Η αστική "δημοκρατία" δολοφονεί τη δημοκρατία
Του Γιώργου Ανδρεάδη
Η αστική τάξη, χρησιμοποιώντας ως πρόσχημα την αντιπροσωπευτική δημοκρατία, δολοφονεί επί της ουσίας τη δημοκρατία. Δυστυχώς στις μέρες μας αποδεικνύεται περίτρανα ότι οι αλλαγές που επιθυμούμε ως πολίτες δεν μπορούν να επιτευχθούν στο πλαίσιο της αστικής δημοκρατίας με τα ειρηνικά μέσα που διαθέτουμε, γιατί ο καπιταλισμός ως πολιτικό σύστημα έχει φτάσει στα όριά του και η αστική τάξη δεν έχει την ωριμότητα να διαχειριστεί τις αντιθέσεις και τη διαφορετικότητα. Και σε συνέχεια αυτού, εξαιτίας της τεράστιας δύναμης που έχει αποκτήσει με σύμμαχο την αβάσταχτη ελαφρότητα των πολλών, με περισσή αλαζονεία προχωρά χωρίς δισταγμό στην κατάργηση των φαινομενικά, όπως αποδεικνύεται, δικαιωμάτων.
Θα φέρω μερικά παραδείγματα που καταδεικνύουν την κατάργηση των δικαιωμάτων μας ως πολίτες χωρίς να αναφερθώ λεπτομερειακά στα εργασιακά, στην υγεία, στην παιδεία, στην εξαφάνιση των συλλογικών συμβάσεων, στις ελαστικές σχέσεις εργασίας, στην κατάλυση της όποιας ανεξαρτησίας μας, στην απόλυτη και αντισυνταγματική παράδοση της αυτονομίας της χώρας κ.λπ..
Η χώρα μας είναι διανθισμένη, ειδικότερα τα τελευταία χρόνια, με πλούσια κινηματική δράση η οποία αναπτύχθηκε στο πλαίσιο της κρίσης. Αναφέρομαι στην κινηματική δράση, γιατί αυτή προϋποθέτει τη συμμετοχή των πολιτών και κατ' επέκταση τη μαζικότητα. Υπ' αυτή την έννοια πρέπει να λάβουμε πολύ σοβαρά υπόψη μας τις πλειοψηφίες που δημιουργούνται μέσα σ’ αυτές τις δράσεις και πώς, με διάφορους αντιδραστικούς τρόπους, αυτές τελικά καταργούνται. Η κινηματική δράση, λοιπόν, δεν απαγορεύεται στο πλαίσιο της αστικής δημοκρατίας που έχει ως προϋπόθεση την ησυχία, τάξη και ασφάλεια. Αντίθετα επιτρέπεται η λειτουργία της με τοποθετημένα όρια από τη νομοθεσία που θεσπίζεται βεβαίως από την αστική τάξη. Παράλληλα, υπάρχει η περιφρούρηση της αστικής δημοκρατίας πίσω από την οποία είναι κρυμμένη η αστική τάξη η οποία έχει στη δούλεψή της τις δυνάμεις καταστολής, για να μπορεί με επιτυχία να διασφαλίσει το προηγούμενο τρίπτυχο. Έτσι λοιπόν, όταν το 2011 και το 2012 ο Ελληνικός λαός πλημμύρισε τους δρόμους, για να αντισταθεί στη λαίλαπα των μνημονίων, οι δυνάμεις καταστολής της αστικής δημοκρατίας επέβαλαν την τάξη σκορπώντας στους τέσσερις ανέμους τον "ανοργάνωτο" κόσμο. Και ξέρετε ποιοι ήταν αυτοί που στάθηκαν απέναντι στο λαό εκείνη την εποχή; Κάποια παιδάκια 20 και 25 ετών που δεν έπαιρναν μισθό ούτε 800 €. Αυτό είναι το θαύμα της αστικής δημοκρατίας. Αυτά βέβαια στο δρόμο, γιατί στα σπίτια μας και στις ζωές μας έκαναν και κάνουν κουμάντο οι τράπεζες.
