Τι γύρευαν οι μαθητές στο Πολυτεχνείο;

Του Χρίστου Γεωργούση

Καλά τα πήγαμε χτες με την ομάδα των μαθητών του Γυμνασίου που ήρθαν με την δασκάλα τους την Αφροδίτη να μιλήσουμε για το Πολυτεχνείο. Χρόνος πολύς δεν υπήρχε να πούμε περισσότερα, μού άρεσε που ήξεραν να χειριστούν σύγχρονη τεχνολογία, γοητευτικοί ήταν με τη χαρά και την όρεξη που είχαν να μάθουν.

Αλλά εγώ θα ρωτήσω και τους μαθητές και όλους σας αυτό το ξαφνικό και δύσκολο ερώτημα. Τι δουλειά είχαν οι μαθητές να αφήσουν το συντακτικό, τα υποκείμενα και τα κατηγορούμενα και να πάνε καταπάνω στο μάτι του κινδύνου; Ας αφήσουμε τους φοιτητές που κάποια στιγμή δεν τα βρήκαν με τις εκλογές τους και τα εμπόδια και τους χαφιέδες ανάμεσά τους. Ας τους αφήσουμε αυτούς και ας πάμε στις μικρότερες ηλικίες. Ξαναρωτώ λοιπόν τι δουλειά είχαν τα παιδιά να αφήσουν τα Λατινικά τους (regina rosas amat) να πάρουν τη σημαία του σχολείου τους το πρωί του Σαββάτου, κορίτσια πράμα, να κατηφορίσουν στην πλατεία Αμερικής και να τις πυροβολήσουν στα πόδια οι αστυνομικοί; Πολλές κοπέλες μαθήτριες κατέληξαν στα κοντινά νοσοκομεία και στο νοσοκομείο που νοσηλευόταν η μάνα μου ήταν τρεις απ' αυτές.

Τι δουλειά είχε ο Διομήδης Κομνηνός και ο Αλέξανδρος Σπαρτίδης στα 16-17 τους αντί να διαβάζουν παπαγαλία τα μαθήματά τους, να τα ξέρουν νεράκι, να τρέχουν στους δρόμους, να φωνάζουν γα δημοκρατίες και έτσι να τους βρουν και να τους εκτελέσουν οι πραιτωριανοί της εξουσίας; Θα προσπαθήσω να δώσω μια απάντηση αύριο, γιατί πολύ με απασχόλησε αυτός ο γρίφος. Θα δείτε κι εσείς πώς δεν είναι εύκολη η όποια απάντηση και μπορεί αυτή που θα βρω εγώ να μη σας ικανοποιήσει.