Οι σταθμοί είναι τα ενδιάμεσα στάδια της ολοκλήρωσης ενός ταξιδιού...

Του Γιώργου Ανδρεάδη

Σε μερικά σημεία του παρακάτω κειμένου διαφωνώ κάθετα. Εφτά χρόνια τώρα ζούμε στη δίνη ενός πολέμου, με όλες τις καταστροφικές συνέπειές του. Πλήρης  υποδούλωση των Ελληνικών κυβερνήσεων, παράδοση της δημοκρατίας στα ξένα κέντρα αποφάσεων, καταστρατήγηση του Συντάγματος, εξαθλίωση κοινωνικοοικονομική του απλού κόσμου, θάνατος, σήψη και απογοήτευση. Απέναντι σ’ αυτό η αριστερά έχει τις ευθύνες της και μάλιστα αυτή τη φορά είναι χρεωμένη και με πολύ σοβαρές κυβερνητικές ευθύνες. 

Ο συγγραφέας του παρακάτω κειμένου λέει ότι το μοντέλο σύριζα απέτυχε παταγωδώς και μια επανάληψη ενός τέτοιου μοντέλου θα οδηγηθεί και πάλι με μαθηματική ακρίβεια στην αποτυχία. Όμως να δούμε σε ποιο σημείο τελικά απέτυχε ο σύριζα; Μη ξεχνάμε ότι στο πλαίσιό του κινήθηκαν πάνω από  10 συνιστώσες και μάλιστα για μακρύ χρονικό διάστημα. Θα συμφωνήσω με το συγγραφέα ότι οι εκπτώσεις που έγιναν από την αριστερή πλευρά του σύριζα ήταν σημαντικές, όπως επίσης ότι τελικά επικράτησε η συντήρηση και το «παλαιό» στο δρόμο της κατάκτησης της εξουσίας. Θα μου επιτρέψετε όμως να πω ότι το μοντέλο, σε ό,τι αφορά την πορεία και τελικά την κατάκτηση της εξουσίας, αν τελικά για την αριστερά έχει σημασία κάτι τέτοιο, γιατί, αν δεν έχει, πρέπει να κάνουμε με ξεκάθαρο τρόπο μια άλλης τάξης συζήτηση, αποδείχθηκε σωστό εκ του αποτελέσματος. Η εξουσία κατακτήθηκε και μάλιστα, αν η αριστερά ήταν πλήρως ενωμένη, θα υπήρχε και αυτοδυναμία. 

Τα μεγάλα προβλήματα άρχισαν να διαφαίνονται μετά το Γενάρη του 2015 και ειδικότερα πριν και μετά το δημοψήφισμα του καλοκαιριού του 2015, όπου υπήρξε πλήρη ανατροπή των πολιτικών θέσεων και αρχών του σύριζα. Αυτό το τελευταίο δεν είναι μια απλή μεταβολή θέσεων στο πλαίσιο μιας διαχειριστικής ή διπλωματικής ενέργειας  απέναντι σε μια δύσκολη κατάσταση, αλλά συνιστά εσχάτη προδοσία η οποία, κατά την άποψή μου, θα καταγραφεί ως τέτοια από τον ιστορικό του μέλλοντος και, μάλιστα, ως η μεγαλύτερη όλων των εποχών στο χώρο της αριστεράς. Στο σημείο αυτό, λοιπόν, η ΛΑΕ επέδειξε πολιτικό ήθος και συνέπεια και δεν παρασύρθηκε από το συρμό της εξουσίας. Δήλωσε την αντίθεσή της και επί της ουσίας ξεβίδωσε και πέταξε στα μούτρα του Τσίπρα τα κοινοβουλευτικά και κυβερνητικά έδρανα. Αυτό είναι καταγεγραμμένο στην πολιτική ιστορία του τόπου και έχει μια ξεχωριστή αξία την οποία δεν πρέπει να παραβλέπουμε, γιατί δείχνει ότι πάντα στην πολιτική υπάρχει το περιθώριο της διαφορετικής επιλογής. Επίσης θα ήταν άδικο να μην αναφέρουμε ότι κοντά στη ΛΑΕ όρθωσαν ανάστημα και άλλοι βουλευτές οι οποίοι δεν εντάχθηκαν στις τάξεις της αλλά προτίμησαν άλλους δρόμους. Ενδεικτικά αναφέρω τους κ.κ. Λαπαβίτσα, Βαρουφάκη και φυσικά την κα Κωνσταντοπούλου. Θέλω να πω, λοιπόν, ότι, ανεξάρτητα από τις όποιες μίνιμουμ συμφωνίες, ανά πάσα ώρα και στιγμή υπάρχει το περιθώριο της διαφοροποίησης. Άρα γιατί οι συμφωνίες περί ένωσης της αριστεράς θα έπρεπε να μας τρομάζουν τόσο, τη στιγμή μάλιστα που, όπως όλοι παραδεχόμαστε, έχουμε φτάσει στο και 5; Έτσι κι αλλιώς ο στόχος μας είναι η οργάνωση του αντικαπιταλιστικού αγώνα στη βάση. Αν είναι όμως μόνο αυτός ο στόχος, γιατί λαμβάνουμε μέρος στον αγώνα του αστικού εκλογικού στίβου και γινόμαστε έρμαια των νόμων της κακής αστικής δημοκρατίας; 

