Σε τούτη τη χώρα όταν τα άλογα γερνούν...

Στην παραπάνω φωτογραφία η Ελλάδα συνδιαλέγεται με έναν πολίτη

Του Δημήτρη Καλανδράνη

Κάθε δυο χρόνια όσοι οδηγοί υπερβαίνουν τα 80 έτη, έχουν υποχρέωση να εξετάζονται από γιατρούς τεσσάρων ειδικοτήτων: Οφθαλμίατρο, Παθολόγο, Ωρυλά και Νευρολόγο. Όταν σε ένα νησί δεν υπάρχει συμβεβλημένος ιατρός σε μια από τις προαναφερθείσες ειδικότητες, τότε ο ηλικιωμένος οδηγός πρέπει να εξετασθεί στο πλησιέστερο νησί που τις διαθέτει.

Στην Πάρο πχ επειδή δεν υπάρχει η ειδικότητα του Ωρυλά και του Νευρολόγου, περίπου 50 ηλικιωμένοι οδηγοί άνω των 80 ετών, για να ανανεώσουν το δίπλωμά τους πρέπει να πάνε στην Νάξο.

Και εδώ τίθεται το ερώτημα: Είναι δυνατόν στην Πάρο, αλλά και σε άλλα νησιά, να μην σκέφθηκε κανείς να βρει άλλη λύση για να μην ταλαιπωρούνται οι υπερήλικες; Τα αναφέρω όλα αυτά γιατί ήρθε και η δική μου η σειρά να περάσω από αυτήν την διαδικασία.

Τετάρτη 28 Μαρτίου στις 11.55 ταξίδεψα για Νάξο. Κάθε τόσο κοίταζα ανήσυχος την ώρα μήπως δεν προλάβω τα ραντεβού με τους δυο γιατρούς, το πρώτο στις 13.00, το δεύτερο στις 14.00. Ευτυχώς το πλοίο έφτασε μόνο με επτά λεπτά καθυστέρηση στις 12.47. Πήρα ταξί και με την ψυχή στο στόμα έφτασα στο ιατρείο σε ένα στενό ανηφορικό δρομάκι. Ήταν 13.05. Σε δέκα λεπτά τέλειωσε η εξέταση.

Το επόμενο ραντεβού ήταν στο Νοσοκομείο Νάξου δέκα λεπτά με τα πόδια. Ο νευρολόγος μέσα σε 12 λεπτά με εξέτασε και με βρήκε κατάλληλο. Η ώρα ήταν δυο και τέταρτο. Το καράβι για την Πάρο έφευγε στις 6μμ. και κάπου έπρεπε να περάσω τις 4 ώρες. Στο μεταξύ άρχισε να ψιλοβρέχει και ευτυχώς είχα ομπρέλα. Έψαξα να βρω κάποιο μέρος να προστατευθώ από τη βροχή, αλλά , κάτι περίεργο, δεν υπήρχε πουθενά ούτε τέντα καταστήματος απλωμένη. Κατέληξα σε μια καφετέρια.

Στις πεντέμισι ξεκίνησα για το λιμάνι και κατευθύνθηκα στο υπόστεγο στην αποβάθρα που απέχει 350 μέτρα. Στο μεταξύ δυνάμωσε ο νοτιάς και άρχισε πάλι να βρέχει. Μέχρι να φτάσω στο υπόστεγο ένιωσα το νερό να μπαίνει στα παπούτσια μου ενώ μούσκεψαν τα μανίκια του μπουφάν και οι άκρες του παντελονιού. Στο υπόστεγο, ο αέρας φυσούσε με δύναμη και ο κόσμος που περίμενε δεν ήξερε πώς να προστατευθεί. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, ανακοινώθηκε μια ώρα και τέταρτο καθυστέρηση.

Φτάνοντας στην Πάρο στις 8μμ με υποδέχθηκε δυνατή καταιγίδα . Μουσκεμένος έφθασα στο αυτοκίνητό μου στο πάρκινγκ, 600 μέτρα μακριά. Οδήγησα 25 λεπτά με βροχή και στα σκοτεινά, ενώ εδώ και χρόνια αποφεύγω το οδήγημα το βράδυ, πόσο μάλλον με βροχή.

Έφτασα στο σπίτι μου κατάκοπος στις 8.45μμ ενώ εξακολουθούσε να βρέχει. Υπολόγισα ότι συνολικά συμπλήρωσα εννιά ώρες «στο πόδι» και να θυμίσω ότι είμαι 82 ετών και αν φτάσω τα 84 θα πρέπει να ξαναπάω στη Νάξο.

Φίλοι μου, το καλύτερο το άφησα στο τέλος: Ρώτησα τον νευρολόγο αν θα μπορούσε να μας επισκέπτεται στην Πάρο 2-3 φορές το χρόνο για να εξετάζει τους ηλικιωμένους. Μου απάντησε: «και βέβαια μπορώ, αφού πηγαίνω σε άλλα νησιά». Βγαίνοντας στο δρόμο φώναξα: «Θεέ μου γιατί μας ταλαιπωρούν άδικα αφού υπάρχει λύση που όμως κανείς δεν έψαξε να βρει».