Όταν η αρρώστια είναι ανίατη και κολλητική...

Του Αντουάν Παρίνι

Η μικροαστίλα είναι αρρώστια, στην οποία, είτε κολλάς ένσημα εκ γενετής, είτε ενδίδεις αφότου τη σακουλευτείς πως ο βίος σου είναι ένα μπουρδέλο κι ότι τα κανες σκατά εν γένει, ελλείψει πλαν μπεεε.

Η αρχική σελίδα του φέις βρίθει μικροαστίλας, κυρίως από προσώπατα που έχουν την εντύπωση πως είναι διανοούμενοι. Είδες τα ναρκωτικά; Και δεν αναφέρομαι στα συμβατικά ντρόγκια...
 

Απείρως πιο ελεύθερος είναι ο καστανάς

ή ο καλαμποκάς, που τονε τρώει το κρύο στους δρόμους, παρά ο διοίκηση επιχειρήσεων, που κάνει σαράντα τεμεναδες τη μέρα στους αιμοδιψείς ανώτερους του για ένα κομμάτι ψωμοτύρι... Ξυπνάτε μσκάργια...

Σε μια περίοδο λόγου πέντε αράδων, οι δύο να είναι τίγκα υποκοριστικά και γλίτσα... γλίτσα ρε... Γλίτσα... Μιζέρια... Τα παιδιά ναούμ... Όλα για τα παιδιά. Και να το σπιτάκι, να σου κι ένα αυτοκινητάκι, τσουπ κι ένα τρίτο, ουπς κι ένα τέταρτο παιδάκι... Άμα παίζει μισθουλάκος, δόξα να χει ο Άη Μελχισεδέκ..

Ο μικροαστόβλαξ εδραιώνει χρυσώνοντας τη μιζέρια του κι έχοντας στο μαγαρισμένο του μυαλό τους άλλους σε δυσμενέστερη θέση απ' τον ίδιο και καμιά φορά γουστάρει να πετάει και κάνα ξεροκόματο, αισθανόμενος ούτω πώς εθνικός ευεργέτης. Η σόλα απ' τα τσόκαρα απείρως πιο ωφέλιμη..