Χρονος και αξιοπρέπεια.

"Με λένε Σαπφώ Νοταρά και ζω σ' ένα δυάρι κάτω από την Ακρόπολη.
Παντού παλιές εφημερίδες, παράξενα καπέλα και χιλιάδες παλιές τουαλέτες.
Οι ντουλάπες είναι γεμάτες. Τα φορέματα μου, είναι γεμάτα από καψίματα τσιγάρων.
Γέρασα, όμως τα χέρια μου παρέμειναν πανέμορφα. Άσπρα, λιγνά, αριστοκρατικά.
Κάποια στιγμή συνειδητοποίησα πως δεν μπορώ να μάθω πια απ' έξω λόγια ρόλων. Τρόμαξα, εξαφανίστηκα!
Καλλιέργησα με πείσμα την ερημιά μου σαν ένα φυτό εσωτερικού χώρου με ημίφως, άνυδρα, και με μια σπαραχτική καρτερία..."

~ Σαπφώ Νοταρά.

Χρόνος και αξιοπρέπεια.

Ο χρόνος φθείρει κάθε τι.

Όμως, ο φθοροποιός χρόνος, δεν μπορεί να φθείρει την αξιοπρέπειά σου. Φτάνει να έχεις.
Και όχι μόνον αυτό, αλλά αντίθετα: ο τρόπος που αντιμετωπίζεις τον φθοροποιό χρόνο, μπορεί να αναδείξει περισσότερο την αξιοπρέπειά σου. Φτάνει να έχεις.

Και αυτο ειναι ισως η μονη νικη, που απεναντι στον ανίκητο χρονο μπορει κανεις να πετύχει.
Και δεν ειναι μια μικρή νικη. Γιατι μικρες νίκες, δεν υπάρχουν.
Αν κατι πρεπει λοιπον να φοβάται κανείς, ειναι ο φόβος· δεν είναι ο χρόνος.
Τον χρονο μπορει να τον νικήσει: με την αξιοπρέπεια.
Φτάνει να εχει.

Η υπέροχη Σαπφώ Νοταρά έφυγε στις 11 Ιουνίου, το 1985.
Κύκνειο άσμα της στο θέατρο, ήταν η "Πορνογραφία" του Μάνου Χατζηδάκη το 1982.
Ζούσε ολομόναχη σε ένα μικρό διαμέρισμα, το ενοίκιο του οποίου πλήρωνε κάποιος άγνωστος σε αυτήν θαυμαστής της.
Βρέθηκε δυο μέρες αργότερα, όταν την αναζήτησε ο εστιάτορας στο εστιατόριο του οποίου συνήθιζε να πηγαίνει - πάλι μόνη της- για να φάει.