Το γκολ μπήκε στις καθυστερήσεις και ήταν απ' τον... σπίκερ.

Περί των αθλητικών ειδών και συναφών θεμάτων...

Ε ρε, πλάκες. Προσέξτε, οι μπάλες είναι στρογγυλές, πολύ συχνά πηδούν και ενίοτε μπορούν να σε κάνουν και ρεζίλη. Μέχρι και κόκκινα φορέματα ράφτηκαν, για να πάνε οι μπάλες και τα στρώματα στα σπίτια τους. 

            Όμως, βρε παιδιά, το ψάρι από την κεφαλή βρωμεί. Κι όταν η κεφαλή κάνει του κεφαλιού τση, τα πράματα γίνουνται ακόμη δυσκολότερα. Κι εμείς θα πάρουμε την καλή την εκδοχή, ότι δηλαδή όλα ετούτα γίνανε, γιατί το κλειστό ήτανε κλειστό και έπρεπε  να ανοίξει. Για το καλό μας δηλαδή. Βέβαια το καλό μας, σε τούτο τον τόπο, έχει τα όριά του. Είναι πτυσσόμενο, αυξομειώνεται ανάλογα με τα ποσοτικά μεγέθη που εκπροσωπεί.

            Τι έγινε, λοιπόν, και καθυστερούν οι μπάλες να κυλήσουν, τα στρώματα να στενάξουν και τα εμπόδια να πηδηχτούν; Μα τα είπαμε, έπεσε η Κεφαλή με το κεφάλι και ξεκινήσανε οι έρωτες. Το σκοτεινό αντικείμενο του πόθου, το κλειστό, που αντί για Μάη άνοιξε τελικά το Σεπτέμβρη με επικρατούντα γαμβρό τον Χάρη Βεζίρη. Η όλη φάση μου θύμισε τη λαϊκή παροιμία: "δυο γαδάροι μαλώνανε σε ξένο αχυρώνα". Όμως επειδή τα πράγματα δεν είναι πάντα όπως φαίνονται, ας τα πάρουμε από την αρχή.

            Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα μικρό νησάκι στη μέση του κόσμου που το λέγανε Πάρω. Κάποια στιγμή σε ένα χωριουδάκι του νησακιού και μέσα στο σχολειό του, αποφασίστηκε να φτιαχτεί ένας χώρος με την ονομασία "ΚΛΕΙΣΤΟ" για την εξυπηρέτηση των αναγκών των παιδιών του σχολειού. Όλα εγίνανε καλά, λέμε τώρα, και η αίθουσα πήρε τη θέση τση πάνω στο ξέφωτο που είχαν υποδείξει οι ειδικοί. Παράτες γινήκανε, λόγια εβγήκανε από στόματα βαλμένα σε φθινοπωρινά γραβατωμένα κοστούμια και πολλές ωραίες επεράσανε απ' το παρκέ πάνω στις γόβες τις στιλάτες. Όμως οι γκρίνιες σε τούτο το τόπο, ακόμα και στις χαρές, δε λείπουν. Και τούτο, αγαπητοί συντοπίτες μου, γίνεται, γιατί, όπως γνωρίζουμε ούλοι μας, το κράτος μας είναι οίκος ανοχής κι εμείς οι πόρνες του.

            Τέθηκε, λοιπόν, το μέγα ερώτημα. Ποιος έχει την ευθύνη του κλειστού που πρέπει πια να ανοίξει; Κάποιοι είπανε με μια φωνή! Μα ο Χαρούλης φυσικά, αφού μες στο σχολειό εκτίσθει. Άλλωστε, αν δεν γινότανε εκεί, το χρήμα δε θα 'ρχόταν... Όχι, κάποιοι άλλοι λένε, του Σβούρα είναι το γήπεδο κι αυτός θα το ελέγχει. Γιατί πώς αλλιώς θα μπουν εκεί συλλόγοι, για να παίξουν; Άσε που έχουμε και θέμα με τα φλας, σε ποιο πρόσωπο θα αστράψουν!

            Κι έτσι, αγαπητοί συντοπίτες, γεννήθηκε το θέμα. Γιατί, αν το κτήμα ανήκε στον Χαρούλη, πώς σπαταλήθηκε ένα δεκαχίλιαρο από την τσέπη του Σβούρα; Είκοσι είχε όλα όλα στην τσέπη του, για να βολέψει τα 5 δικά του. Άσε που πάνω από την κεφαλή έχει και 7 νοματαίους που τον ρωτούν ξανά και πάλι "γιατί, ρε Σβούρα αρχηγέ, απ' τα είκοσι που δικαιάμεθα μόνο τα δέκα λάβαμε; Άσε που και για αυτά ακόμα καρτεράμε"!

            Έτσι, λοιπόν, ο Σβούρας χολωμένος ετράβηξε τα σκοινιά και νάσου ο Άρχων της Αγίας πΑχΝΝΗΣ στο ντάκο να εξηγεί τα ανεξήγητα. "Εγώ, λέει, έδωσα εντολή να γίνει όλο ετούτο. Εγώ έγραψα στον καβάλο του παντελονιού μου, που είναι και βαθύς να τα χωράει, και τον Σβούρα κι όλους τους άλλοι των επιτροπών, για να ανοίξει το κλειστό. Όλα ετούτα εγινήκανε για το φουκαριάρικο το κλειστό". Τι κι αν η απόφαση πάρθηκε το Μάη και τα φλας αστράψανε το Σεπτέμβρη; Και για όλα ετούτα ο φουκαράς ο Σβούρας έλαβε φθινοπωρινή ενημέρωση κι αυτή από σπόντα! Λες και δεν υπήρχε χρόνος να τα μιλήσουνε και να τα συμφωνήσουνε. Λες και όλα έπρεπε να γενούν κρυφά... Ή μήπως έπρεπε;

            Άντε τώρα, λοιπόν, αγαπητοί συντοπίτες μου, να πάει ο Σβούρας στους δικούς του των 7 επιτροπών και των πέντε γηπέδων που με δυσπιστία τον κοιτούσαν να εξηγήσει αυτά τα ανεξήγητα που εβυσσοδόμησε του μασέρ Κοβέ ο νους.

            Κι επειδή υπάρχουν κι άλλα πολλά που προηγήθηκαν κι ακολούθησαν και δε χωράνε σε τούτες τις αράδες, ένα ακόμα θα σας πω. Ευτυχώς που η κοπελούδα των ερτζιανών εμεσολάβησε κι εντύθηκε στα κόκκινα κι έτσι τα πράματα εμπήκανε στη ρότα τ' αυλακιού.

            Της αφιερώνω την παρακάτω μαντινάδα

Αχ μωρέ στα κόκκινα θε να σε ιδώ βαλμένη

κι ας αποθάνω ανάσκελα με τη χαρά κλεμμένη!

Αριστοφάνειος Επάκτιος