Όταν η θρησκεία φυλακίζει τη σκέψη...

Του Ταξιάρχη Ευσταθίου

 ΕΝΑ ΣΤΑΤΙΣΤΙΚΟ ΘΑΥΜΑ 

..Ο γιατρός τους συνέστησε να διακόψουν την κύηση, οι τελευταίες εξετάσεις δεν βγήκαν καλές. Το έμβρυο είχε ενδείξεις μιας σπάνιας ασθένειας, όπου οκτώ στα δέκα παιδιά που γεννιόντουσαν με αυτήν κατέληγαν τους πρώτους έξι μήνες ζωής ή ζούσαν με πολλά προβλήματα και κατέληγαν στη συνέχεια.

Μαύρα μαντάτα..

Οι υποψήφιοι γονείς σκέφτηκαν αμέσως να διακόψουν την κύηση, όμως… είδαν και έπαθαν να πιάσουν παιδί σε αυτή την ηλικία. Ούτε και θα ξαναείναι εύκολο στο μέλλον. Το είπαν στους δικούς τους. Αυτοί ήταν πολύ συγκαταβατικοί. Και από τις δυο πλευρές τους είπαν να κάνουν ότι τους φωτίσει ο θεός και όποια απόφαση και να έπαιρναν, αυτοί θα ήταν πλάι τους.

Μέρες τώρα έσπαγαν τα κεφάλια τους, το χαμόγελο είχε καταντήσει μια μηχανική κίνηση που απλά τέντωναν τα χείλη τους ίσα ίσα για να φανούν λίγο τα δόντια. Ώρες ατέλειωτες στο διαδίκτυο, να προσπαθούν να μεταφράσουν ξενόγλωσση βιβλιογραφία με παρόμοια περιστατικά. Ρωτούσαν δεξιά και αριστερά μήπως υπάρχει κάτι, κάποια θεραπεία, κάτι που να τους δώσει μια ελπίδα. Οι μέρες περνούσαν και η θηλιά έσφιγγε ολοένα και περισσότερο γύρω από το λαιμό τους. Ψάχνοντας μανιωδώς όμως, δεν άργησαν και πολύ να πέσουν πάνω σε έναν ερευνητή γιατρό μαζί με την ομάδα του στο Πανεπιστήμιο όπου ασχολούνταν εντατικά με αυτή την ασθένεια. Ήρθαν σε επαφή.

«Είναι σχεδόν βέβαιο ότι η ασθένεια αυτή σε λίγα χρόνια θα θεωρείται εντελώς ιάσιμη», τους είπε με μια απίστευτη σιγουριά και νηφαλιότητα ο ερευνητής. «Ήδη με την υπάρχουσα θεραπεία, το 90% των παιδιών την ξεπερνάει αμέσως, ενώ μόνο το 3% κινδυνεύει». Τα νούμερα ήταν συντριπτικά αισιόδοξα. «Απλά θα πρέπει να υπογράψετε ορισμένα έγγραφα ότι συναινείτε διότι η θεραπεία αυτή είναι ακόμα σε πειραματικό στάδιο». Οι υποψήφιοι γονείς, βγήκαν λίγο έξω να το κουβεντιάσουν και σε λίγα δευτερόλεπτα, σχεδόν ακαριαία, γύρισαν πίσω στο γιατρό και του είπαν πως υπογράφουν ότι χαρτί και να τους φέρει.

Το ίδιο απόγευμα, η υποψήφια μητέρα σκέφτηκε να πάει στην εκκλησία να ανάψει ένα κεράκι. Ο υποψήφιος πατέρας εννοείται πως την ακολούθησε. Βγαίνοντας από την εκκλησία, στάθηκαν στα σκαλοπάτια και ξέσπασαν και οι δυο σε κλάματα, «θέ μου βοήθησέ μας..». Έμειναν εκεί λίγη ώρα μέχρι να συνέλθουν και επέστρεψαν σπίτι.

Ήδη είχαν ενημερώσει τους δικούς τους και την επόμενη μέρα, αποφάσισαν να κάνουν τάμα στην Παναγία. Το παιδί, εάν γεννιόταν κορίτσι θα το έλεγαν Παναγιώτα ή Παναγιώτη εάν ήταν αγόρι. Οι υποψήφιες γιαγιάδες, μέρα παρά μέρα πήγαιναν στην εκκλησία, τις Κυριακές από το πρωί.

Η θεραπεία θα γινόταν σε δυο στάδια, το ένα κατά τη διάρκεια της κύησης και το άλλο αφού γεννιόταν το παιδί και για μόλις 30 ημέρες. Όλα πήγαν σύμφωνα με τις πιθανότητες των ερευνών και το αποτέλεσμα ήταν το στατιστικά αναμενόμενο.

Το παιδί ήταν πια εννέα μηνών όταν οι γονείς πήγαν στο ερευνητικό εργαστήριο να πάρουν τις τελευταίες εξετάσεις. Ούτε ένα ψεγάδι.

«Γιατρέ σε ευχαριστούμε μέσα από την καρδιά μας, δεν υπάρχουν λόγια να σου περιγράψουμε αυτό που νιώθουμε» είπε ο πατέρας και συνέχισε «τελικά γίνονται και θαύματα» και κατέληξε με ένα χλιαρό χαμόγελο.

«Την άλλη Κυριακή θα βαφτίσουμε το παιδί στην Παναγία» είπε η μητέρα και συνέχισε «θα κάνουμε και μια προσευχή για εσάς, για να σας φυλάει ο θεός». Έσφιξε με τα χέρια της την παλάμη του γιατρού και κοιτάζοντάς τον στα μάτια του είπε «ήτανε θέλημα θεού γιατρέ, σε ευχαριστούμε, θα ανάψουμε πολλά κεριά και για εσάς, και μια λαμπάδα στην Παναγία».

Ο ερευνητής βρέθηκε σε αμηχανία και όσο πιο ευγενικά μπορούσε τους αποκρίθηκε «να είστε καλά και να προσέχετε το παιδί σας, όσο για τα κεριά, σας ευχαριστώ αλλά δεν τα χρειάζομαι, ευτυχώς, μέχρι τώρα έχω πάντα τον ηλεκτρισμό να με βοηθά στη δουλειά μου τις νύχτες, να είστε καλά να το χαίρεστε».

Εκείνοι έφυγαν να προετοιμαστούν για την Τήνο και εκείνος επέστρεψε στο εργαστήριό του για να σώσει μερικές ζωές ακόμα.