Περί αυτοκριτικής

Του Αντουάν Παρίνι

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,

Στα πλαίσια των πλήρως ελεγχόμενων μαντριών όπου ζούμε- και που τα χουνε βαφτίσει οι προηγούμενοι "κοινωνίες" μη χέσω- έχουμε καταστήσει- ανεπαισθήτως μεν, καίτοι ο καβαφικός κρότος κι ο ήχος των κτιστών μάς γαμούσε τα μηλίγγια εξαπανέκαθεν αλλά δεγαμείςψηλάκαπέλα και η Ελλάδαποτέδεμπεθαίνειναούμ-έχουμε καταστήσει λέγω και το τονίζω τον κρετινισμό και την αβελτηρία ως κάτι το νορμάλ αποδεκτό, ενώ κανονικά θα' πρεπε να τα αντιμετωπίζουμε όπως τον καρκίνο του πνεύματος (γιατί περί τούτου πρόκειται), με πρόληψη και- αν χρειαστεί- με αγωγή, δηλητηριοθεραπείες πώς τις λένε οι γιατρέσσες και κάνα κερί στο μανουάλι καλού κακού.

 

Να διδάσκεται στα σχολεία το αντίδοτο της μαζικής ηλιθιότητας. 

 

Να περιβάλλουμε με αγάπη και στοργή τους ηλίθιους, αλλά όχι και να τους δίνουμε ανώτατα αξιώματα, ειδαλλιώς το καράβι θα μπατάρει. 

 

Κι έρχομαι στο ζουμί να ούμ. Όλοι μας λίγο πολύ κράζουμε την ηλιθιότητα κάνοντας μάλιστα εν police επίκληση στην αυθεντία γνωστών διανοούμενων και επιστημόνων που έχουν αποφανθεί επί του θέματος. Πόσοι, ωστόσο, κάνουμε την αυτοκριτική μας εάν και ημείς των ηλιθίων εσμέν; Με πρώτο τον Αγλέορα, ο οποίος δηλώνει ρητά και κατηγορηματικά, με το χέρι στο σώβρακο: "Ναι, κυρίες και κύριοι. Είμαι λακαμάς και βλαξ και ηλίθιος και ταγαρόβλαχος." Και πολλοί επίσης συνανθρώποι. Με δεύτερον εσένα, ρε μάνγκα, εσένα με την πατικωμένη την πουκαμίσα την ελεχτρίκ και την εσπαντρίγια στο πεντικιουρισμένο πατούμενο, που μειδιάς χάσκων και λαμποκοπάει φρέσκος λεκές από τζατζίκι στο όξω δεξιά αχείλι. 

 

Ή μήπως δεν είναι τζατζίκι;

Με αγάπη, Αγλέορας