Προχωρά το αγροκήπιο γοργά;

Και, τελικά, αφού χορέψαμε το χορό της βροχής, του χιονιού, της φωτιάς και ήχησαν τα εξ ανατολάς τύμπανα του πολέμου, πείστηκε το Δημοτικό Συμβούλιο, μετά από εφτά ολόκληρα χρόνια, να πάρει απόφαση για το αγροκήπιο της Παροικιάς. Τόσο άντεξε και η χούντα. Μετά από 7 ολόκληρα χρόνια ξεκατσικώθηκε από το σβέρκο των Ελλήνων.   

Το ωραίο είναι, όπως παραδέχτηκαν και οι Σύμβουλοι, ότι μόλις τώρα έγινε το πρώτο βήμα. Δηλαδή, λίγο πολύ, μας είπαν ότι το «παιδί» για να κάνει το πρώτο του βήμα χρειάστηκαν 7 χρόνια. Και επειδή το παιδί δε φταίει ποτέ, λίγο πολύ αποδείχθηκε ότι οι της «αρχής» βλέπανε ένα «παιδί» να μπουσουλάει για 7 χρόνια και το θεωρήσανε φυσιολογικό. Ε, τι να πω; Ή στραβός είναι ο γιαλός ή στραβά αρμενίζετε κύριοι. Και στις δύο περιπτώσεις είστε απολύτως εκτεθειμένοι.

Από την άλλη ο Μασέρ Κωβέ προσπάθησε να μας πείσει ότι έκανε ό,τι περνούσε απ’ το χέρι του για να προχωρήσει η διαδικασία. Εντάξει, η πλάκα έχει και όρια. Ήταν τόσο μεγάλη η καθυστέρηση που προκάλεσε, ώστε μέχρι και τα πόμολα ξυπνήσανε και ανοίξανε μόνα τους. Έτσι βρήκε ευκαιρία ο Τόνης Παστέλης, τρία ολόκληρα χρόνια μετά την παρουσίαση της πρότασης τον Οκτώβρη του 2015, και μπήκε στο Σοφαρχείο του Λόφου. Και αφού ανέβασε την πρόταση στο λόφο, ως νέος Σίσυφος, γκάνιασε ο στόμας του για να πείσει το Σοφάρχη να την πάει για συζήτηση στο Νηπιαγωγικό συναπάντημα. Και τότε τι σκαρφίστηκε ο αθεόφοβος Μασέρ; Όρισε επιτροπή διερεύνησης του θέματος. Ένα θέμα το οποίο ήταν απολύτως έτοιμο να περάσει στη διαδικασία της μελέτης. Μ’ αυτόν τον τρόπο φάγαμε άλλα τέσσερα χρόνια μέχρι η επιτροπή να καταλήξει στην ίδια πρόταση (μοναδική προσθήκη το νηπιαγωγείο την ύπαρξη του οποίου αποδέχτηκαν αμέσως οι θεμελιωτές της πρότασης) που είχε κατατεθεί από το 2015 μετά την εκδήλωση στην αίθουσα του Αρχιλόχου και μετά το 2018, όπου είχε ορίσει για πρώτη φορά άτυπα την επιτροπή, η οποία δε δούλεψε ποτέ, αφού οι προτεραιότητες από την πλευρά του ήταν άλλες.

Και για να μαθαίνει ο κόσμος την αλήθεια, ακούστε κι αυτό. Είναι δεδομένο ότι για να ολοκληρωθεί ένα τέτοιο έργο χρειάζεται πολύ και συλλογική δουλειά. Η ιστορία, λοιπόν, μπορεί να ξεκίνησε από τους τρεις Συλλόγους (ΟΠΑΣ, Εκατονταπυλιανή, Παραδοσιακός οικισμός) αλλά για να προχωρήσει στηρίχτηκε από όλες τις τοπικές κοινότητες και ειδικότερα της Παροικιάς αλλά και από πολλούς Συλλόγους και ειδικότερα από τον ΣΕΟΤΑΠΑ, ο οποίος συμμετείχε σε όλες τις φάσεις με δύο και τρία μέλη του. Επίσης ενεπλάκησαν πολλοί εθελοντές, οι οποίοι δούλεψαν ατελείωτες ώρες σε επικοινωνιακό, τεχνοκρατικό, επιστημονικό και οργανωτικό επίπεδο. Θα ήθελα επιγραμματικά να αναφέρω κάποιους που συμμετείχαν ανελλιπώς στην ομάδα εργασίας της Πάρου.

Παναγιώτης Δημόπουλος,

Σπύρος Μητρογιάννης,

Θανάσης Μαρινόπουλος,

Ένας από τους δύο συντάκτες* και αργότερα ο

Πέτρος Αυλήτης.      

Στην αντίστοιχη ομάδα της Αθήνας συμμετείχαν οι:

Παναγιώτης Παπαδόπουλος

Στέφανος Φιλίππου και βέβαια η

Βάσω Σκαραμαγκά.

Από την άλλη μπορεί σε ένα ποτάμι να χύνονται πολλοί παραπόταμοι που έχουν στην αρχή τους πηγές ή δανείζονται νερό από τις βροχές, αλλά πάντα υπάρχει μια πρώτη πηγή που δημιουργεί το ξεκίνημα του ποταμού. Αυτή η πηγή στην περίπτωσή μας είναι ο Αντώνης Πατέλης. Με μια ιδιαίτερη σκέψη η οποία αντλεί ποιότητα από την εμπειρία των χρόνων που ζει, με οργανωτικά χαρίσματα και μεθοδικότητα, με διαλεκτική επικοινωνία μέσα από την οποία σύνθεσε από τις αντιθέσεις, πολυδιαβασμένος και πολυγραφότατος και οπλισμένος με πολύ υπομονή κατάφερε και γέννησε μια πολυσύνθετη πρόταση αξιοποίησης του αγροκηπίου συνδυάζοντας την ιδιαίτερη ιστορία του τόπου, την εκπαίδευση, την ψυχαγωγία, τη βιωματική καλλιέργεια, την αειφόρο ανάπτυξη, την παράδοση και άλλα πολλά. Και επειδή ακούστηκαν κάποιοι ψίθυροι στο τελευταίο Δημοτικό Συμβούλιο όπου συζητήθηκε το θέμα του αγροκηπίου, έχω να πω ότι ο Αντώνης Πατέλης, είτε ως απλός πολίτης είτε ως Αντιπρόεδρος της ΟΠΑΣ, δουλεύοντας εθελοντικά άπειρες εργατοώρες και χωρίς να διεκδικήσει τίποτα για τον εαυτό του απέδειξε ότι υπάρχουν και πράγματα που δε γίνονται για το χρήμα. Αυτό από μόνο του, όποια κι αν είναι η κατάληξη της πρότασης, συμβάλλει, ακόμα και σήμερα που έχουν θυσιαστεί σχεδόν όλα στο βωμό του χρήματος, στη θεμελίωση αξιών όπως η αλληλεγγύη, η ανιδιοτέλεια, η προσφορά στο συνάνθρωπο, η υποταγή του εγώ στο εμείς.    

Καλό θα είναι, λοιπόν, κάποια υψηλά ιστάμενα άτομα να παραδέχονται την αλήθεια, να αποδίδουν τα εύσημα όπου χρειάζεται και να μη διεκδικούν όντας κομπάρσοι τα όσκαρ των πρώτων ρόλων.

Το παραπάνω κείμενο αποτελεί σύνθεση των γραφικών χαρακτήρων του Γιώργου Ανδρεάδη* και του Αριστοφάνειου Επάκτιου.