Είναι ο Μητσοτάκης κάθαρμα;

 «Πότε πρόλαβε ο Μητσοτάκης και έγινε κάθαρμα», αναρωτήθηκε ο δημοσιογράφος του συγκροτήματος Αλαφούζου, μετά την υποδοχή του πρωθυπουργού στη Μητρόπολη με το σύνθημα «ο λαός δεν ξεχνά, Μητσοτάκη κάθαρμα». Δηλαδή για τον Αρη Πορτοσάλτε (αυτός είναι ο δημοσιογράφος), η καθαρματοποίηση είναι θέμα χρόνου. Κάτοχος ενδεχομένως οδηγιών χρήσεως «σε πόσο χρόνο γίνεσαι ένα κάθαρμα», ο Πορτοσάλτε ανέλαβε με τον πιο ανόητο τρόπο να υπερασπιστεί τον Μητσοτάκη. Το «Μητσοτάκη κάθαρμα» είναι ένα ιστορικό σύνθημα από τον καιρό (1965) της Αποστασίας του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη.

Ο νυν πρωθυπουργός δεν είναι κάθαρμα, επειδή κληρονόμησε ένα όνομα. Το σημαντικότερο όμως είναι, ότι δεν πρέπει και δεν ωφελεί κανέναν να αποκαλείται ο πρωθυπουργός σε συνθήκες Δημοκρατίας, «κάθαρμα». Ο χαρακτηρισμός του Μητσοτάκη με ύβρεις, ευνοεί την στείρα οπαδοποίηση, οδηγεί ανθρώπους να τον υπερασπιστούν και απομακρύνει από τα ουσιαστικά θέματα της πολιτικής. Περισσότερο από θέμα πολιτισμού και πολιτικής ορθότητας, είναι θέμα πολιτικής.

 

Υπάρχει ωστόσο το ερώτημα: Ποιοι είναι αυτοί που γιουχάρουν τον πρωθυπουργό και τον αποκαλούν κάθαρμα; Είναι οι εγκάθετοι του Κουτσούμπα όπως άφησε να εννοηθεί ο Μητσοτάκης; Προβοκάτορες μήπως που θέλουν να τον φθείρουν; Χουλιγκάνοι της πολιτικής ή μήπως συριζαίοι που φταίνε για τα πάντα; Προστατευμένος ως σήμερα από ένα επικοινωνιακό αφήγημα που δημιουργήθηκε για να τον αβαντάρει, κατάντησε να το πιστέψει και ο ίδιος. Σοκαρίστηκε μόλις βρέθηκε αντιμέτωπος με γιουχαρίσματα που μάλιστα δεν ήταν μεμονωμένα και περιστασιακά αλλά δημιούργησαν ένα κύμα που συμπαρέσυρε πολλούς. Συνηθισμένος να διαβάζει (και κυρίως να πιστεύει) πως είναι Μωυσής και Τσώρτσιλ, τσιτάχ και λιοντάρι, αναστατώθηκε μόλις διαπίστωσε ότι τα πράγματα δεν είναι όπως θέλει. Όχι μόνο δεν είναι αίλουρος, αλλά ισχύει και η γνωστή λαϊκή ρήση πως όσο ανεβαίνει ο πίθηκος, τόσο πιο εκτεθειμένος είναι ο πισινός του.

 

Ναι, ο συγκεντρωμένος κόσμος δεν είναι η άψυχη κάμερα με το έτοιμο κείμενο απέναντι, για να ανοίξει και να κλείσει με το κουμπί. Αισθάνεται και αντιδρά ανάλογα με τις περιστάσεις και τη φόρτιση. Αν είσαι πολιτικός πρέπει να είσαι έτοιμος να αποδεχθείς εκτός από το χειροκρότημα και την αποδοκιμασία. Το αν αυτό βοηθά την  πολιτική αντιπαράθεση ή όχι, είναι άλλο θέμα. Το αν αρέσει, επίσης. Προβοκάτσια πάντως δεν είναι. Αποτελεί την αντίδραση του κόσμου (προσωπικά δεν μου αρέσει και δεν τη θέλω με αυτόν τον τρόπο) η οποία προέρχεται από μια δράση. Ποιος θα πει στον πολίτη των 600 ευρώ, που πήρε λογαριασμό του ρεύματος αυξημένο κατά 50%, ή στον άνθρωπο που έχασε τον δικό του άνθρωπο επειδή διασωληνώθηκε εκτός εντατικής, πώς θα εκφραστεί γι αυτό που θεωρεί καταδίκη του; Και κάθαρμα ενδεχομένως να πει και Μητσοτάκη μαμιέσαι να εκστομίσει. Οι υπόλοιποι μπορούμε να αντιδράσουμε, αλλά ο πρωθυπουργός Μητσοτάκης δεν έχει δικαίωμα. Θα ήταν ίσως ιδανικό να βρίσκαμε κομψά επίθετα (όπως θα το ήθελε ο Μητσοτάκης) που θα επιτρέπεται να χρησιμοποιούν οι πολίτες για το πρόσωπό του, αλλά και δεν γίνεται πρακτικά και θα ήταν κατάλυση της Δημοκρατίας. Κάθε πολιτικός, πολύ περισσότερο ο πρωθυπουργός, πρέπει να ακούει και να μεταφράζει την αντίδραση του κόσμου, είτε είναι χειροκρότημα, είτε αποδοκιμασία.

