές ροκιές με τη μουσική του υπογείου στους ίδιους ρυθμούς να σιγοντάρει. Βέβαια, όταν ο άλλος είναι μαθημένος από πανηγυρτζίδικη διασκέδαση, χορεύει και το ροκ με λεβεντιά. Πώς λέμε είσαι και λεβέντης και… Αυτό.

Αριστοφάνειος Επάκτιος