Το ελπιδοφόρο σήμερα του ΟΑΚΑ...

Του Νίκου Καραμάνου

Είχα να βρεθώ σε γήπεδο Super League από το 2011 και χθες το βράδυ στις εξέδρες του ΟΑΚΑ αισθάνθηκα πολύ παράξενα. Ηταν σαν να γύρισε ο χρόνος πίσω τότε που στη θέση του Κουρμπέλη και του Μπουζούκη ήταν ο Ζάετς και ο Ρότσα, ο Πάρης και ο Λούης ο Χριστοδούλου, τότε που στη θέση του Χατζηγιοβάννη και του Μακέντα ήταν ο Σαραβάκος και ο Βαζέχα, τότε που στη θέση της σημερινής ΑΕΚ ήταν η Γκέτεμποργκ, η Σαμπντόρια με τη κόκκινη μπάλα στα χιόνια, η Αντερλεχτ και η Γιουβέντους, ο Ολυμπιακός του μεγάλου Καραπιάλη και του κανονιέρη Ολεγκ Προτάσωφ, η τότε ΑΕΚ του άρχοντα Σαβέφσκι, του "κουμπάρου" Σαββίδη και του δαιμόνιου Κετσπάγια ...

Πόσες και πόσες αναμνήσεις ξύπνησαν χθες βράδυ στο ΟΑΚΑ ...Και μετά η επαναφορά στο σήμερα. Το σήμερα που δεν είναι φτωχό σε σχέση με το χθες αλλά αντίθετα πολύ ελπιδοφόρο.

Παρακολούθησα ένα εξαιρετικό αγώνα ανάμεσα σε δύο πολύ καλές ομάδες που τα είχε όλα εκτός από το γκολ.Συνέλαβα πολλές φορές τον εαυτό μου να χαμογελά ικανοποιημένος μόνο και μόνο που βρισκόταν εκεί, που ρουφούσε κάθε δευτερόλεπτο, που συζητούσε με τους γύρω του χωρίς να τους γνωρίζει για το όβερλαπ που δεν έγινε και την επόμενη αλλαγή που πρέπει να γίνει. Κι όταν ήρθε η στιγμή να εγκαταλείψω το κάθισμα και να επιστρέψω σπίτι, σκέφτηκα πως πριν 20 ή 30 χρόνια θα το έκανα απογοητευμένος για το γκολ που δεν ήρθε, για τη νίκη που την είχαμε στα χέρια μας και πέταξε.

Όμως σήμερα, στα 55 μου χρόνια, έχω μάθει να απολαμβάνω τον αθλητισμό, να βλέπω με συμπάθεια και την προσπάθεια του αντίπαλου, να αναγνωρίζω την αξία του. Γιατί στο φινάλε, ένας καλός αγώνας χρειάζεται και καλούς αντίπαλους. Κι αν το γκολ δεν ήρθε σήμερα, θα έρθει την επόμενη φορά. 'Η την μεθεπόμενη. Φτάνει αυτό που βλέπεις να είναι όμορφο. Και χθες το βράδυ ήταν.

Καλή σας ημέρα!