Επαναπατρισμός...

Του Αντουάν Παρίνι

Τρώγοντας μπουγάτσα με τυρί στο σταθμό του ΟΣΕ στη μεγάλη φτωχομάνα και περιτριγυρισμένος από παρακμιακά καλτ προσώπατα, εν αναμονή του τρένου για την κοκορετσομάνα, νιώθω μια μπόχα να μου γαργαλάει το ρουθούνι. Κλίνω επ' αρί και βλέπω στο διαγώνιο τραπέζι μια θείτσα που χει βγάλει ένα τάπερ με γεμιστά και τυρί και τρώει. 

Ένα ζάκι μου την πέφτει ευγενέστατα για κάνα ψιλό να πάρει μια τυρόπιτα. Του δίνω δίφραγκο γιατί είμαι Έλληνας της διασποράς, κονομημένος και κάνω μόστρα. 

Ένας λαχειοπώλης κάνει στάση πάνω απ' το κεφάλι μου και παίζει την κασέτα και μια εσάνς οξείας αμασχαλίτιδας καλύπτει τη μπόχα απ'τα ληγμένα γεμιστά και τη μυζήθρα. 

Όλοι τους αυθεντικοί ανθρώποι. Πονεμένοι και αληθινοί. Τι να κάνω κι εγώ για να ευθυγραμμιστώ; Βγάνω τα πατούμενα, βγάνω κάλτσα και αρχινάω να ζγαρλάω ανάμεσα στα δάχτυλα. Η πατρίς, ευγνωμονούσα, καλωσορίζει τα απολωλότα τέκνα της..

Υγ: ερχόμαστεεεεεε