Πέρα από τη βολεμένη καθημερινότητα...

Του Γιώργου Ανδρεάδη

Σήμερα οδηγούμαι σε τούτη τη γραφή, όχι για να ευλογήσω τα γένια μου, όπως θα σκεφτούν πολλοί, αλλά για να δείξω σε κάποιους ότι, όταν διεκδικείς το δίκαιο, υπάρχουν και φορές, λίγες, που δικαιώνεσαι. Για εμάς που ασχολούμαστε με τα κοινά  χωρίς προσωπικά οικονομικά ή πολιτικά οφέλη το μόνο που έχει μια ξεχωριστή ηθική αξία ικανοποίησης είναι η υπεροχή του δίκιου απέναντι στο άδικο.

Για αυτόν ακριβώς το λόγο προσπαθείς να μοιραστείς το δόσιμο του εαυτού σου και όχι γιατί περιμένεις κάτι από κάποιον. Έτσι κι αλλιώς οι σημερινοί άνθρωποι είναι ερμητικά κλεισμένοι στο μικρόκοσμό τους τις πόρτες του οποίου ανοίγουν μόνο όταν παρουσιαστεί η ανάγκη για προσωπική επικοινωνία με τους "έξω", εμάς. Και αφού όλα πάνε καλά με τις κάτω από το τραπέζι συνεννοήσεις που κάνουν οι ίδιοι στο περιθώριο του εμείς, μένεις πάλι μόνος κυνηγώντας με τους Δον Κιχώτες σου τις εκκλησιές. 

Θυμίζω και ενημερώνω, λοιπόν, για δύο συμβάντα που έλαβαν χώρα τον τελευταίο χρόνο και είχαν αίσιο τέλος για τους εργαζόμενους.

Το πρώτο έγινε παραμονές του 2019, όταν απέναντι στην πλειοψηφία του Δημοτικού Συμβουλίου και τη νομική του υπηρεσία ορθώσαμε το ανάστημά μας διεκδικώντας ίσως για τελευταία φορά, πανελλαδικά, το 13ο και 14ο μισθό για τους αορίστου χρόνου εργαζόμενους. Ακόμα κι όταν καταφέραμε να φτάσουμε το θέμα για συζήτηση στο Δημοτικό Συμβούλιο, με τη βοήθεια της Μαρίας Χανιώτη στην συνεδρίαση της Οικονομικής Επιτροπής, κανείς δεν πίστευε ότι θα πετύχουμε. Ακόμα κι απ' το ΔΣ μας παρέστησαν στη συνεδρίαση μόνο δύο άτομα και από τους τριάντα εργαζόμενους που είχαν άμεσο ενδιαφέρον για την εξέλιξη του θέματος είναι ζήτημα αν παρέστησαν τέσσερις ή πέντε. 

Το δεύτερο αφορά έναν εργαζόμενο ο οποίος από το 2005 υφίσταται μια εξόφθαλμη αδικία. Ενώ έχει σύμβαση αορίστου χρόνου, κάθε καλοκαίρι για δύο μήνες η υπηρεσία τον έδιωχνε από την εργασία του, γιατί έκλεινε η δομή στην οποία απασχολούνταν και δεν του έδινε ούτε μισθό ούτε ένσημα. Ο εργαζόμενος, αφού απευθύνθηκε στην υπηρεσία του και δε βρήκε άκρη, προσέφυγε στο σωματείο μας, αφού έγινε μέλος μας, ύστερα από το άνοιγμα του Καταστατικού μας προς όλους τους εργαζόμενους του Δήμου και με οποιαδήποτε σχέση εργασίας. Αμέσως συντάξαμε και στείλαμε έγγραφα, συνοδευμένα με τη σχετική νομοθεσία, στους υπηρεσιακούς παράγοντες και τους αιρετούς προϊστάμενους που ήταν υπεύθυνοι για την υπόθεση επισημαίνοντας την αδικία που υφίστατο ο εργαζόμενος. Δυστυχώς, η αλαζονεία των αιρετών δεν έδωσε λύση στην εξόφθαλμη αδικία. Μάλιστα, δε δίστασαν να στείλουν ως απάντηση, σε επίσημο έγγραφο του Συλλόγου, διφορούμενο έγγραφο από το Δήμος Νετ και όχι από το αρμόδιο Υπουργείο. Αναγκαστήκαμε να προσφύγουμε στην Επιθεώρηση Εργασίας της Σύρου για να διεκδικήσουμε το αυτονόητο. Περιττά έξοδα και για το Δήμο αλλά και για τον εργαζόμενο και για μας, αφού έπρεπε να παραστούμε ενώπιον του επιθεωρητή για να υποστηρίξουμε την καταγγελία μας. 

Η δικαίωση από την Επιθεώρηση ήρθε αλλά ούτε τότε οι αλαζόνες πολιτικοί "πείστηκαν".  Έτσι, σύμφωνα με την υπόδειξη του Επιθεωρητή, απέστειλαν τα σχετικά έγγραφα στο Υπουργείο Εσωτερικών το οποίο δικαίωσε πλήρως τον εργαζόμενο και τις προσπάθειές μας.   

Θα ήθελα, λοιπόν, να πω σε όλους αυτούς τους βολεμένους, φίλους, συγγενείς, εργαζόμενους, πολίτες, πολιτικούς, με τους τρεις, τέσσερις μισθούς και τις δυο τρεις επιχειρησούλες, που μας λένε, με έπαρση κιόλας, ότι, όσο κι αν προσπαθείς, τίποτα δε γίνεται, πως η πραγματική ζωή ξεκινά από 'κεί που σταματά η βολεμένη καθημερινότητα...