Η ιστορία μιας πρωτιάς

Του Χρίστου Γεωργούση

Αλληλούια!

Εκεί γύρω στο 1959-1960 δούλεψα ως σερβιτόρος και βοηθός σερβιτόρου στα Παριανά εστιατόρια. Οι εργοδότες ήταν αξιοπρεπείς κι ένας μόνο τσιγκουνευόταν κάπως το φαγητό που έπρεπε να μας διαθέτει μεσημέρι και βράδυ. Μας έδινε, αλλά όχι αυτό που θέλαμε, ούτε στις γιορτές. 

Πάντως, επιμένω, τρώγαμε! Στην Όαση του Γιώργου Μπιζά χορτάσαμε το καλό φαγητό χωρίς καμιά απολύτως τσιγκουνιά και στο εστιατόριο του Βασίλη Μαύρη (Μπακαλιάρου) κσι στου Νίκου Σαρρή. Αξιοπρεπείς άνθρωποι. 

Μαθαίνω τώρα ότι σε μερικές επιχειρήσεις το αφεντικό δεν δίνει φαγητό, αλλά σάντουϊτς. Αυτοί είναι, φτωχοί στην ψυχή, πολλοί νέοι "επιχειρηματίες", τυχοδιώκτες της απονιάς και της ανομίας, αρπαχτικά της εποχής και των περιστάσεων, καλοί εκμεταλλευτές. Κάποιος είπε σε μια κοπέλα να φέρνει το δικό της καφέ, γιατί αυτός δεν μπορούσε! 

Υπάρχει επιθεώρηση εργασίας, υπάρχει κάποιος που ενδιαφέρεται; Η Πάρος της δόξας και της δήθεν πρωτιάς, μπορεί να έχει πρωτιές και αλλού και στις παλιανθρωπιές και να το κοιτάξουν όσοι ενδιαφέρονται και δεν μεθάνε με τον βερμπαλισμό των λέξεων και τα πολλά τρισάγια. Αν η αστυνομία έχει την ευθύνη της επιθεώρησης εργασίας ας το δει, πέραν της κατάργησης του 8ώρου ας ερευνήσει και αυτό, ότι τα αφεντικά δεν δίνουν ένα πιάτο φαί στους εργαζόμενους, όπως έχουν υποχρέωση.  

Τέτοιοι είμαστε.  

Αλληλούια!