ΑΝΑΤΟΛΙΚΟΣ ΑΝΕΜΟΣ

Της Νίνας Γεωργιάδου

Τις μερες αυτες φυσαει απο κει που ξημερωνει ο ηλιος.
Ζεστος και ξερος ανατολικος ανεμος.
Σημερα ειναι καυτος.
Ερχεται ατοφιος απο τις στεππες της Ανατολιας, διχως μια σταγονα δροσιας.
Ο ιδρωτας εξατμιζεται και τα βλεφαρα τσουρουφλιζονται, σαν πανω απ τις φωτιες του Κληδονα.

Ουτε το δακρυ δεν προλαβαινει να φτασει μεχρι τα χειλη. Στεγνωνει λιγο κατω απ την κογχη του ματιου κι αφηνει στο μαγουλο μια νιφαδα αλατι.
Ειναι ο καιρος που αν μπορουσα, θα κρατουσα ενα συννεφο πανω απ τα γιασεμια, τ' αμπελια και τους ιβισκους μου, που βογγανε απ την καψα και χωνουν τις ριζες στα υποδορροια χωματα, αναζητωντας στραγγισμενα νερα.
- Μην πατε πιο βαθια. Στα εγκατα της γης οι πετρες γινονται ασβεστης, καρβουνα οι ριζες και σκονη οι ανθρωποι.
Ο μεγαλος ανατολικος φυσαει συχνα τα τελευταια χρονια και κουβαλα καψα και νοσταλγιες, ακομη και για πατριδες που δεν εδειξαν καμια καλοσυνη.
Τις μερες αυτες εφερε ξανα, μετα απο τρια χρονια, τα παιδια των πνιγμενων. Αυτα που κρατηθηκαν δηλαδη πανω απ τα κυματα γιατι τα τρια κοριτσια τα καταπιε το νερο. Το πιο μικρο που ηταν παιδακι ελαφρυ, το παρεσυραν τα κυματα σε αλλους βυθους και δε βρεθηκε ποτέ.
Δε θαφτηκε. Μονο χαθηκε. Γι αυτο η Ναχιντ δεν το λεει νεκρο. Μονο χαμενο.
Οποιος γινεται φτερο στον ανεμο, στα κυματα τον πινει η θαλασσα με μια γουλιά.
Γυρισαν τα παιδια να χωθουν παλι για λιγο στις αγκαλιες της Ελενης και του Γιαννη, που τα σφιξαν μετα τον αγριο, καυτο ανατολικο της δυσκολης ζωης τους και τους εδωσαν σπιτι και ελπιδα.
Χτες, οι δυο αγκαλιες εστρωσαν πλουσιο τραπεζι στην αυλη τους και η ομαδα του ονειρου, που πολυ πονεσε αυτα τα τρια χρονια κι εχασε δυναμεις και αγαπες, χτες γελασε, ιδρωσε, αφησε να στεγνωσουν νιφαδες αλατιου στα μαγουλα, μα τσουγκρισε ποτηρια ως τον ασπρο πατο.
Εκει ηταν και η Αλια, που εφυγε απ την Καμπουλ οταν ο τοπος της συρρικνωθηκε σ ενα νυφικο παπλωμα γεματο εφιαλτες για τους πνιγμενους. Η Αλια, που πλανταξε στο νεκροταφειο, σαν ειδε πως οι δικοι της που γεννηθηκαν στην Καμπουλ, θαφτηκαν στην Ελλαδα. Η κορη των πνιγμενων, που εδειξε οτι αγαπησε κεραυνοβολα τη θαλασσα και αφεθηκε μεσα της χτες, για πρωτη φορα στη ζωη της, με τοση εμπιστοσυνη, που η πλανευτρα δεν μπορουσε να κανει τιποτα αλλο απ το να της δωσει δροσερη αγκαλια.
Με ξαφνιασε τοσο αυτη η απροσδοκητη αγαπη, που σκεφτηκα πως η Αλια μαλλον πηρε τ' ονομα της αρχαιας θαλασσας και γι αυτο δεν της κρατησε κακια.
Σημερα ηρθαν κι απ την Τουρκια αυτοι που εσπρωξαν εκει τη ζωη, μ ενα μηνυμα κουραγιου να παει παραπερα, να γλιτωσει.
Η Εσμα εφερε απ το μπαξε του Μποντρουμ σταφυλια και κορομηλα, ματακια για το ματιασμα και μπουρεκ με αγριοχορτα.
Απ τα καλουδια της, εκεινο που εδωσε γευση στον καυτο ανατολικο, ηταν το λουκουμι-περγαμοντο.
Τελικα, αυτος ο ανεμος κατι παιρνει, κατι φερνει, καιει και τσουρουφλιζει μα εχει γευση μανταλίν μποκουμού, που αφηνει λιγη ζαχαρη αχνη στα χειλη