Ποιήματα που γράφονται μόνο όταν περνούν τα χρόνια.

Του Δημήτρη Καλανδράνη

ΤΗΣ ΟΨΗΣ ΑΝΤΙΓΡΑΦΑ

Με τις φωτογραφίες μελαγχολώ, θυμώνω με τους καθρέφτες.
Προνόμιο της ομορφιάς, βάσανο της ασχήμιας,
χωρίς τη μαρτυρία τους πώς θα ‘ταν άραγε η ζωή,
σε τζάμι και σε χαρτί
τα πρόσωπα ολόιδια αντιγραμμένα;
Και τι σημασία έχει πως ήταν κάποιος κάποτε,
ή και πως είναι τώρα;
αύριο θα είναι διαφορετικός και άγνωστος σε δέκα χρόνια.

Μακάριοι ήταν οι παλιοί με τους θαμπούς καθρέφτες,
χωρίς μηχανές φωτογραφικές όλοι φαινόταν όμορφοι.
Ποτέ δεν ήξερε κανείς οι άλλοι γιατί κρυφογελούσαν,
στον καθρέφτη το θαμπό,
τα άσχημα τους πρόσωπα όμορφα πάντα τα θωρούσαν

Οι φωτογραφίες,
γενιές αργότερα σε παλαιοπωλείο εκτεθειμένες,
σε κιτρινισμένα άλμπουμ στη σειρά κολλημένες,
μαυσωλεία χαμογελαστών νεκρών θα μοιάζουν,
την ανάστασή τους μάταια θα λογαριάζουν,
εκεί ξεχασμένες αιώνια θα μουχλιάζουν.

Οι καθρέφτες,
γυναίκες φλύαρες στην κατάψυξη λησμονημένες,
απίστευτες ιστορίες θα αφηγούνται
που έζησαν και είδαν,
αλλά κανείς δεν θα πιστεύει αυτά που λαλούν
καθώς να τα αποδείξουν δεν θα μπορούν,
γιατί τα τζάμια θα είναι βουβά και άδεια.