Η συγκυρία της κακιάς ώρας...

Σήμερα η πένα που κρατώ στο χέρι οδηγείται από μια βαθιά θλίψη η οποία δεν πλάκωσε τα στήθια ξαφνικά. Από τότε που άρχισα να θυμάμαι τον κόσμο και να τον διαβάζω με τα μάτια του αδαή μέχρι σήμερα, που πέρασε μισός αιώνας ζωής σα νερό, υπήρξαν πολλές τέτοιες στιγμές.

Το «κακό» ήταν, είναι και θα είναι πάντα παρόν. Ανεξάρτητα από το νιώσιμο της θλίψης  και την παρουσία του ασήκωτου βάρους της ψυχής. Ίσως, τελικά, ο άνθρωπος, ό,τι κι αν συμβεί, ό,τι κι αν του δείξει η ζωή, θα παραμείνει απροσάρμοστος μπροστά στο φως της μέρας που ξημέρωσε η έξοδος από το αιδοίο που τον φύλαγε και τον έτρεφε. Το φως της γέννησης απ’ το άγνωστο σηματοδοτεί την πορεία μας και πάλι προς το άγνωστο. Ευχή ή κατάρα είναι η ζωή; Μπορεί άραγε να απαντήσει κάποιος με βεβαιότητα σ’ αυτό, αφού το πριν και το μετά παραμένουν άγνωστα; Από την άλλη, θα μπορούσε κάποιος να περπατήσει στο φως, αν όλα ετούτα του ήταν γνωστά; Δεν ξέρω τελικά ποιο είναι το τραγικό της υπόθεσης, το φως του ήλιου που μπορεί να σε κάνει παρανάλωμα ή η ασφάλεια του σκοταδιού που παράγει το κενό και το τίποτα;

Ρητορικά ερωτήματα που κάποιες φορές αποκτούν πρόσκαιρο νόημα ανάλογο του μεγέθους της θλίψης. Ο άνθρωπος πάντα θα αναζητά το φως, γιατί έτσι είναι η φτιάξη του. Πάντα θα έχει την ελπίδα ότι μπορεί να περπατήσει ακόμα και τη στιγμή που θα αφήνει την τελευταία ανάσα του αόρατη κληρονομιά σ’ αυτούς που αγαπά ή στη μοναξιά του.

Όμως αυτά που συμβαίνουν γύρω μας συνθέτουν μια συγκυρία άκρως επικίνδυνη τόσο σε τοπικό όσο και σε παγκόσμιο επίπεδο. Στις ΗΠΑ της μεγαλύτερης παγκόσμιας δύναμης κυβερνά ο Τραμπ με τη λογική του τρελού φασίστα που έχει μετατρέψει την υδρόγειο σε game over. Αντιλαμβάνεστε ότι αυτός ο άνθρωπος έχει τη δυνατότητα να πατήσει το κουμπί της καταστροφής του κόσμου όποτε το θελήσει; Στη Γερμανία μία κομπλεξική σοβινίστρια πρώην ανατολικογερμανίδα επιβάλλει ως ο νεότερος Χίτλερ την κατοχή σε ελεύθερα κράτη προσφέροντας πολύτιμες υπηρεσίες στο κεφάλαιο καταστρέφοντας ζωές και περιβάλλον. Στη Γαλλία ο Μακρόν στο όνομα της αστικής δημοκρατίας κατέβασε το στρατό στο δρόμο απέναντι στα «κίτρινα γιλέκα», για να επιβάλει κι αυτός στο λαό τις υπηρεσίες του στο «χρήμα» μέσω της λιτότητας που χρειάζεται η οικονομία (;), για να επιβιώσει. Στην Αγγλία ο λαός ψήφισε το Brexit κι ακόμα «μέσα» είναι. Στη Ρωσία ένας πρώην της Κα Γκε Μπε στήνει τα οικονομικά παιχνίδια του πάνω στις πλάτες των λαών εφαρμόζοντας ίδιες και απαράλλακτες ιμπεριαλιστικές πρακτικές της δύσης. Στην Κίνα ανθεί μια οικονομία που έχει τα θεμέλιά της σε στοιβαγμένες ψυχές παραγωγής φθηνού και ανταγωνιστικού προϊόντος προς κατανάλωση. Και ο τρίτος κόσμος, αφρικάνικος, νοτιοαμερικάνικος, ασιατικός, βρίσκεται καθηλωμένος  στην υπηρεσία της δύσης, καταθέτοντας ακόμα και παιδικό θάνατο, για το αυγάταιμα του πλούτου κάποιων μετρημένων στα δάχτυλα του ενός χεριού. Ο Αμαζόνιος καίγεται ακόμα σκεπάζοντας με τις στάχτες του ολόκληρες φυλές αυτοχθόνων ιθαγενών που είχαν ιστορία και ζωή. Στη μέση ανατολή αντιλαλούν κρότοι από οβίδες και σφαίρες αντί παιδικών φωνών.

