Πόσο συνταγματικές είναι οι αποφάσεις του Ελεγκτικού Συνεδρίου;

Του Γιώργου Ανδρεάδη

Την προηγούμενη βδομάδα παρακολούθησα από κοντά το έκτακτο Δημοτικό Συμβούλιο το οποίο συγκλήθηκε στο πλαίσιο της απόφασης του ελεγκτικού συνεδρίου περί της αντισυνταγματικής παράτασης των συμβάσεων ορισμένου χρόνου που προχώρησε ο Σκουρλέτης σύμφωνα με το άρθρο 16 του νόμου 4429/2016.

Πριν αναφερθώ στο θέμα θα ήθελα να σημειώσω ως απαράδεκτο το γεγονός ότι από τα πέντε μέλη του εφταμελούς ΔΣ παρευρέθηκαν στην τόσο σημαντική συνεδρίαση τρία μέλη ενώ απουσίαζαν άλλα δύο τα οποία μάλιστα είναι μέλη του προεδρείου. Να σημειώσω επίσης ότι στη συνάντηση ήταν και μία από τις νεοεκλεγείσες συναδέλφησα με δική της πρωτοβουλία από τη στιγμή που το ΔΣ δεν έχει συνέλθει ακόμα σε σώμα με βάση τη νέα σύνθεση που έχει προκύψει. Δεν είναι δυνατόν να απαιτούμε από τους συναδέλφους να συμμετέχουν σε κινητοποιήσεις και να απουσιάζουν οι συνδικαλιστές. Σταματώ εδώ αλλά, αν δε λυθούν τα ζητήματα αυτά, την επόμενη φορά θα αναφερθώ σε ονόματα και παραλήψεις.

Αναφερόμενος στο θέμα θα μου επιτρέψετε να δείξω καταρχάς και να αποδείξω στη συνέχεια ότι η απόφαση του ελεγκτικού συνεδρίου εμπεριέχει μια μεγαλοπρεπέστατη αντίφαση. Από τη μία αναφέρει ότι η παράταση των συμβάσεων είναι αντισυνταγματική και από την άλλη ότι οι συγκεκριμένοι εργαζόμενοι καλύπτουν πάγιες και διαρκείς ανάγκες. Αυτό που σας ανέφερα μόλις παραπάνω για κάποιον που έχει μια μικρή εμπειρία στη διοίκηση συνιστά αντίφαση γιατί από τη στιγμή που αποδέχεσαι ότι οι συγκεκριμένοι συμβασιούχοι καλύπτουν πάγιες και διαρκείς ανάγκες, επί της ουσίας, δεν μπορούν να είναι συμβασιούχοι ορισμένου χρόνου. 

Παρακαλώ πολύ προσέξτε τι αναφέρει το ίδιο το Σύνταγμα στο ίδιο άρθρο που στάθηκε το ελεγκτικό συνέδριο για να τεκμηριώσει την αντιφατική, κατά την άποψή μου, απόφαση. Στο άρθρο, λοιπόν, 103 του συντάγματος, στην παράγραφο 2 αναφέρεται επί λέξει: «Kανένας δεν μπορεί να διοριστεί υπάλληλος σε οργανική θέση που δεν είναι νομοθετημένη. Εξαιρέσεις* μπορεί να προβλέπονται από ειδικό νόμο, για να καλυφθούν απρόβλεπτες και επείγουσες ανάγκες με προσωπικό που προσλαμβάνεται για ορισμένη χρονική περίοδο με σχέση ιδιωτικού δικαίου». «Νομοθετημένη θέση» σημαίνει ότι, μια και μιλάμε για Δήμους, ότι η συγκεκριμένη θέση προβλέπεται στον Οργανισμό Εσωτερικής Υπηρεσίας του Δήμου ο οποίος έχει ψηφιστεί από το Δημοτικό Συμβούλιο και έχει γίνει ΦΕΚ άρα νόμος του κράτους. Απ’ αυτή τη διάταξη επίσης προκύπτει, όπως θα δούμε παρακάτω*, η διάκριση ανάμεσα σε συμβασιούχο και μόνιμο η οποία έγκειται στις πάγιες και διαρκείς ανάγκες που μπορεί να καλύπτει μόνο ένας μόνιμος εργαζόμενος.  Αυτό* τεκμηριώνεται από το 2^ο εδάφιο της παραγράφου 2 αφού ο Συνταγματικός νομοθέτης κάνει ευθαρσώς λόγο για εξαιρέσεις που έχουν να κάνουν με απρόβλεπτες και επείγουσες ανάγκες. Κατά την άποψή μου εδώ βρίσκεται η πρώτη συνταγματική παραβίαση των αρχών, αφού προχωρούσαν σε σύναψη συμβάσεων ορισμένου χρόνου με εργαζόμενους που κάλυπταν πάγιες και διαρκείς ανάγκες. 

