Ανθρώπινα λόγια από μια σύγχρονη Καρυάτιδα

«Ένα πανέμορφο πλάσμα με ένα απλό μακρύ φόρεμα, όλο πτυχώσεις, που κινιόταν με μεγαλοπρέπεια και συνάμα απλότητα. Σαν να ζωντάνεψε μια Καρυάτιδα» (Αλέκος Σακελλάριος).

Από συνέντευξη της Ειρήνης Παπά στον Στάθη Τσαγκαρουσιάνο το 1993. 

Από μικρό παιδί ήμουν μοναχή, κλεισμένη.
Ακόμα και στο θέατρο βγήκα για να ξεπεράσω την τεράστια δειλία μου.
Πέρασα χρόνια ταλαιπωρία για να αποτινάξω τις ηρωικές συμπεριφορές
που μου επέβαλλε η εικόνα μου και να πω:
''Ειρήνη, είσαι αυτό που είσαι, - μια δειλή''.

Η φήμη τίποτα δε μου 'δωσε.
Αντίθετα έχει διαλύσει την προσωπική ζωή μου
γιατί ο άνθρωπος που θα με πλησιάσει, ας πούμε ερωτικά,
έχει αγαπήσει προηγουμένως την εικόνα μου
και τη μεταφέρει, σαν το γάλα που χύνεται, πάνω σε όλο μου τον εαυτό.
Δεν έχω σχέση εγώ μ' αυτήν!
Είμαι άνθρωπος.

Μπορείς να πιστέψεις ότι εγώ κάποτε έζησα σαν καλόγρια;
Περάσανε 10 συναπτά χρόνια,
που δε με είχε αγγίξει άνθρωπος, δεν είχα φιληθεί ούτε μια φορά.
Γιατί είχα τόσο ταπεινωθεί από την κατάληξη ενός έρωτα,
που δεν το άντεχα.

Κι έτσι κύλησε ολόκληρη η ζωή μου:
Από ένα πρόσωπο που μ' άρεσε,
σ' άλλο πρόσωπο που μ' άρεσε,
κι ανάμεσα τεράστιες ερωτικές χηρείες.

Δεν έχω συνειδητοποιήσει τα γηρατειά,
αλλά σκέφτομαι ότι πλησιάζω το μέσο όρο που οι στατιστικές ορίζουν σαν θάνατο.

(Της λέω για τον πατέρα ενός φίλου μου που επανήλθε στη ζωή
και έλεγε ότι πριν πεθάνει είδε σε μια αστραπή όλη του τη ζωή.)

Αν γίνει έτσι, ξέρω τι θα δω.
Στο χωριό μου ένα ποταμάκι που μου φαινόταν μεγάλο.
Το πηγάδι μας.
Μια μέρα που ζύμωνε η μάνα μου και τρέχανε οι ιδρώτες.
Το πάνω μετόχι, το παλιό μοναστήρι...
Μια φορά που περπάταγα στη Νέα Υόρκη
κι επειδή μου 'χε αρέσει ένας άνθρωπος,
κοίταζα το χιόνι που ήταν μόλις στρωμένο
και είχανε περάσει πάνω οι άνθρωποι κι έλεγα:
''Μπορεί αυτά τα χνάρια να 'ναι δικά του...''
Και μερικές σεξουαλικές στιγμές.

Πράγματα εντελώς φευγαλέα,
που εκ των υστέρων έμαθα ότι είναι αυτό που λέμε
''η ευτυχία''.

Πηγή: lifo.gr