Δύσκολη η επικοινωνία στις μέρες μας...

Δύσκολη η επικοινωνία στις μέρες μας...

Αγαπημένοι συντοπίτες μου, προσέξτε, γιατί κάποιοι νομίζουν ότι μπορεί να σας πιάσουν κότσους. Αυτοί οι κάποιοι μάλιστα, οι οποίοι διαθέτουν και δίπλωμα οδηγητή της ντόπιας κοινής γνώμης, θέλουν να πιστεύουν ότι έχουμε μνήμη χρυσόψαρου και αρκούνται στο να μας ταΐζουν ληγμένα ιχθυάλευρα.

Από την άλλη φοριέται πολύ και η ατάκα «κανείς δεν περισσεύει», που μπερδεύει ακόμα πιο πολύ τα πράματα τοποθετώντας στο ίδιο τσουβάλι τα μπάζα των παλιών καιρών με τις αντίκες ή τα μοντέρνα έπιπλα. Βέβαια κουβεντιάζοντας για αυτό τον διαχωρισμό, που έτσι κι αλλιώς δεν γίνεται, κανείς δεν αντιλαμβάνεται ότι δεν παύουμε να μιλάμε στη χειρότερη για μπάζα και στην καλύτερη για έπιπλα. Αλλά μια χαρά τους τα ‘πε η μηχανόβια απ’ το «ΡΗΧΩ ΦΜ»: «Παλιοκουφάλες, καρακαλτάκες, υποψηφίοι, αν δεν έχετε όρεξη και χρόνο να δουλέψετε, καλύτερα να μείνετε στα σπιτάκια σας και στις εποχιακές τουριστοεπιχειρησούλες σας  ή πηγαίντε για κάνα ψάρεμα αλλά μη τολμήσετε να μας σβερκοθείτε για ακόμα ένα καρεδάκι έτη». Να αγιάσει ο στόμας σου, κοπελάρα μου.

Άλλωστε, όπως λέει κι ο λαός, ένα είναι το κόμμα.

Κι έτσι, όλοι αυτοί οι οδηγηταί, προχωρώντας την προπαγάνδα τους πέρα απ’ τα όρια της λογικής, πετούν απ’ τη συζήτηση την «Αντιλαϊκή Συστείρωση» σαν την ήρα απ’ το στάρι. Αντί, λοιπόν, η κεντροαριστερά και τα λιμά της να θέσουν, με τη συμμετοχή τους, την «Αντιλαϊκή Συστείρωση» προ των ευθυνών της, για να δούμε επιτέλους πόσα απίδια βάνει ο σάκος, εξακολουθούν να διαβολεύονται για το ποιος είναι ικανότερος ψηφομαζόχτρας απ’ τον Μασέρ Κοβέ.

Ούτε προγράμματα ούτε πολιτικά επιχειρήματα ούτε στρατηγική παίζει στα μυαλά και στις γλώσσες της κεντροαριστεράς και των λιμών της. Οι κουβέντες της τελευταίας στιγμής είναι μόνο για τα ψηφαλάκια. Κουβέντες για το άλογο που θα τραβήξει μπροστά και όχι για τη σύνθεση μιας αξιόπιστης ομάδας που θα εμπνεύσει τον κόσμο για δουλειά. Έτσι κάνουν λόγο για αυτή που έφυγε και ήρθε, αυτή που εξελίχθηκε αλλά δεν έχει έρεισμα στην πρωτεύουσα και στην συμπρωτεύουσα, αυτόν που βούλιαξε τα τρακτέρ στις λάσπες, τον καφετζή του δεξιού τζακιού με τη λίγη πείρα ο οποίος λάκισε, πριν αλέκτωρ λαλήσει τρεις, όταν ο εγκάθετος του λόφου της ΑΓΙΑΣ  πΑχΝΝΗΣ του τα ‘ψαλε. Ένα μωσαϊκό ραγισμένο και στις μέσες και στις άκρες.

Πού να πατήσεις  και πού να σταθείς.

Το συμπέρασμα για όλους εμάς που προσδοκούμε κάτι διαφορετικό έχει βγει και δεν αφορά το κέντρο το οποίο πάντα έπαιζε αντιδραστικό ρόλο στην Ελλάδα, χτυπώντας μια στο καρφί και μια στο πέταλο, αλιεύοντας σε βρώμικα και θολά πολιτικά νερά, αλλά όλη την αριστερά. Πρέπει, επιτέλους, να καταλάβουμε και να παραδεχτούμε ότι η αριστερά στη χώρα μας δυστυχώς επτώχευσε.  Το μόνο που μας μένει είναι να περάσουμε από έναν τελευταίο σταθμό, όχι βέβαια για να μείνουμε αλλά για να διδαχθούμε και να πάμε παραπάνω…!!!

Αριστοφάνειος Επάκτιος