Έφυγε ο Στρατής...

Του Γιώργου Ανδρεάδη

Ο Στρατής έφυγε. Έφυγε; Μετά το πέρασμα των πέντε ετών από τον Ωρωπό, παρακολουθούσα τα νέα της παρέας των κοινών από το φατσοβιβλίο.  Πριν μερικές μέρες τον είδα σε φωτογραφία σε παραλία να απολαμβάνει «χαλαρά» με την αγαπημένη του τη ζωή. Την Κυριακή που μας πέρασε άφησε την τελευταία του πνοή ορθός. Η ζωή είναι σεναριογράφος με απόλυτη φαντασία. Μας ξεπερνά χωρίς να ρωτά, αφήνοντάς μας το περιθώριο για μικρά ή μεγάλα ίχνη που αφήνουμε παρακαταθήκη στους επόμενους.

Τον Στρατή τον γνώρισα μέσω του Δημήτρη του Λούνα Παρκ. Έτσι τον έλεγα το Δημήτρη, για να τον ξεχωρίζω. Το Δημήτρη τον εκτιμούσα πολύ. Όποτε πήγαινα για βόλτα τον μικρό, τότε, γιο μου, πάντα βρίσκαμε λίγο χρόνο να τα πούμε. Μέσα στα πολλά που λέγαμε κάποια στιγμή τον ρώτησα για τα διόδια. Χωρίς δεύτερη κουβέντα μου έδωσε το τηλέφωνο του Στρατή. «Πάρε αυτό το τηλέφωνο και θα μάθεις πολύ περισσότερα από τα διόδια». Την ίδια κιόλας μέρα τον πήρα τηλέφωνο. Του είπα ότι θέλω να με ενημερώσει για τα διόδια. Κάπου έτρεχε και δεν μπορούσε να μου μιλήσει. «Θα σε πάρω εγώ, μόλις γυρίσω σπίτι» μου είπε. Καλά βαφτίσια, είπα από μέσα μου, σιγά μη με πάρει. Μετά τις 10 το βράδυ χτύπησε το τηλέφωνο. Μου είπε λίγα (;) λόγια για το κίνημα και πώς θα αντιμετωπίσω το θέμα και κλείσαμε ραντεβού την επόμενη μέρα, για να τα πούμε από κοντά.

Πραγματικά, βρεθήκαμε σε ένα καφέ της «Σκάλας». Ήταν ακούραστος και ο λόγος του από τη μια ήταν χειμαρρώδης και από την άλλη χωρίς καμία ένταση. Πάντα με χαμόγελο το οποίο ακόμα και στις δύσκολες περιγραφές του δε χανόταν, απλά γινόταν αδιόρατο και μαγικά φώτιζε ακόμα περισσότερο τη ματιά του. Μου είπε για το κίνημα, για το χαράτσι των διοδίων, για τους αγώνες άρσης της αδικίας, για τα χαράτσια των δεξιοπασόκων, για το μολυσμένο νερό του Ασωπού, για το σύριζα και τις προσπάθειες συνεύρεσης μέσω αυτού πολλών διαφορετικών τάσεων και συνιστωσών. Αυτός ήταν που με έπεισε να οργανωθώ στο σύριζα και αυτός με πρότεινε για αναπληρωτή Γραμματέα της ΟΜ σύριζα Ωρωπού, όπου παρέμεινα μέχρι τον ερχομό μου στην Πάρο και την μετέπειτα οριστική αποχώρησή μου από το σύριζα λίγο μετά τις εκλογές του Ιανουαρίου 2015.

Ο Στρατής είναι καθαρός άνθρωπος. Αυτό φαινόταν στο αλέγκρο βλέμμα του και στο πάντα γελαστό πρόσωπό του. Η πραότητα που τον χαρακτήριζε σε κέρδιζε αμέσως, όχι τυπικά αλλά ουσιαστικά. Σε μπόλιαζε αμέσως με τη συντροφικότητά του και τη βαθιά φιλία του. Μαζί του δεν ένιωθες ποτέ μόνος. Τον θυμάμαι σε όλους τους αγώνες, για την ΕΡΤ, για τα διόδια, για τα χαράτσια, τους λόγους του στο Συντονιστικό, την προσπάθεια στις Δημοτικές Εκλογές του 2014. Και ήταν πεντακάθαρος. Όχι σα μερικούς άλλους, οι οποίοι μόλις πήρε την εξουσία ο σύριζα απώλεσαν την αξιοπρέπειά τους και έπιασαν την κουτάλα.

Ο Στρατής θα είναι πάντα ανάμεσά μας και θα μας συντροφεύει βαστώντας το λάβαρο της ιδεολογίας των κινηματικών αγώνων και της αέναης προσπάθειας για την κατάκτηση του δικαίου.

Φίλε Στρατή, σου στέλνω ένα χαμόγελο να το μοιραστείς με τον Μανώλη. Πάντα θα σε θυμάμαι και πάντα θα ψέγω τον εαυτό μου που δεν κατάφερα να πλεύσω με τη βάρκα σου στα νερά του Ευβοϊκού.