Κατά μάνα κατά κύρη κατά γιο και θυγατέρα

Του Αντουάν Παρίνι

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,

Ως γνωστόν, οι παππούδες κι οι γιαγιάδες μας ήσαντες- ως επί το πολύ- φτωχαδάκια. Όχι μόνο γεννημένοι σε συνθήκες πολέμου, φτώχειας, προσφυγιάς, ξενιτειάς και κακουχίας, αλλά και ζώντας, σχεδόν όλον τους το βίο στην απόξω και στο μπάλωμα, μετέθεσαν λάθρα τα ονείρατά τους για ένα πολύχρωμο αύριο στα παιδιά τους.

Τα παιδιά τους, ήτοι οι γονείς μας, γεννήθηκαν ξυπόλητα, αλλά εξελίχθηκαν - πλην εξαιρέσεων - λίγο πολύ κοινωνικά. Κάποιοι τα κονομήσανε χοντρά και διεφθάρησαν, πολλοί αρκέστηκαν σε έναν ικανοποιητικό βίο, χωρίς στερήσεις, αλλά και μια μερίδα εξακολουθούσε να παλινδρομεί μεταξύ ανέχειας και "τη βγάζω, δεν την βγάζω", σε μια εποχή που η χώρα, έχοντας ήδη αγγίξει τον "πάτο", άρχιζε την ανάδυση, με τας ευλογίας του...θείου Γιάνκη πάντα.

Τα παιδιά τους, δηλαδή εμείς [ ποιοι 'σαστε σεις ρα; ] γεννηθήκαμε στα πούπουλα - σε σχέση με τους προγόνους μας -, βαλθήκαμε οι περισσότεροι να σπουδάσουμε και να γίνουμε επιστήμονο ι- τι ξένες γλώσσες, τι μουσικές, τι μεταπτυχιακά και ντοχτορά! - και πολλοί άλλοι τεχνίτες κι υπαλλήλοι, κι εκεί που καβαλάγαμε τη μαγική σκούπα, ονειρευόμενοι να καταχτήσουμε το σύμπαν, μας βγάλαν απ' τη μπρίζα και εγένεν σκότος.

Τώρα όσοι των παππούδων-γιαγιάδων είναι εν ζωή τσοντάρουν απ' την πετσοκομμένη τους σύνταξη, εξίσου και οι γονείς μας για να τη βγάλουμε καθαρή και να μη μας παρουν τα σπίτχια οι οικονομικοί δολοφόνοι.

Όσοι -δε-εξ ημών έχουμε και παιδιά, ταλανιζόμεθα, υπνοβατούμε, δεν μας σηκώνεται η τσικλητάρα και φρικάρουμε σχετικά με το πώς να τα αναθρέψουμε, μπας και ιδούν μιαν άσπρη μέρα σε τούτον το μαυρόκοσμο: με ασπρόμαυρες ταινίες του Βέγγου; Με Στάθη Ψάλτη και Ταμτάκο; Ή μήπως με Ρέππα- Παπαθανασίου και Παπακαλιάτη, που γαμάνε και δέρνουν;

Με αγάπη, Αγλέορας