Λίγα λόγια για μοναχικούς ναυτιλλομένους...

Του Antoine Parini

ΠΡΩΙΝΟΣ ΠΑΓΩΜΕΝΟΣ ΑΓΛΕΟΡΑΣ

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,

Όσο λιγότερους συναναστρέφεσαι στο βίο σου κι απ όσο λιγότερους εξαρτάσαι, τόσο πιο εύκολα θα την παλέψεις να ζήσεις καμιά δεκαριά χρονάκια παραπάνω. Ο άνθρωπας είναι όν μυστήριο, πολυεπίπεδο, πολυσχιδές και οπωσδήποτε μη στατικό, πλην όμως δυναμικό και μεταβαλλόμενο στον όλεθρο του χρόνου. Από παιδί ακόμα, άγραφη κασέτα, σε βάζουν σε ομάδες και άμα μεν υποχρεούσαι να συμπλέεις με τους άλλους, άσχετα αν εσύ έχεις σκουλήκια στην κωλοτρυπιδα κι ο άλλος καίει μαζούτ, άμα δε χάνεις το προσωπικό σου μομεντουμ ένεκα η μαζοποίηση. Μετά παίρνεις χαμπάρι τι έχεις στο σώβρακο και τα κάνεις όλα ταναπου επί μακρόν, μέρχις που βρίσκεις μια γυναικούλα να σε ανέχεται και τακιμιαζεις, σκαρώνετε και κάνα δγυό κουτσουβελα, τρέξιμο, άνχος, καράφλα, μπυροκοιλια, μαλακία για τις ξαδερφες της γυναίκας μπας και σου σηκωθεί, άντε και κάνα ρδελομπου μία στο τόσο για ζυγοσταθμιση γιατί η έτσι έχει πονοκέφαλο και περίοδο και τον κακό της τον φλαρο ναούμ. Και μια μέρα πάνω στις χριστοπαναγίες και τις ροχαλες εκατέρωθεν σου αμολαει το ομηρικό εκείνο " δεν είσαι ο άνθρωπος που αγάπησα προ εικοσπενταετιας" με λυγμούς και καμία κλανια απαναμεσα. Γιατί μωρή κασομπρα, είσαι εσύ; Που σε παρήγγειλα λελουδο και κατηντησες ψαροκασελα; Για αυτό σε λέω δικέ μου. Μακριγια κι αλαργα κι όπου σε βρει ο αρχάγγελος Μιχαήλ δειξτου τα αχαμνά σου με σέβας...

Με αγάπη, Αγλεορας