Ένα είναι το κόμμα...

Επειδή, πολλάκις, έχουμε ξαναματαπεί ότι οι αυτοδιοικητικές εκλογές είναι πρωτίστως πολιτικές, ας πούμε ακόμα δυο ξεκάθαρες κουβέντες, μπας και επιτέλους συνεννοηθούμε, αποφεύγοντας, όσο μπορούμε, τις κακοτοπιές του συμφέροντος και του βολέματος. Βεβαίως ο αναγνώστης καλά θα κάνει να λάβει σοβαρά υπόψη του ότι και ο συγγραφέας του αρθρακίου είναι κι αυτός υποκειμενικός παρατηρητής των πραγμάτων όσο κι αν φιλότιμα προσπαθεί να πάρει αποστάσεις και να «κατακτήσει» την αντικειμενικότητα. Έτσι, αν και ο συγκεκριμένος δεν ανήκει σε κανένα κόμμα ή παράταξη και δεν έχει κανένα οικονομικοκοινωνικοπολιτικό συμφέρον, δεν παύει να διακατέχεται από μια ιδεολογία η οποία προκαθορίζει τον τρόπο σκέψης του. Φαντάζομαι, ύστερα από τα παραπάνω, ότι ακόμα και ο πιο «ηλίθιος» ίσως μπορεί να αντιληφθεί ότι αυτό που ακολουθεί είναι περισσότερο πρόταση προς προβληματισμό παρά τοποθέτηση.
 

Σήμερα, λοιπόν, απ’ ό,τι έχει καταγράψει και η επιστήμη της ιστορίας, τα τελευταία 45 χρόνια δύο είναι οι πολιτικές που εκφράζονται, επί της ουσίας, στο πλαίσιο του κοινοβουλευτικού πολιτικού θιάσου έτσι όπως αυτός αναδεικνύεται από τις εκλογικές επιθυμίες του λαού μας. Η μία είναι η νεοφιλελεύθερη πολιτική, με ολίγο από κατ’ επίφαση σοσιαλισμό, και εκφράζεται απ’ όλα τα κόμματα που εναλλάσσονται στην εξουσία από το 1974, και του «καθαρού» κομουνισμού σοβιετικού τύπου που εκφράζει αταλάντευτα το ΚΚΕ από το 1918, ως Σ.Ε.Κ.Ε. τότε, μέχρι σήμερα έχοντας ψηλά στο κοντάρι το σφυροδρέπανο.

Αυτή η ιστορία του μισού περίπου αιώνα έχει αναδείξει κάποια πολύ σπουδαία δεδομένα τα οποία ο μέσος Έλληνας τα έχει γραμμένα στα παλαιότερα των υποδημάτων του, ενώ ταυτόχρονα υποστηρίζει μετά βδελυγμίας το πελατειακό σύστημα το οποίο αναπαράγουν οι πολιτικοί μας με θαυμαστή σταθερότητα.

Αυτά τα δεδομένα είναι:

· Οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές εφαρμόστηκαν στην πράξη, ενώ ο κομουνισμός του ΚΚΕ ποτέ.
· Ο κατ’ επίφαση σοσιαλισμός εφαρμόστηκε στην πράξη, ενώ ο κομουνισμός του ΚΚΕ ποτέ.
· Όλοι οι πολιτικοί που ανέλαβαν την εξουσία είπαν ψέματα στο λαό προεκλογικά, για να υφαρπάξουν την ψήφο του, ενώ το ΚΚΕ ακόμα κι αν έλεγε ψέματα δεν αποδείχθηκε ποτέ, αφού ποτέ δεν εκλέχτηκε.

