Δάσκαλε ξέχασες να πεις για το ταλέντο του στη ζωγραφική...!!!

Του Χρίστου Γεωργούση

 

Αντώνης Πατέλης: Φωτεινός, επίμονος, τολμηρός!

 

Με τον Αντώνη Πατέλη του Νικολάου γνωριστήκαμε στα χρόνια του Δημοτικού. Παίξαμε Καραγκιόζη στις Λεύκες εκεί, στη στάση της στροφής προς Μάρπησσα. Συναντηθήκαμε μετά στην Παροικιά όπου είμαστε γείτονες στα Θολάκια. Είπαμε τα κάλαντα μαζί με τον Γιώργο Λατσό, που ζει τώρα στη Ρόδο. Είχαμε φτιάξει και χάρτινο καραβάκι.

 

Άλλες εποχές, άλλα ήθη και ο κόσμος πιο συγγενής. Διαβάσαμε μαζί τα κωμικά της εποχής (κόμικς) και το Μικρό Ήρωα, το Γιώργο Θαλάσση. Επιχειρήσαμε στα 14 να σχεδιάσουμε, να μάθουμε την τεχνική. Στα 15 με 16 δουλέψαμε γκαρσονάκια σε εστιατόριο της πόλης «Κληματαριά» και αποκομίσαμε τις πρώτες εντυπώσεις της παιδικής 15ωρης δουλειάς.

 

Ο πατέρας του Αντώνη ήταν εξαίρετος ξυλουργός. Το ξυλουργείο το είχε μέσα στην αγορά, όλα τα μαγαζιά ήταν εκεί, κουρεία, εμπορικά, ξυλουργεία. Πραγματική αγορά, ιστορά ολόκληρη! Κάθε Κυριακή είχε γενικό εμπόριο, αυτό που λέμε "λαϊκή" με σιδεράδες και χειροτέχνες και κτηνοτρόφους. Κάποτε και ο κινηματογράφος εκεί εγκαταστάθηκε.

 

Κάποια στιγμή (εποχή μετανάστευσης ήταν) η οικογένεια εγκαταστάθηκε στην Αθήνα. Χαθήκαμε λίγο και θυμούμαι τον Αντώνη στα Προπύλαια με τους Λαμπράκηδες να τραγουδούν το τραγούδι του Σωτήρη Πέτρουλα (1964). Πολιτικοποιήθηκε ο Αντώνης και τράβηξε θαρραλέα μπροστά.

 

Στο στρατό βασανίστηκε λιγάκι και δάρθηκε. Στη διάρκεια της δικτατορίας ξανασυναντηθήκαμε μερικές φορές. Δούλευε τα ιδεολογικά του ακούραστος και είχε τις διασυνδέσεις του με άλλους πολλούς που πάλευαν να κρατήσουν την ιδέα της ελευθερίας και της δημοκρατίας άσβηστη, αυτήν που προσπαθούσαν να εξοντώσουν οι άγριοι κάθε λογής. Κάθε συνάντηση με τον Αντώνη ήταν που σού έδινε κουράγιο και θάρρος για συνέχεια. Πάντα με το χαμόγελο, αήττητος πάντα, αδούλωτος και ανθρωπιστής. Αυτό του αναγνωρίζουν οι φίλοι, ότι δεν το βάζει κάτω.

 

Συναντηθήκαμε και μετά τη δικτατορία. Θυμούμαι ότι πήγα με οργανώσεις νέων στις οποίες συμμετείχε εκδρομή στο Σούνιο στα ναό του Ποσειδώνα. Τραγούδια, ποιήματα, θεατρικές παραστάσεις. Ενθουσιώδεις ήταν οι νέοι που συμμετείχαν, εντυπωσιακοί, ιδεολόγοι. Ωραίοι!

 

Τα χρόνια πέρασαν και μετά όλα τα καλά και τα ζαβά της μεταπολίτευσης ξαναβρεθήκαμε στην Πάρο. Ο Αντώνης ίδιος, γελαστός, τολμηρός, ενθουσιώδης. Να αλλάξουμε τον κόσμο! Να βρούμε τρόπους να γίνουμε καλύτεροι, να ανθρωπέψουμε! 

 

Τελευταία ασχολήθηκε με τους Παριανούς Συλλόγους ανέλαβε την προεδρία της Ομοσπονδίας Παριανών Συλλόγων και διακρίθηκε στο τρέξιμο και τις ιδέες. Τώρα κατέχει την θέση του αντιπροέδρου τη Ομοσπονδίας και αγωνίζεται για την υλοποίηση μιας πρότασης για το Αγροκήπιο που έχει κατατεθεί στο Δήμο.

Υποστηρίζει την ιδέα ενός μεγάλου πολιτιστικού κινήματος ανάλογου με αυτό τα χρόνια του 1960 τελείως ακομμάτιστου. Αγαπά τα βιβλία, γράφει, διαβάζει, έχει δώσει πολλές ιδέες γραπτές και δοκίμια, τον θαυμάζουμε γιατί είναι αυτοδημιούργητος και πήρε στη ζωή πτυχία και μεταπτυχιακά, σαν τον Γκόρκι. Πτυχία αληθινά με αξία!

 

Να είναι καλά και να μας δίνει κουράγιο!