Επειδή η νεολαία...

η δική μας νεολαία... είναι το μέλλον... 

 "Κοίτα!!" Ανερχόμενοι εφιάλτες κι ανεκπλήρωτα άχνα όνειρα... Στους εφιάλτες θα κατατάσσω τη χαρά, που είναι σαν έρμαιο που θέλω να δαμάσω και στην λύπη το όνειρο που δεν ήρθε ακόμα. Μια οριζόντια γραμμή, η ανοσία της καρδιάς στο συναίσθημα, που όταν έρθει η σειρά της πάει πάσο. Μια απόχη. Από την ζωή μια φυγή Από την γαμημένη κοινωνία σας. "Μα που πας;" Ακόμα κι εγώ κι εσύ κι ο καθένας μας μεμονωμένα μια κοινωνία από μόνη της στην απομόνωση. Κομμάτι αυτής της κοινωνίας, το μάτι σου ας πούμε, που δεν του άρεσε η θέση του κι αν φύγει... Απομόνωση από την κοινωνία του κι αυτή με την σειρά της παίρνει άλλη ροή. Επειδή το μάτι επέλεξε φυγή. Έτσι κι εσύ που θες να φύγεις επειδή ζεις στην σκατοκοινωνία αν το κάνεις μένεις άπραγος.

"Και μετά τι;" Τίποτα μια τρύπα στο νερό. Ήξερα ένα κολίμπρι σε ένα δάσος, έπιασε φωτιά μεγάλη κι όλα τα ζώα γύρω απείχαν. Εκείνο μόνο του προσπαθούσε, λίγο λίγο, πέτρα πέτρα μήπως σβήσει την φωτιά. Όλοι για κορόιδο το είχαν. Εκείνο όμως έκανε κάτι, δεν έφυγε όπως το μάτι. Εσύ που θες να φύγεις κάτσε, πέτα μια πέτρα, λίγο νερό μήπως σβήσει... "Ακούς καρδιά μου;" Μην πας πάσο. Η ανοσία σου τελείωσε. "Ακούς;" 

Ένας Παν - τελή(ο)ς "Αφηρημένος" ...