Περί ταυτότητας

Στα χρόνια της νεότητας μου είχα (ένα;) κουσούρι. Ζήλευα τους αποκαλούμενους αριστερούς. Από κάτι τύπους στο λόφο του Στρέφη που έπαιζαν υποτυπωδώς συνοδευτική κιθάρα στην όχι και τόσο αισθαντική απόδοση του εκ μεγαλοαστικής οικογενείας τραγουδοποιού Παύλου μέχρι γνωστούς επιχειρηματίες της νήσου Πάφ(ρ)ου που συνάντησα αργότερα. Ήξερα ή καλύτερα πίστευα ότι πράττουν κάτι διαφορετικό. Ταξιδεύοντας παράλληλα σε ένα σύμπαν που είχε δημιουργηθεί κυρίως από αναγνώσματα επαναστατικά που αφορούσαν όμως τους δύο προηγούμενους αιώνες και είχαν να κάνουν με μια διαφορετική αντιμετώπιση της ζωής ταύτιζα τις μεγάλες (ή μικρές) μορφές του πνεύματος με τον οποιονδήποτε τυχάρπαστο.

Αυτά για το μακρινό παρελθόν. Αποφάσισα λοιπόν να εγκαταλείψω το κέντρο της επανάστασης πριν από πολλά χρόνια. Να όμως που οι ίδιες αντιφάσεις συναντώνται και σε απομακρυσμένες περιοχές. Γνωστοί επιχειρηματίες (πλέον) υψώνουν λάβαρα της τότε επανάστασης με τη μορφή σημαίας λατινοαμερικάνικων χωρών! Δεν τολμούν φυσικά να υψώσουν σφυροδρέπανα ή Άλφα σε κύκλο γιατί φυσικά αυτό δεν θα τους απέφερε τα αναμενόμενα έσοδα καθώς θα περιόριζε την πελατεία σε ένα μικρό αριθμό ανθρώπων αμφιβόλου αγοραστικής και καταναλωτικής δύναμης!

Και δε φτάνει μόνο αυτό! Σπουδαία άσματα ταυτισμένα με τις ιδέες της επανάστασης αντικαταστάθηκαν από σκυλονησιώτικα του γάμου μπορείς όμως κάποιες ώρες της ημέρας να ακούσεις ένα αφρικάνικο πολιτικό άσμα, το βράδυ όμως ο μύλος του μεταμοντέρνου καπιταλισμού αλέθει τα πάντα εν ονόματι πάντα του κέρδους των πρώην αριστερών καταστηματαρχών και φυσικά για το καλό της οικογένειάς τους!

Δεν θα σταματήσω ποτέ να ζηλεύω τους αριστερούς! Έμαθα όμως να είμαι προσεκτικός, να αντικαθιστώ τη ζήλεια με το θαυμασμό και να διακρίνω ότι είναι πολύ λιγότεροι από αυτό που νόμιζα κάποτε! Homo homini lupus έγραψε κάποτε κάποιος σπουδαίος. Ισχύει;

Ο Μπούκ(λ)ας