Εκείνη την εποχή άνθισε και το κίνημα των διοδίων πανελλαδικά και με τις ευλογίες τότε του ΣΥΡΙΖΑ. Θυμάμαι τη μαζικότητα που είχε το κίνημα. Σχεδόν όλοι οι πολίτες του Δήμου Ωρωπού σήκωναν τις μπάρες και περνούσαν χωρίς να πληρώσουν τα ληστρικά διόδια που τους είχαν επιβληθεί ακόμα και για να μετακινηθούν μέσα στον ίδιο Δήμο. Η αστική δημοκρατία, απέναντι σ' αυτόν το δίκαιο και πολυσυμμετοχικό αγώνα, νομοθέτησε μια ντροπολογία του χουντικού Βορίδη, όπου ένταξε το σήκωμα της μπάρας, που αφορούσε τη διαμάχη των πολιτών με μια ιδιωτική εταιρεία, στον ΚΟΚ. Μ' αυτόν τον τρόπο ποινικοποίησε επί της ουσίας τη δράση του κινήματος, έβαλε στο παιχνίδι την τροχαία και κατήργησε τα προσωπικά δεδομένα δίνοντας νομική κάλυψη στη χρήση κάμερας από την εταιρεία. Ο ΣΥΡΙΖΑ που ήταν ο βασικός υποκινητής αυτής της κινηματικής δράσης, όταν έγινε εξουσία, συνέχισε την ίδια πολιτική με τους προκατόχους του σπέρνοντας σταθμούς διοδίων παντού. Ο ΣΥΡΙΖΑ, υπηρετώντας την αστική δημοκρατία, έγραψε στα παλαιότερα των υποδημάτων του την πλειοψηφία των πολιτών του Ωρωπού που ο ίδιος είχε δημιουργήσει. Το κίνημα των διοδίων είναι ένα πρώτο μικρό παράδειγμα κατάργησης της πλειοψηφικής αρχής της δημοκρατίας.
Και επειδή θα μου πείτε ότι η πλειοψηφία στη συγκεκριμένη περίπτωση ουδέποτε μετρήθηκε επίσημα, θα σας πω ένα ακόμα παράδειγμα, αυτή τη φορά παρμένο από τον τόπο μας. Το Νοέμβρη του 2013 πάνω από 5.000 πολίτες της Πάρου έλαβαν μέρος στο δημοψήφισμα για την υγεία. Αυτή τη φορά τα κουκιά μετρήθηκαν αλλά στην καλύτερη των περιπτώσεων η αστική δημοκρατία άφησε την υγεία όπως ήταν. Δηλαδή στα ίδια χάλια.
Και επειδή κάποιοι καλοθελητές θα μου πουν ότι μπορεί να υπήρξε μέτρηση αλλά κι αυτή ήταν ανεπίσημη, θα σας πάω σε μια πολύ πιο επίσημη καταμέτρηση της πλειοψηφίας. Το καλοκαίρι του 2015 έγινε επίσημο δημοψήφισμα της Ελληνικής πολιτείας, όπου το 62% του Ελληνικού λαού ψήφισε κατά των μνημονίων. Η αστική δημοκρατία τότε κατάπιε πλήρως την αριστερή ιδεολογία του ΣΥΡΙΖΑ, συμφώνησε μέσω της κυβέρνησης σε νέο μνημόνιο με τους δανειστές και μέσα από νέες εκλογές εξουσιοδότησε το ΣΥΡΙΖΑ, ως αστικό κόμμα πλέον, να συνεχίσει την ίδια πολιτική των μνημονίων, ανατρέποντας πλήρως την πλειοψηφία του 62%.
Και επειδή κάποιοι ακόμα και τώρα θα μου πουν ότι "εντάξει, ρε φίλε, εδώ είναι ελλαδιστάν, έτσι είναι τα πράγματα", θα χρησιμοποιήσω ένα τελευταίο και πρόσφατο παράδειγμα από την πολυαγαπημένη Ευρώπη μας. Την 1η του Οκτώβρη έγινε δημοψήφισμα στην Καταλονία για την ανεξαρτησία της. Αυτός ο λαός, όσος μπόρεσε να συμμετάσχει στο δημοψήφισμα, γιατί οι δυνάμεις καταστολής της αστικής δημοκρατίας της Ισπανίας φρόντισε να διαλύσει τη θέληση των Καταλανών για έκφραση μέσω του δημοψηφίσματος, ψήφισε με συντριπτική πλειοψηφία πάνω από 90% υπέρ της ανεξαρτησίας. Δυστυχώς και εδώ η Ισπανική αστική τάξη ενεργοποίησε ό,τι αντιδραστικό νόμο είχε στα κιτάπια της, για να ανατρέψει την απόφαση για ανεξαρτησία με τις γνωστές ενέργειες Ραχόι. Σήμερα η Καταλονία κήρυξε την ανεξαρτησία της με απόφαση της βουλής της και αμέσως η Ισπανική Γερουσία της Μαδρίτης ενεργοποίησε το περιβόητο άρθρο 155 με το οποίο αίρει την αυτονομία.
