Εμβόλια και παρενέργειες ΙΙ

 

Του Γιάννη Παντελαίου

 

Χρονικό

 

Απόβραδο και έντονα ενοχλημένος καθώς ανακαλύπτω λίγο πριν την παύση (μισού και ενός ογδόου) της κυκλοφορίας την έλλειψη σε είδη καπνιστού, κινώ προς το πλησιέστερο σημείο πώλησης.

 

Φορώ την πραγματική μου μάσκα και εισέρχομαι στο κατάστημα. Ένας υστερομεσήλιξ ετοιμάζεται να πληρώσει το αντίτιμο των αγαθών που επέλεξε. Ο μαγαζάτωρ σκύβει και τον ρωτά, μειδιώντας, σε τόνο που εμφανώς θέλει να ακουστεί.

- Την πήρες;

Όσο και να θέλεις να αδιαφορήσεις σε μια τέτοια ερώτηση νιώθεις κάπως αμήχανα ακούγοντάς την μάλλον σε τέτοιες συνθήκες.

-Ποια εννοείς;

Του απαντά ο πελάτης, έκπληκτος.

- Μα την σύνταξη φυσικά,

αποκρίνεται ο μαγαζάτωρ.

Ξεσπούν όλοι σε γέλια εκτός από έναν αλλοδαπό που δεν κατάλαβε τίποτα.

 

Αγοράζω τα πολυπόθητα αγαθά και με ρωτά.

- Εσύ το έκανες;

Παγιδεύομαι και αισθάνομαι αμήχανα, δις.

- Ποιο να κάνω;

του λέω με εκείνο το ύφος που όλοι φανταζόμαστε.

- Μα το εμβόλιο φυσικά,

απαντά χαιρόμενος διπλά για τις, αντικειμενικά, ευφάνταστες ερωτήσεις του.

 

Ξεκινά λοιπόν ένα λογύδριο με ακαταμάχητα επιχειρήματα για την άρνηση των εμβολίων από την πλευρά των κατοίκων της Πάρου. Μέσα σε αυτό διαπλέκονται και αλληλοεισχωρούν επαναστατικότητα, καλή υγεία του λέγοντος, πάθος, άρνηση υποταγής του συγκεκριμένου Εγώ σε συμφέροντα των πολυεθνικών, ισχυρότατη πίστη στο δίκιο του.

 

Η νήσος διαθέτει όμορφες παραλίες και ωραία μονοπάτια και άλλα πολλά. Διαθέτει επίσης και εναλλακτικά ρεύματα σκέψης. Το παραπάνω παράδειγμα είναι από εκείνα που υποστηρίζουν πως, αφού οι περισσότεροι οδεύουν το δρόμο του εμβολίου εμείς ας ταχθούμε κατά!

 

Το επόμενο ρεύμα αντίστασης θα έρθει όταν αρχίσει να συζητείται η υποχρεωτικότητα.

 

Οποιαδήποτε ομοιότητα με πραγματικά πρόσωπα ή γεγονότα είναι εντελώς ασυμπτωματική.