ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΟ ΗΛΙΟΣΤΑΣΙΟ ΚΑΙ ΠΟΛΥΧΡΟΝΟΙ ΜΠΑΜΠΑΔΕΣ

Της Νίνας Γεωργιάδου

Το καλοκαίρι σήμερα κάνει επίσημη πρώτη.

Το θέρος των ξανθών σταριών που στοιβάζονται στ’ αλώνια.

Η εποχή της ζέστης, της γύμνιας, της μεσημεριανής βουτιάς, της φιλόξενης άμμου, της νυχτερινής πλεύσης σε ακύμαντη θάλασσα, των ασυννέφιαστων πανσέληνων, των μελτεμιών, των υψιπτάμενων γλάρων, των μελωμένων σύκων, των κόκκινων καρπουζιών, της γλυκιάς ντομάτας και των εφήμερων ερώτων.

Του συγχωρείς ακόμη και τον καύσωνα, που πυρώνει τα μάγουλα, ξεκουμπώνει μ’ ένα ‘ουφ’ το μπούστο των γυναικών μαζεύει το σεντόνι της νύχτας σε μια μπάλα και το κυλάει στο πάτωμα, μαζί με τον ιδρώτα και τους θερινούς χυμούς των παραιτημένων σωμάτων.

Summertime and the living is easy. Fish are jumping and the cotton is high.

Σήμερα κάνει, υποτίθεται και τη μικρή παραμυθική στροφή του κι ο ναός του Επικούρειου Απόλλωνα, που οι μύθοι λένε πως θεμελιώθηκε πάνω σε βότσαλα για να μπορεί να στρίβει τις λίγες μοίρες των εποχών, από τον 5ο πΧ αιώνα.

Σήμερα γιορτάζουν και οι μπαμπάδες.

Όχι οι κακοί ζωναράδες της παραδοσιακής πατριαρχίας.

Ο πατέρας αφέντης να μη γιορτάζει ποτέ. Το μοντέλο του να πάψει να υπάρχει.

Γιορτάζουν όμως οι μπαμπάδες που αφήνουν τα παιδιά να τους τραβούν τα γένια, που δεν μουτρώνουν στα μαιευτήρια όταν γεννιούνται κορίτσια, που ταϊζουν γάτες, που γουστάρουν να ψιλοκόβουν κρεμμύδι για τσιγάρισμα, που μπορούν να λένε παραμύθια και να δίνουν καληνυχτικά φιλιά και ξέρουν να μοιράζονται με τη γυναίκα την ηδονή του κρεβατιού και τους καημούς του κόσμου.

Για μένα ο εορτάζων θα είναι πάντα απών κι ένα μεγάλο απωθημένο. Όσες φορές δεν μπόρεσα να πω ‘μπαμπά’, τον όμορφο τυχοδιώκτη, τον χαμένο στην Αμερικάνικη ενδοχώρα άλλες τόσες λαχτάρησα το βαρύ βήμα του στα σανίδια του σπιτιού, την μπάσα φωνή στο μεσημεριανό τραπέζι, την αψιά μυρωδιά της after shave και εις μνήμην κρατώ τις μουσικές του αμερικάνικου κόκκινου πικάπ και τον 78στροφο δίσκο της Fitzgerald.

Μ αυτή τη μελωδία, καλοτάξιδο το καλοκαίρι, με τη μικρότερη νύχτα του χρόνου.

Πολύχρονοι κι οι τρυφεροί αγαπησιάρικοι μπαμπάδες, και πιο πολύ εκείνοι που μεγάλωσαν μόνοι τους παιδιά, σαν τρυφερές μαμάδες.