Καλό θα είναι, λοιπόν, να λέμε τις αλήθειες μας ολόκληρες. Δυστυχώς, πέρα από τις αξιολογότατες ιδεολογικές προτεραιότητές μας, είμαστε και άνθρωποι με εγωιστικά ελαττώματα τα οποία, καμουφλαρισμένα τις περισσότερες φορές κάτω από πολιτικά επιχειρήματα μας, οδηγούν σε αδιέξοδα. Για αυτό, λοιπόν, με πολύ καθαρό λόγο και συνείδηση έχω να προτείνω το εξής σε όλους τους αριστερούς, αντικαπιταλιστές και αντιεξουσιαστές που δίνουν τον αγώνα τους ενάντια στην αστική δημοκρατία από τη ΛΑΕ και προς αριστερά πλην ΚΚΕ. 

Διατηρήστε τις πολιτικές οργανώσεις που έχετε φτιάξει ο καθένας ξεχωριστά με τα ονόματα και τις αρχές σας, αφού έτσι θέλετε. Δυστυχώς δεν είστε ώριμοι ακόμα για κάτι άλλο. Αναθεωρήστε όμως, αν μπορείτε, τους τρόπους επικοινωνίας και προσπαθήστε να βρείτε κοινό βηματισμό σε ό,τι αφορά τον αγώνα της αριστεράς για την ανάδειξη της ταξικής αλήθειας έξω από τον εκλογικό στίβο της αστικής δημοκρατίας. Και, τέλος, μέσα από την παταγώδη απουσία σας από τον εκλογικό στίβο δώστε τη δυνατότητα στο ΚΚΕ, αφού έτσι κι αλλιώς δεν ακούει τίποτα,  να κυβερνήσει τη χώρα. Υποστηρίξτε το και εκθέστε το. Αποδείξτε ότι η εμμονή του για ξεχωριστή πορεία απέναντι σε όλα είναι λάθος.  Δώστε του τη δυνατότητα να εφαρμόσει το κομουνιστικό πρόγραμμά του. Δώστε του την ευκαιρία να σταματήσει να λέει λόγια. Αυτό δεν το λέω ως κομουνιστής αλλά ως άνθρωπος που, αν μη τι άλλο, έχει συνείδηση της ταξικής θέσης του. Στο κάτω κάτω της γραφής το ΚΚΕ είναι το μοναδικό κόμμα της αριστεράς που έχει σταθερή βάση εδώ και δεκαετίες και είναι μακράν σε εκλογικά ποσοστά μπροστά από το επόμενο. 

Η αριστερά μεταπολεμικά έχει περάσει από πολλούς σταθμούς. Σημειώνω:

1.       Εμφύλιος.

2.       Συμφωνία της Βάρκιζας.

3.       ΕΔΑ.

4.       Κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου.

5.       Συνασπισμός (ένωση ΚΚΕ και ΕΑΡ)

6.       Κυβέρνηση σύριζα.

Σε όλη αυτή την πορεία είτε παθητικά είτε δυναμικά κάνουμε υπομονή μέχρι ο ουρανός να γίνει πιο γαλανός. Σήμερα, εξαιτίας αυτής της πορείας, είμαστε σίγουροι ότι ο καπιταλισμός και ο νεοφιλελευθερισμός έχουν χρεοκοπήσει. Δυστυχώς είμαστε σίγουροι ότι και η σημερινή αριστερά στο σύνολό της δεν θα μπορέσει να μας οδηγήσει στην αταξική κοινωνία που οραματιζόμαστε όλοι μας. Όμως οι σταθμοί του ταξιδιού είναι συγκεκριμένοι με ό,τι όνομα κι αν γράφουν οι ταμπέλες τους. Και είμαστε υποχρεωμένοι, ο καθένας με συνταξιδιώτη τη γενιά του, να τους επισκεφτούμε, να τους ζήσουμε και να ξαναμπούμε στο τραίνο, είτε εμείς είτε τα παιδιά μας πια, διδασκόμενα και λίγο παραπάνω φωτισμένα. Έτσι άλλωστε κάναμε και με το σύριζα, έτσι θα ξανακάνουμε και με το όποιο ΚΚΕ.  

Το κείμενο