Κάνε παιδί να δεις καλό...!!!

Του Αντουάν Παρίνι

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,

Κάθε που βλέπω είτε μουσικό κλιπ είτε βίντεο γενικότερα απ'τη δεκαετία του 80, νιώθω να με κυριεύει σταδιακά απ'τη γκορφή μέρχι τους παραμελημένους ποδόνυχας ένα γλυκύ ριζωμένο βαθιά συναίσθημα, μια ανείπωτη κι ανεκλάλητη ογδοντίλα, κάπως σαν τις πρώιμες καύλες της έχτης δημοτικού, κλείνω τα μάτια, ξύνω λίγο παπάρι δίκην αστρολάβου κι οσφραίνομαι αποπειρώμενος να ανακαλέσω στη μνήμη μου εικόνες, ήχους και δαιμόνια της παιδικής μου ηλικίας. 

Προσωρινά επιτυγχάνεται, μειδιώ σαρδόνια στο καταθλιπτικό μου ημίφως, μα διακόπτεται αίφνης από μια αστεία παιδική φωνή " μπαμπά έχουμε γαριδάκια;". 

Σηκώνομαι βραδέως από του καναπέως με ένα αργόσυρτο "ωπαλάάκιαα", ψάχνω παντούφλες, μπερδικλώνομαι, αμστουμιέμαι καταή- ναούμε- και παίρνω ζβάρνα το γκαλόερο με τις πατατούκες, αυτός σκάει πα στο τραπέζι, ρίχνει την κανάτα με το νερό πα στο πληχτρολόγιο, χριστοπαναγίες κακό, ο μικρός κλάνει πατάτες και κρύβεται κάτω από το ντιβάνι σαν κοκόνι σαλονάτο, σηκώνομαι σαν μπαρουτοκαπνισμένη μαούνα με τροχαλία σε καρνάγιο σε σλόου αμίτα μόσιον και γραπώνω απ'το πάνω ράφι ένα σακουλάκι γαριδάκια. Κατσικώνομαι στο ντιβάνι, τρώω και σκουπίζω τα δάχτυλα απ'το σώβρακο, περιμένοντας τον πιτσιρικά να εξέλθει της φωλέας του αν θέλει να προλάβει κανένα. 

Θαρσείν χρή, Μπιριγκόγκο μου. 

Αμ πώς;

Με αγάπη, Αγλέορας