Στη χώρα μας πουλημένοι πολιτικοί παραδίδουν απροκάλυπτα την αυτονομία της χώρας στα συμφέροντα του κεφαλαίου της δύσης. Η παιδεία και η υγεία ξευτιλίζονται στο όνομα της κρίσης καταβαραθρώνοντας την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και τη διάθεση για ζωή. Οι δικαστικοί εναρμονίζουν τις αποφάσεις τους στα προσωπικά συμφέροντά τους στέλνοντας στον Καιάδα όλους εμάς τους άλλους. Οι βουλευτές κουρελιάζουν το πιο δημοκρατικό σύνταγμα του κόσμου νομοθετώντας αυθαίρετα κατά το δοκούν. Οι επόμενοι καλύπτουν τις βρωμιές των προηγούμενων πλουτίζοντας στην υγεία ενός κουτοπόνηρου λαού. Η ανεργία δέκα χρόνια τώρα σκοτώνει τους πολίτες και αναγκάζει τους νέους που μπορούν να ανοίξουν τα φτερά τους να πετάξουν σε άλλη γη σε άλλα μέρη, αφήνοντας το μέλλον μας γυμνό. Κι αυτοί που μένουν εδώ δεν μπορούν να ζήσουν, να ανοίξουν σπιτικό με το σύντροφό τους, να κάνουν παιδιά, να φροντίσουν τους πατεράδες και τις μανάδες που τους ανάθρεψαν.

Όσο για τον ιδιαίτερο τόπο μας τι να πούμε; Μια κοινωνία βουτηγμένη στην απάθεια του εύκολου κέρδους από μια σαθρή τουριστική βιομηχανία που αντλεί την ύπαρξή της από την τυχαία ομορφιά ενός παραδείσου που καταστρέφουμε με γεωμετρική πρόοδο. Διαμαρτυρόμαστε για τις ανεμογεννήτριες αλλά αποδεχόμαστε την παρανομία παντός τύπου που καταστρέφει την αισθητική του τόπου μας, η οποία είναι η αρχή που δημιουργεί τις προϋποθέσεις της γέννησης αξιών που θυσιάζονται στο βωμό του χρήματος. Ανεχόμαστε την ελλειπή λειτουργία των σχολειών χωρίς εκπαιδευτικούς τους οποίους διώχνουμε εμείς οι ίδιοι ,γιατί δεν υπάρχουν σπίτια για να μείνουν. Ξεπουλάμε την υγεία μας στα ταμεία ιδιωτικών επιχειρήσεων υγείας, αποδεχόμενοι ως φυσιολογικές βασικότατες ελλείψεις σε ιατρικό προσωπικό και μέσα που δικαιούμαστε να έχουμε ως πολίτες με νησιωτικές μάλιστα ανάγκες. Και απέναντι σε όλα αυτά αποδεχόμαστε τη λειτουργία μιας πολιτικής, δημοτικής και περιφερειακής, αρχής που, ενώ έχει τις νομικές προϋποθέσεις να συζητήσει και να προχωρήσει σε αποφάσεις και υλοποίηση ενεργειών προς διόρθωση των παραπάνω αστοχιών, περιορίζεται σε έναν ατέρμονο χαρτοπόλεμο χειρίστου είδους τον οποίο χρησιμοποιεί ως το υπέρτατο όπλο διεκδίκησης χωρίς κανέναν άλλο σχεδιασμό προς όφελος των πολιτών.    

Αγαπητοί συντοπίτες, όταν η συγκυρία σηματοδοτεί ένα νέο μεσαίωνα, η θλίψη είναι δεδομένη.               

Γ.Α.