Η λογική του «σούπερ»

 

Του Χρίστου Γεωργούση

 

Πανδημία ναι, αλλά η Πάρος έχει ένα στρατό κτιστών και χτίζεται απ' άκρους εις άκρον, το ίδιο και η Αντίπαρος. Μπορεί οι πάντες να γονάτισαν οικονομικά, οι χτίστες όμως χτίζουν και οι εργολάβοι ορίζουν το νησί απ' άκρου εις άκρον. Αυτό το νησί με τα χιλιάδες σπίτια κλειστά 10 μήνες το χρόνο δεν είχε τη δυνατότητα να προσφέρει στέγη σε υπαλλήλους, δασκάλους και γιατρούς!

 

 Η μισή Αθήνα μετοίκησε στην Πάρο! Και μεγάλο μέρος της Ευρώπης! Όλοι ονειρευόμαστε το μεγάλο, το γρήγορο και το πολύ, και θα χάσουμε (εάν δεν το χάσαμε ήδη) το ταπεινό και μικρό και όμορφο που είχαμε! Στην «Ελευθεροτυπία» του 1996 δημοσιεύτηκε άρθρο του Γιώργου Γραμματικάκη, καθηγητή και πρύτανη του Πανεπιστημίου Κρήτης με θέμα τον Τιτανικό. Η αγάπη στο μεγάλο, στο πολύ και στο ταχύ θέτουν σε κίνδυνο τόσο την ασφάλεια της προσωπικής μας ζωής και τύχης όσο και την τύχη του νησιού. Ας αφιερώσουμε λίγες γραμμές σκεπτόμενοι τους Τιτανικούς που μας απειλούν όλους.

 

«Η ιδεολογία του Τιτανικού είναι λοιπόν παρούσα και εξαπλώνεται ραγδαία σε κάθε τομέα της καθημερινής ζωής. Το μεγάλο, το εντυπωσιακό αντικαθιστά το σεμνό και το ανθρώπινο. Σ’ ένα ξενοδοχείο δεν προέχει πια η προσαρμογή του στο τοπίο, ή η ζεστή φιλοξενία που παρέχει. Είναι ο αριθμός των κλινών που μετρά, οι πισίνες και τα «νάϊτ κλαμπ». Λίγο ενδιαφέρει αν το ύψος και ο όγκος του διαλύουν το χώρο και την ιστορία του χώρου που εκτίσθηκε. Οι αγορές μας δεν γίνονται πια στα καταστήματα ή το φούρνο της περιοχής, στα οπωροπωλεία ή τις λογής εμπορικές γωνιές της. Θηριώδη συχνά συγκροτήματα, με την ονομασία σουπερμάρκετ –τι χαρακτηριστικός γλωσσικός όρος!-υπόσχονται δώρα, καλύτερες τιμές, πλούσιο εύρος προϊόντων. Αυτό που δεν λέγεται ποτέ είναι ότι στη θέση του πελάτη υπάρχει τώρα ο «καταναλωτής», εκεί που άνθιζε η κουβέντα και το χαμόγελο υπάρχει τώρα η ψυχρή οργάνωση και το μέγεθος, την ανθρώπινη γνωριμία αντικαθιστούν οι αριθμοί.

 

....Ακόμα και δραστηριότητες, που μέχρι χθες, δεν θα επίστευε κανείς, υποτάσσονται στη λογική του «σούπερ» του Τιτανικού. Η αξία του πρωτογενούς «λόγου» εξαφανίζεται άλλωστε στα σύγχρονα περιοδικά ή στον τηλεοπτικό χώρο. Προέχει το περιτύλιγμα, οι έγχρωμες σελίδες και τα δώρα, αυτό που θα κάνει τον αναγνώστη ή τον τηλεθεατή να βυθιστεί ανήμπορος στην ανώδυνη λάμψη του κενού και των διαφημίσεων. Λίγο φαίνεται να μετρά σε όλα αυτά ότι το «Άξιον Εστί» του Μίκη Θεοδωράκη, ο «Δράκος» του Νίκου Κούνδουρου ή οι «Ακυβέρνητες Πολιτείες» του Στρατή Τσίρκα, ενώ υπάκουσαν στις δύσκολες προδιαγραφές των δημιουργών τους, αγαπήθηκαν πολύ και αποτελούν πάντα καίριες ανάσες του ελληνισμού».

 

Χτίζουμε τα πάντα και δεν απομείνει χώρος ν' ανασάνουμε!