Άντε και καλό φθινόπωρο...

Του Αντουάν Παρίνι

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,

Σεπτέμβριος μαντάμ.

Μια χαρά μήνας και άσε τον Αύγουστο να πάει στο καλό και με το καλό να μας ξανάρθει ναούμ.

Θα μας λείψουν, βέβαια, οι ποδοσέλφι και οι φωτοσοπαρισμένοι πωποί, αλλά δε γαμείς ψηλά καπέλα.

 

Από τις παιδικές μου ανάμνησες αυτός ο μήνας είναι μυρωδιές από υγρά ξύλα και χορτάρια, ήχοι από αλυσοπρίονα και πεταλούδες στα αχαμνά εν αναμονή της νέας σχολικής χρονιάς. Και εικόνες με γαϊδούρια φορτωμένα με ξύλα, την εποχή λίγο πριν ο άνθρωπος επωμιστεί το ρόλο του γαϊδάρου κι ο γάιδαρος συμβιβαστεί με διακοσμητικό ρόλο σε σαλέ και ζωολογικούς κήπους, για να δείχνουν οι μικροαστοί στα παιδάκια τους την κατάντια τους κι εκείνα να χοροπηδάνε χαρωπά κάθε που ο απασφαλισμένος πχιά όνος παραμυθιάζει τη ντάγκλα του με βραχνιασμένες γκαρίλες με κρεσέντο και υποδειγματικό φρενάρισμα. 

Γιατί ρε μάνγκα σε τούτη τη ζήση ναούμ, άμα θες να την παλέψεις, οφείλεις να περιφρουρείς την ταΐστρα σου, επισημαίνοντας κατάστασες χειρότερες της δικής σου αφενός, καθαγιάζοντας αφετέρου την αλυσίδα σου στην κολυμπήθρα, σε θριαμβευτικά εγκαίνια παρούσης σύσσωμης της ομόρου πλέμπας. 

Ειδαλλιώς, πάρε φόρα και σάλτα μαρκαλήσου ρε κατσικογάμη...

Με αγάπη, Αγλέορας