Καλό ταξίδι Μαέστρο

 

Του Γιώργου Ανδρεάδη

Κάποιοι άνθρωποι έχουν την ικανότητα να μας λυπούν ακόμα κι από μακριά. Μπορούν να μας στεναχωρήσουν, ακόμα κι αν έχουμε να τους δούμε και να τους ακούσουμε χρόνια πολλά που πέρασαν σα νερό και μόνο όταν ταξιδέψουμε με τη σκέψη αντιλαμβανόμαστε ότι ήταν χθες που ήμασταν παιδιά και έφηβοι. 

Ένας τέτοιος άνθρωπος ήταν και ο Χριστόφορος Κασφίκης. Στρατιωτικός αρχιμουσικός ο οποίος διετέλεσε για πολλά χρόνια μαέστρος στη φιλαρμονική των Αγίων Αναργύρων, τη Φιλαρμονική μας. Μια αγαπημένη που έχουμε πάντα μέσα στην καρδιά μας.

Εγώ δεν τα πήγαινα καλά ποτέ με τους στρατιωτικούς. Είχα και έχω μια τελείως διαφορετική λογική απ’ αυτή που εκφράζουν στο πλαίσιο της επιβολής του «ανώτερου» στον «κατώτερο». Ο Μαέστρος μας αποτελούσε εξαίρεση. Ο Κερκυραίος αρχιμουσικός της φιλαρμονικής μας ήταν σαν πατέρας.

Τον γνώρισα στα 15 μου, όταν με τράβηξε στο υπόγειο του ηρώου ο καλύτερός μου φίλος. Όλη η παρέα των 15 πέρασε από τη φιλαρμονική εκείνων των χρόνων και πολλά περισσότερα παιδιά γνώρισαν και αγάπησαν τη μουσική μέσα απ’ την πραότητα και την υπομονή του Μαέστρου. Θυμάμαι που μας έλεγε στις πρόβες: «Εσείς εκεί πίσω με τα ξυλοτόμαρα μη βαράτε στο γάμο του καραγκιόζη…». Και μετά, όταν άρχισα να φυσάω την τρομπέτα, θυμάμαι, όταν φαλτσάραμε, ερχόταν κοντά μας, για να μην ακούσουν τα κορίτσια και χτυπώντας τη μπαγκέτα στο αναλόγιο μας έλεγε με ψεύτικη αυστηρότητα: «Ένα πετσάκι σας έδωσε ο Θεός και το’ χετε κάνει σφεντόνα». Μέχρι να επιστρέψει στη θέση του για να ξαναξεκινήσει η πρόβα το χαμόγελο είχε επιστρέψει στα χείλη του.

Κάποια στιγμή για κάποιο λόγο τσακωθήκαμε. Θυμάμαι τότε παίρναμε κάποιο χαρτζιλίκι απ’ το Δήμο. Όταν μου έδωσε τα χρήματα τα έσκισα, τα πέταξα πάνω στο γραφείο του και έφυγα επιδεικτικά. Ήταν τότε που ως έφηβοι νιώθαμε ότι βαστάμε τον κόσμο στο ένα χέρι, τότε που φουσκώναμε ως παγώνια και νομίζαμε ότι είμαστε το κέντρο του κόσμου. Θυμάμαι τα λόγια του σα να’ ναι τώρα: «Ήρθες, είδες και απήλθες».

Έμεινα μακριά από τη φιλαρμονική περίπου για δύο μήνες. Στις διακοπές των Χριστουγέννων κατάφερα και μάζεψα μερικά χρήματα και μ’ αυτά πήρα μια φθηνή μεταχειρισμένη τρομπέτα. Επισκέφτηκα τη φιλαρμονική με την παρότρυνση των φίλων που εξακολουθούσαν να είναι εκεί. Ο Μαέστρος κουβέντιασε μαζί μου και τελικά με δέχτηκε πίσω.

Αυτός ήταν ο Μαέστρος. Ένας Δάσκαλος με καλοσύνη, πραότητα, υπομονή, ευγένεια, χιούμορ και πολύ χαμόγελο.

Αγαπημένε Χριστόφορε Κασφίκη, η απώλειά σου με θλίβει βαθιά κι ας είχα να σε δω 40 χρόνια.

Καλό σου ταξίδι.

Θα σε θυμάμαι πάντα.