Αγαπημένο μου ημερολόγιο

Του Αντουάν Παρίνι

 

Κομματόσκυλα και παρατρεχάμενοι, σφουγγοκωλάριοι, βασάλοι κι υποβασάλοι: τα καρκινώματα της (όποιας) Δημοκρατίας. Όσο τους βλέπω να επιπλέουν, αλλάζοντας τα κομματικά σαπιοκάραβα σαν τους λαδοπόντικες, συνειδητοποιώ πως δεν υπάρχει καμιά ελπίδα ναούμ και ρίξε στο μπρίκι καφέ να μου πεις και το φλιτζάνι ξερωγώ κι άμα μου βγάλεις μια τριαδούλα ΠΣΚ θα σου πω " γειασάν της μόρτισσας" 

Και αυτό που με θλίβει, μαντάμ, είναι πως και τα νέα παιδιά είναι αναγκασμένα να διαλέξουν ένα από αυτά τα "στρατόπεδα" για να νιώθουν την όποια επίφαση πολιτικοποίησής τους, μην τους πούνε μούτες, ψέκες και απολιτίκ οι wannabe Πασσιονάριες κι οι Τσεκαιγάρες απ'τα LIDL, που χουν κατσικωθεί στις χωματερές του ιντερνέ ωσάν βρύα και λειχήνες σε πλατανόδασος. Μέρχι να τους πουλήσει κάποιος πολιτικός που λατρέψανε, για να πάνε στον επόμενο. Μέρχι να τους συνθλίψει κι αυτός την ελπίδα για να πάνε με τον επόμενο. Εν τω μεταξύ η κουτάλα θα γυρνάει για τα λαμόγια. Και ούτω καθεξής, μέρχι να καούν ούλα τα χαρτιά της δοσίλογης τσόχας, από λιμά μέχρι ασσέους ναούμ.

 

Μόνο η οργάνωση σε μικρούς πυρήνες δύναται να φέρει κάποια ελπίδα ανάτασης κι όποιος τη σακουλεύεται να σηκώσει πάραυτα το ζερβό του οφρύδι.

 

Αναρχία στην πουλημένη και απάνθρωπη αρχή. Αλάργα απ'τη γκλίτσα του τσοπάνη, αλλά με την άσβεστο σπίθα της γνώσης και της αυτοοργάνωσης.

 

Κι αν αναστηθούν τα κύτταρα, σιγά σιγά ανασταίνεται και το όλο σώμα ρε Χατζατζάρηδες και παρέτε το χαμπάρι. Οι αστικές "δημοκρατίες" με τις εκλογές τους είναι μέρος του συστήματος, απόλυτα ελεγχόμενο από τα κεντρικά της "Εταιρείας". Ας κάνουμε τα κουμάντα μας σε άλλη παραλία, με δικά μας γκουβαδάκια σιγά σιγά. Αν όχι εμείς, τα παιδιά μας σίγουρα. Αλλιώς οι κατάρες τους δε θα μας αφήσουν να αγιάσουμε...

 

Με αγάπη, Αγλέορας