Ακάθιστος γλάρος

Του Χρίστου Γεωργούση

Tα μαγικά της φύσης μπορεί να βοηθούν, να σε κάνουν λίγο να ξεχνιέσαι και με τη ζάλη τους να ‘ναι μετά πιο εύκολο να παρασυρθείς και να πεις αυτό που σε πονά και δεν χωνεύεται εύκολα. Αν κάποιο μέγα πένθος σου σφίγγει την καρδιά, δεν γίνεται να σε λυτρώνει το γαλάζιο του ουρανού, ούτε αυτό το αδιαπέραστο τείχος με τα μυριάδες τριζόνια της νύχτας. Αν όμως όλα αυτά τα αγαπάς και τα προσέχεις, αν αισθανθείς κομμάτι τους ίσως η γαλήνη ψάξει μέσα σου τόπο να σταθεί και να φωλιάσει. Μπορεί να κατανοήσεις πως άστρο είσαι και συ, ίνουλα του Αυγούστου ή γαλανάγκαθο, πνοή κάποιου ζέφυρου, ρίγος μυστικής αυγής. Ίσως καταφέρεις έτσι να φύγεις κάπως από την έλξη του εαυτού σου, να ελαφρώσεις λιγάκι, να γίνεις γλάρος λευκός με ανοιχτά φτερά, μετέωρος ανάμεσα στον ουρανό και τη θάλασσα. Ταξιδιώτης επίμονος του βαποριού που σαλπάρει και φεύγει ξεγελώντας την τύχη του.