100 χρόνια μετά

Το 2116 δεν υπάρχει κανείς από όσους ζουν σήμερα στη Γη: Schaeuble, Merkel, Putin, Obama, Σαμαράς, Παπανδρέου, Τσίπρας, Μητσοτάκης γιός. Ο πατέρας Μητσοτάκης αθάνατος. 

Όλοι οι δήμαρχοι και αντιδήμαρχοι, δεσποτάδες, στρατηγοί και ναύαρχοι, αγρότες, ψαράδες, εργάτες, όλοι δεν υπάρχουν και πρώτος από όλους εγώ. Το αστείο όμως είναι ότι εκεί πάνω φοράμε όλοι ένα άσπρο σεντόνι, κοιμόμαστε στους ίδιους θαλάμους, τρώμε το ίδιο φαγητό -vegetarian- νηστίσιμο, παρόλες τις διαμαρτυρίες του Schaeuble που έτρωγε ωμές σάρκες στη γη.

Και έτσι όπως καθόμαστε όλοι μαζί στην εξέδρα του ουρανού και κοιτάζουμε τη Γη, τους κάνω ορισμένες ερωτήσεις: «Πώς από δω κε Τσίπρα; Εσείς δηλώσατε άθεος, τί γυρεύετε παρέα με τον Θεό;». «Καλά κε Καλανδράνη τόσο αφελής είστε; Εδώ μετέτρεψα το ΟΧΙ σε ΝΑΙ μέσα σε ένα εικοσιτετράωρο και δε θα άλλαζα πίστη μέσα σε 100 χρόνια;». «Δεν μου λέτε, είμαστε στο 2116 και τα τετρασεγγονά μας πληρώνουν ακόμα ΕΝΦΙΑ. Καλά εσείς δεν είπατε πως το χαράτσι είναι άδικο και προσωρινό;». 

«Εγώ δεν το εισήγαγα. Το συνέχισα. Φταίει εκείνος ο χοντρός ο Βενιζέλος. Να για δες τον, είναι τιμωρία στα μαγειρεία και καθαρίζει πατάτες».

«Κε Τσίπρα μια τελευταία ερώτηση: Σας βλέπω να κάνετε παρέα με τους Schaeuble, Merkel, Dijsselbloom. Από πότε γίνατε κολλητοί; «Από τις 12 Ιουλίου 2015, της Αγίας Κωλοτούμπας».

«Εσείς κύριοι Σαμαρά, Παπανδρέου, Βενιζέλε, του κόμματος της Κεντροαριστεροδεξιάς: «Να μου πείτε τί νιώθατε όταν υπογράφατε τα μνημόνια». Ο κ. Παπανδρέου βιάστηκε να απαντήσει: «Νιώθαμε υπερηφάνεια και σιγουριά γιατί λεφτά υπήρχαν. Επίσης, νιώθαμε μεγάλη εξάντληση από το διάβασμα τόσων σελίδων. Στο τέλος τα υπογράφαμε χωρίς να διαβάσουμε τις λεπτομέρειες».

«Εσείς κε Θεοδωράκη, τι συνέβη και στέρεψε το ποτάμι σας;».

«Επόμενο ήταν να στερέψει αφού το νερό ήταν κουβαλητό».

«Εσείς κε Κουτσούμπα, πετύχατε ρεκόρ Γκίνες ως το μοναδικό κομμουνιστικό κόμμα στον κόσμο που επιβιώνει επί 100 χρόνια χωρίς να υπάρχει κομμουνισμός». «Μην ρωτάτε εμένα, ρωτήστε αυτούς που μας πιστεύουν».

«Κύριοι Πρασινοκιτρινομπλέ πρωθυπουργοί, παρακαλώ μια τελευταία ερώτηση: Αυτοί στο βάθος ποιοί είναι;». «Είναι οι πολιτικοί που τα φάγαμε μαζί. Για τιμωρία τώρα αλλάζουν τις πάνες των συνταξιούχων που αδικήσαμε».

Αφήνω τελευταίους τους Παριανούς φίλους μου. 

«Κύριοι Δήμαρχοι, Λιμενάρχες, Αστυνομικοί Διοικητές της Πάρου, για κοιτάξτε κάτω, τι βλέπετε;».

«Βλέπουμε παραλίες χωρίς λουόμενους και πεζοδρόμια χωρίς πεζούς. Υπάρχουν όμως παντού τραπεζοκαθίσματα, στην άμμο και στα πεζοδρόμια».

«Τι άλλο βλέπετε;». «Μηχανάκια και γουρούνες και πολλά ατυχήματα. Δε βλέπουμε κράνη. Βλέπουμε και το αεροδρόμιο ακριβώς όπως εγκαινιάστηκε πριν από 100 χρόνια».

«Τι έχετε να πείτε για όλα αυτά;». Απαντούν όλοι μαζί με μια φωνή: «Δε φταίμε εμείς, φταίνε οι πολίτες και το κράτος».

Κοιτάζω κάτω και βλέπω τα βεγγαλικά να πέφτουν στα πανηγύρια και είπα μέσα μου: «Ευτυχώς που δεν άλλαξαν και αυτά, γιατί ταιριάζουν με την υπόλοιπη εικόνα».

Τότε με πλησιάζει ο Άγιος Πέτρος και μου λέει: «Βλέπεις Δημητράκη που είσαι αφελής. Εσύ πλήρωνες από τη τσέπη σου για να καλύψεις τα έξοδα του δασκάλου της παιδικής χορωδίας και οι άλλοι τα σκορπούσαν στον αέρα με τις φιέστες. Στα έλεγα αλλά δεν με άκουγες. Για τιμωρία σου, πήγαινε τώρα να καθαρίσεις πατάτες με τον Βενιζέλο».

Δημήτρης Καλανδράνης