Συμπέρασμα 1^ο: Από τη συγκεκριμένη διάταξη αποδεικνύεται η τεράστια ευθύνη που είχαν οι κυβερνήσεις, οι Δήμαρχοι και η ΚΕΔΕ ειδικότερα πριν το 2010, που δεν υπήρχαν οι θανατηφόρες μνημονιακές δεσμεύσεις, οι οποίοι εις γνώση τους δεν προσλάμβαναν μόνιμους εργαζόμενους για να καλύψουν τις πάγιες και διαρκείς ανάγκες τους, που ήταν βασικό αίτημα όλων των συνδικαλιστικών φορέων, αλλά βαστούσαν όμηρους εργαζόμενους με συμβάσεις ορισμένου χρόνου για να κάνουν τη μικροπολιτική τους και τα ρουσφέτια τους. Έτσι λοιπόν η απόφαση του ελεγκτικού συνεδρίου ενώ λαμβάνει υπόψη το 3^ο εδάφιο, της 8^ης παραγράφου, του άρθρου 103 του Συντάγματος όπου όντως αναφέρεται «Απαγορεύεται η από το νόμο μονιμοποίηση προσωπικού που υπάγεται στο πρώτο εδάφιο ή η μετατροπή των συμβάσεών του σε αορίστου χρόνου», και κρίνει την παράταση των συμβάσεων αντισυνταγματική, παραβλέπει την πρώτη παράφορη συνταγματική παραβίαση των Δημάρχων οι οποίοι εις γνώση τους έπαιρναν με συμβάσεις ορισμένου χρόνου εργαζόμενους που κάλυπταν πάγιες και διαρκείς ανάγκες. 

Συμπέρασμα 2^ο: Μετά το 2010 που τα πράγματα άλλαξαν οι μνημονιακοί νόμοι προχώρησαν σε μία ακόμη παράφορη συνταγματική παραβίαση η οποία κατήργησε εν μία νυκτί το αυτοδιοίκητο των Δήμων. Ειδικότερα στο 1^ο εδάφιο της 2^ης παραγράφου του 102 άρθρου αναφέρεται: «Oι οργανισμοί τοπικής αυτοδιοίκησης έχουν διοικητική και οικονομική αυτοτέλεια». Επίσης στο 1^ο εδάφιο της 4^ης παραγράφου του ίδιου άρθρου αναφέρεται: «Το Κράτος ασκεί στους οργανισμούς τοπικής αυτοδιοίκησης εποπτεία που συνίσταται αποκλειστικά σε έλεγχο νομιμότητας και δεν επιτρέπεται να εμποδίζει την πρωτοβουλία και την ελεύθερη δράση τους». Ας μας πει λοιπόν το ελεγκτικό συνέδριο πως ικανοποιείται η συγκεκριμένη διάταξη όταν απαγορεύεται από τους Δήμους να πάρουν οποιασδήποτε κατηγορίας προσωπικό και ειδικότερα προσωπικό που πληρώνεται από τα ανταποδοτικά τέλη δηλαδή από τα ταμεία των Δήμων; 

Συμπέρασμα 3^ο: Το ελεγκτικό συνέδριο τα βάζει με τον τελευταίο τροχό της αμάξης δηλαδή με τους εργαζόμενους και εξαντλεί όλα τα περιθώρια αυστηρότητας εναντίον τους αφήνοντας στο απυρόβλητο ΚΕΔΕ και κυβέρνηση.  Στο 3^ο εδάφιο της 4^ης παραγράφου του 102 άρθρου αναφέρεται: «Πειθαρχικές ποινές στα αιρετά όργανα της τοπικής αυτοδιοίκησης, εκτός από τις περιπτώσεις που συνεπάγονται αυτοδικαίως έκπτωση ή αργία, επιβάλλονται μόνο ύστερα από σύμφωνη γνώμη συμβουλίου που αποτελείται κατά πλειοψηφία από τακτικούς δικαστές, όπως νόμος ορίζει». Στην απόφασή του το ελεγκτικό συνέδριο αναφέρει ότι οι συγκεκριμένοι εργαζόμενοι καλύπτουν πάγιες και διαρκείς ανάγκες. Άρα οι συγκεκριμένοι εργαζόμενοι όπως είπα και παραπάνω θα έπρεπε να προσληφθούν με μόνιμη σχέση εργασίας και όχι με συμβάσεις ορισμένου χρόνου. Άρα εδώ, σήμερα και διαχρονικά, υπάρχει μια κατάφορη παραβίαση του συντάγματος τόσο από τους Δημάρχους όσο και από την πολιτεία. Άρα το ελεγκτικό συνέδριο και πάντα σύμφωνα με τις συνταγματικές επιταγές της συγκεκριμένης διάταξης θα έπρεπε να προβεί σε πειθαρχικές ποινές ενάντια στα αιρετά όργανα. Αντιλαμβάνεστε ότι αυτό δεν το λέω γιατί με διακατέχει κάποιος υπέρμετρος ζήλος για τιμωρία γιατί έτσι κι αλλιώς δεν πιστεύω σε τέτοιες μεθόδους συμμόρφωσης αλλά δεν είναι δυνατόν το ελεγκτικό να τιμωρεί αμείλικτα τους εργαζόμενους αφαιρώντας τους το συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα στην εργασία και από την άλλη να σφυρίζει ανέμελα απέναντι σε συνειδητές παράνομες επιλογές των αιρετών γιατί με αυτόν τον τρόπο καταστρατηγείται ακόμα μια διάταξη του Συντάγματος, η παράγραφος 1 του άρθρου 4 όπου αναφέρεται: «Oι Έλληνες είναι ίσοι ενώπιον του νόμου».