 

Ας επιστρέψουμε όμως στο αν ο Μητσοτάκης είναι κάθαρμα. Οχι δεν είναι και είναι ένας ακόμη λόγος που δεν χρειάζεται ο χαρακτηρισμός. Ο Μητσοτάκης είναι σταθερός εκφραστής της τάξης του, των συμφερόντων που εκπροσωπεί, των αντιλήψεων που έχει, δηλαδή της πολιτικής του. Τίποτα από όσα κάνει δεν αποτελεί κανενός είδους αποστασία, αντιθέτως είναι συνεπής σε όσα έχει σχεδιάζει για τη χώρα.

 

Την προηγούμενη βδομάδα, θεσμοθετήθηκε η νομιμότητα της εργασίας των 16χρονων παιδιών από προσφυγικές δομές. Τα ορφανά παιδιά θα δουλεύουν σε ξενοδοχεία. Η θέση ενός δεκαεξάχρονου είναι στο σχολείο αλλά για τη λογική Μητσοτάκη οφείλει να αποκτήσει μια άλλου είδους εμπειρία. Ο πρωθυπουργός δεν έκανε κάτι που δεν πιστεύει και δεν είπε. Το παιδί από το Περιστέρι θα γίνει ψυκτικός, το ορφανό θα παριστάνει τον Ολιβερ Τουίστ του 21ου αιώνα και η κοινωνική ανισότητα θα αναπαράγεται γιατί όπως ήδη έχει πει «η κοινωνική ισότητα είναι ενάντια στην ανθρώπινη φύση». Τα παιδιά της κοινωνικής τάξης του Μητσοτάκη θα πηγαίνουν επιδεικτικά να εγγραφούν στα πανεπιστήμια του εξωτερικού, χωρίς βάσανο μόνο με το κομπόδεμα του μπαμπά, όταν τα παιδιά απ' τη Λάρισα και την Αστυπάλαια θα μένουν εκτός Πανεπιστημίου γιατί έτσι επέλεξε όχι η ζωή αλλά η Κεραμέως. Ο μικρομεσαίος θα καταστρέφεται γιατί στην πραγματικότητα δεν έχει θέση στην «αγορά Μητσοτάκη» και ο μισθωτός θα περιμένει ένα επίδομα που ενδεχομένως θα περισσέψει από τις απευθείας αναθέσεις δεξιά και αριστερά (αλλά πάντα Δεξιά) σε φίλους.

 

Απέναντι στη δραματική εικόνα της χώρας, ο Μητσοτάκης θα αντιπαραθέτει τη δική του εικόνα, προσεγμένη, αερομεταφερόμενη και πάντα χαρωπή, την οποία οφείλουν να κάνουν εικόνισμα και προσκυνητάρι οι ιθαγενείς και αν χρειαστεί να τη μοιράσουν σε επτά αντίτυπα για να έχουν καλή τύχη και την ευλογία του.

 

Ο Μητσοτάκης θα εμφανίζεται στην τηλεόραση και θα υπόσχεται πως θα σώσει την Οικονομία, όταν ο ίδιος ως πρόσωπο όπως και το κόμμα του, ζουν σε μια προβληματική οικονομία δανείων και μπατακτσήδων.

 

Ολα αυτά και πολλά ακόμα, δεν καθιστούν τον Μητσοτάκη κάθαρμα, αλλά εκπρόσωπο μιας συγκεκριμένης πολιτικής. Ενδεχομένως σε αυτή την πολιτική, να προστίθενται και ιδιαίτερα προσωπικά στοιχεία έλλειψης ενσυναίσθησης που τον εμφανίζουν κυνικό, πολιτικά συμπλεγματικό και άκομψο απέναντι στην κοινωνία, αλλά κάθαρμα δεν είναι. Είναι ο απλώς και μόνο ο Μητσοτάκης.

 

Απόσπασμα από το Editorial στο Documento της Κυριακής