Όταν χτυπάει το κουδούνι...

Του Ανουάν Παρίνι

Μου χτυπάει το κουδούνι προ πενταλέπτου, ανοίγω την πόρτα και βλέπω μια ξανθιά αλόγα κι έναν μαυριδερούλη να με καλημερίζουν στα ελληνικά. "Ωπ!!", λέω, "τι γίνεται εδώ"; Στα καπάκια μου λένε πως είναι μάρτυρες του Ιεχωβά και θέλουν να με προσκαλέσουν σε μια εκδήλωση που κάνουν. Γέλασα δυνατά, η αλήθεια είναι, και τους λέω επί λέξει:" Ρε παιδγιά, δεν ασχολούμαι με θρησκευτικά. Είμαι άθεος μέρχι πέτσα. Άμα θέτε να πούμε κάνα αθλητικό, περάστε να κεράσω καφεδάκι". Μου ζητήσαν συγνώμη ευγενέστατα, υποδειγματικά θα έλεγα, και αποχωρήσανε υποσχόμενοι πως δεν θα με ξαναενοχλήσουν. "Δε με ενοχλάτε", τους λέω, εν κατακλείδι," αλλά είναι σα να μιλάτε κινέζικα σε έναν σουριναμέζο. Δε θα βγει γραμμή". Και ενεθυμύθην αίφνης από τα παιδικά μου χρόνια στην Ελλάδα και μέρχι πρότινος, που μας λέγανε οι παλιοί να μην ανοίγουμε σε ιεχωβάδες γιατί θα μας μαγαρίσουν και γενικά τον ρατσισμό που υφίστανται χρόνια τώρα. Για αέρα κοπανιστό. Απλώς χαλάνε το μαγαζάκι των ορτοντόξ. Πόσο μαλάκηδες είσαστε ρε; Άλλοι σας ρουφάνε το αίμα...Καλημερίζω από τη γη των Ούνων...