• Ο Καραμανλής του 1974 υποσχόταν ισότητα και εκκαθάριση του κράτους από τη χούντα. Επί της ουσίας μετά τις εκλογές δεν έκανε τίποτα απ’ τα δύο.
•  Ο Παπανδρέου του 81, πριν τις εκλογές για τη μεγάλη αλλαγή, έβαζε ΕΟΚ και ΝΑΤΟ στο ίδιο συνδικάτο και μετά απ’ αυτές έγλυφε εκεί που έφτυνε, συνεχίζοντας το θάψιμο της Ελλάδας με τα πακετάκια Ντελόρ, ενώ αργότερα έβαλε φαρδιά πλατιά την «mea culpa» υπογραφή του στο Νταβός.
• Ο Κ. Μητσοτάκης την τριετία 1990 – 1993 με πλήθος νεοφιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις (απελευθέρωση των τιμών σε όλα τα προϊόντα εκτός από τα φάρμακα, απελευθέρωση των ενοικίων, εισαγωγή της μερικής απασχόλησης στην εργασία, απελευθέρωση της αγοράς εργασίας, απελευθέρωση του ωραρίου καταστημάτων κ.λπ.) έπληξε καίρια δικαιώματα των εργαζομένων με αποκορύφωμα την άνευ όρων παράδοση της ανεξαρτησίας της Ελλάδας μέσω της υπογραφής του Α. Σαμαρά, τότε υπουργού εξωτερικών, στη συνθήκη Μάαστριχτ. 
• Η απόλυτη διαπλοκή και διαφθορά των κυβερνήσεων Σημίτη από το 1996 έως το 2004 με τη φούσκα του χρηματιστηρίου και των Ολυμπιακών Αγώνων και πρωτοκλασάτους υπουργούς του υπόδικους, καταδικασμένους και στη φυλακή.
• Ο Κ. Καραμανλής ο νεότερος με τα απίθανα σκάνδαλα του Βατοπεδίου, των υποκλοπών και των αυτοκτονιών. Εγκατέλειψε την κυβέρνηση άρον άρον και έκτοτε έμεινε μουγκός. 
• Ο Παπανδρέου ο Γιωργάκης με τα προεκλογικά «λεφτά υπάρχουν» και τη μετά από 10 μήνες απόλυτη προδοσία και παράδοση της χώρας στη Δύση του αμερικάνικου ΔΝΤ και της ευρωπαϊκής ΚΤ.
• Προεκλογικά από το 2012 όλες οι υποψήφιες κυβερνήσεις σκίζουν τα μνημόνια και, μόλις υφαρπάξουν την ψήφο του λαού, συνεχίζουν να θέτουν υπογραφές σε ακόμα χειρότερα μνημόνια με αποκορύφωμα την πλήρη διαστρέβλωση που έπραξε ο σύριζα στο δημοψήφισμα του 2015.

Όλο αυτό το διάστημα το ΚΚΕ προφυλαγμένο στην ασφάλεια της ελάσσονος αντιπολίτευσης έμεινε αταλάντευτο στις θέσεις του, χωρίς κόστος, αφού πάντα είναι στη βουλή, παραδέχτηκε πολύ σοβαρά λάθη (όχι όλα) τού παρελθόντος, αποκαθιστώντας μνήμες καλών συντρόφων, και κατέθεσε σωρεία προτάσεων σε κοινοβουλευτικό, αυτοδιοικητικό και συνδικαλιστικό επίπεδο. Έχοντας ως όχημα εισόδου στο κοινοβούλιο την πενιχρή εκλογική δύναμή του δεν έκανε καμιά προσπάθεια ούτε ενδιαφέρθηκε ποτέ, τουλάχιστον από το 1990 και μετά, για συμφωνία και συσπείρωση της αριστεράς. Από την άλλη καλεί όλους τους εργαζόμενους και φυσικά όλους τους πολίτες, αριστερούς και μη, να το στηρίξουν με άνευ όρων ψήφο, ώστε να γίνει κυβέρνηση και να κάνει πράξη (φτου κακά «επιμένουμε στην πράξη») όλα αυτά τα οποία σταθερά ευαγγελίζεται 100 ολόκληρα χρόνια.

Θα έλεγα, λοιπόν, στους επίδοξους κατήγορους του ΚΚΕ που ανήκουν στο «κέντρο», στην «κεντροαριστερά» ή την εξωκοινοβουλευτική αριστερά, σημερινή και χθεσινή, ότι η επιτυχής έκβαση της ταξικής πάλης δεν εξαρτάται από τον αγώνα ενάντια στο συγκεκριμένο κόμμα. Αντίθετα ήρθε η ώρα να αποδείξουμε, όλοι εμείς που νοιαζόμαστε ουσιαστικά για το μέλλον χωρίς εμάς, ότι δε μας ενδιαφέρει ούτε η εξουσία ούτε η συμμετοχή σε ένα άθλιο κοινοβουλευτικό σύστημα διαστρέβλωσης και τελικά ανατροπής της δημοκρατίας. Με όπλο τις ιδέες μας για την αναζήτηση της ουτοπίας ο αγώνας μας οφείλει να προχωρήσει τελικά στην εφαρμογή της. Η ολοκλήρωση αυτής της πορείας περνά μέσα από έναν τελευταίο σταθμό ο οποίος, όπως λέει και ο «Άρης», είναι τερματικός όχι για να μείνουμε αλλά για να δημιουργήσουμε τους νέους δρόμους που έχει ανάγκη η ζωή για να προχωρήσει.

Soten Soteks