Η ΑΕΚ στο final four του tsampions league στο Μπάσκετ

Του Νίκου Καραμάνου

Ήταν ένα ανοιξιάτικο μεσημέρι του 1990. Οι γνωστοί 3 φίλοι που δεν αφήνουν τους περίοικους να κοιμηθούν, κάνουν σουτάκια στο ανοιχτό γήπεδο του Στρέφη και ψάχνουν τέταρτο για να παίξουν μονό.

 

Ξαφνικά απ την Πουλχερίας, εμφανίζεται κύριος ευτραφής, με μπεζ γούνινο μπουφάν, μαύρο τζιν και μυτερές μπότες, ανοίγει την πόρτα του γηπέδου, μπαίνει μέσα και μας πλησιάζει.

"Κανένας μεθυσμένος θα είναι πάλι", μουρμούρισε ο Χάρης.

"Αντε να δούμε πως θα τον διώξουμε" ...

"Μάγκες να κάνω ένα σουτ;", ακούμε τη βαριά επιβλητική φωνή του.

Δεν μοιάζει για μεθυσμένος ... Μάλλον κανένα ψώνιο θα είναι, σκεφτόμαστε

"Αντε, κάνε κι εσύ ένα σουτ", του λέω ανυπόμονα και του δίνω τη μπάλα.

Ο τύπος βγάζει το μπουφάν, το ακουμπάει στο τσιμέντο, πιάνει τη μπάλα στα χέρια του, την κοιτάζει για λίγο και κατευθύνεται στο κέντρο του γηπέδου. Έχουμε αρχίσει ήδη να γελάμε ...

Δύο-τρία μπιστίγματα και μετά η μπάλα προσγειώνεται στον καρπό. Δύο δευτερόλεπτα μετά, με ανοιχτό το στόμα τη βλέπουμε να αναπαύεται στο διχτάκι ακούγοντας το χαρακτηριστικό χλατς.

"Αλλο ένα παρακαλώ;" ...

"Μα και βέβαια", του λέω τώρα με αλλαγμένη διάθεση

Τον κοιτάω πιο προσεκτικά και είναι σαν κάτι να μου θυμίζει

Κάτι που δεν το έζησα αλλά είμαι σίγουρος πως το έχω ξαναδεί

Δεύτερο σουτ απ το κέντρο, αυτή τη φορά με ταμπλό. Η ίδια κατάληξη!

"Το σερί, το σερί, μάγκες", μας λέει

Έκανε πέντε σουτ απ το κέντρο. Αστόχησε μόνο στο τελευταίο.

Δεν φάνηκε καθόλου χαρούμενος. Τίναξε τα μανίκια του, έπιασε το μπουφάν του απ το τσιμέντο και το φόρεσε. Καθώς ετοιμάστηκε να φύγει, δεν άντεξα ...

"Νομίζω πως κάπου σας έχω ξαναδεί ..."

Ο τύπος χαμογέλασε και με χτύπησε στη πλάτη

"Ίσως σε καμιά φωτογραφία"

"Μα ποιος είστε;"

"Ο πατέρας σου σίγουρα θα με αναγνώριζε μάγκα"

"Ποιος είστε;"

"Είμαι ο Γιώργος Αμερικάνος. Άντε γεια χαρά. Ίσως περάσω κανένα μεσημέρι με φόρμα να παίξουμε και κανένα μονό".

Η μπάλα έπεσε απ τα χέρια μας. Μείναμε να τον παρακολουθούμε να κάνει την αντίθεση διαδρομή και να χάνεται στο βάθος του δρόμου.

Χθες βράδυ, είμαι σίγουρος πως ήταν εκεί. Όχι στις εξέδρες. Στη φυσούνα. Και πως βγήκε μαζί με την ομάδα στο γήπεδο. Ήταν εκεί στο "σδο", στα τάιμ άουτ, στα αποδυτήρια. Ήταν το χέρι και η ψυχή. Και γι αυτόν μόνο, αύριο το βράδυ η κούπα πρέπει να βαφτεί κιτρινόμαυρη. "Για το σερί μάγκες"!