Δυστυχώς, εκείνο που διαπιστώνουμε από τα πρόσφατα ιστορικά παραδείγματα είναι απλά ότι όλα τα γουρούνια έχουν την ίδια φάτσα, ακόμα κι αν έχουν διαφορετική εθνικότητα. Με άλλα λόγια, η αστική τάξη που ελέγχει το κεφάλαιο και τον πλούτο με τη δική μας ανοχή είναι παντού ενιαία και αδιαίρετη. Και για του λόγου το αληθές, δείτε κάποια στοιχεία που είδαν το φως της δημοσιότητας το 2014, εξερχόμενα από την τελευταία έκθεση της ελβετικής τράπεζας Credit Suisse. Σύμφωνα με τα στοιχεία, το 1% του παγκόσμιου πληθυσμού κατέχει το 48% του παγκόσμιου πλούτου, ενώ στην Ελλάδα το 1% συγκεντρώνει το 56,1% του εγχώριου πλούτου. Η αστική δημοκρατία, λοιπόν, του 1% ψευδεπίγραφα, όπως αποδεικνύεται στην πράξη, χρησιμοποιεί το άλλοθι της πλειοψηφικής αρχής ως προϋπόθεση της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, όσο τη βολεύει. Για να το πετύχει αυτό, μειώνει την αξία της ταξικής πάλης, περιορίζει τη συλλογική διεκδίκηση στο ατομικό δικαίωμα, δημιουργεί παράλληλη κοινωνική διαστρωμάτωση και επί της ουσίας διαμελίζει την εργατική τάξη, δημιουργώντας ψευδεπίγραφα αντικρουόμενα συμφέροντα, ενώ η ίδια παραμένει αδιαίρετη και δυνατή. Από την άλλη προσπαθεί να μας πείσει ότι μέσω του ανταγωνισμού δίνει μάχη για την "επιβίωσή" της. Τι ανταγωνισμός μπορεί να υπάρξει όμως, όταν τα μονοπώλια κυριαρχούν σε ολόκληρο τον πλανήτη; Έχετε δει π.χ. την τιμή των καυσίμων να μειώνεται ποτέ; Και όταν μειώνεται, έχετε προσέξει την αντίστοιχη μείωση της τιμής του βαρελιού σε σχέση με τη μείωση της τιμής του καυσίμου που φτάνει στο ντεπόζιτό μας; Καμία σχέση, αφού αυτές οι αυξομειώσεις γίνονται καθαρά για ιμπεριαλιστικούς λόγους με μόνο στόχο την αναδιανομή του πλούτου. Άλλη μια παραμύθα της αστικής τάξης την οποία καταπίνουμε αμάσητη.
Απέναντι σ’ αυτή την ασυδοσία που επιδεικνύει η άρχουσα αστική τάξη, το μόνο που μπορεί να αντιπαραθέσει ο άνθρωπος είναι η συλλογική δύναμη. Αυτό προϋποθέτει συνειδητοποίηση της ταξικής θέσης του και πολιτική οργάνωση. Η συλλογική δύναμη με τη σειρά της μπορεί να εκδηλωθεί μόνο με δυο τρόπους, κατά την άποψή μου. Είτε με βίαιο τρόπο με ό,τι συνεπάγεται αυτό είτε μέσω της συμμετοχικής δημοκρατίας με στόχο την αυτοδιάθεση και αυτοδιαχείριση των λαών, με πλήρη σεβασμό στην έκφραση της διαφορετικότητας, χρησιμοποιώντας ως εργαλείο την αλληλεγγύη. Επειδή απεχθάνομαι τη βία γενικώς και ειδικότερα και πολύ περισσότερο την ένοπλη βία, καταλήγω ανεπιφύλακτα στη δεύτερη λύση. Συμμετοχή, συνειδητοποίηση, οργάνωση, διεκδίκηση κοινής ζωής. Οι αποφάσεις μας και οι ενέργειές μας είναι πρωτίστως πολιτικές.
Εκείνη την εποχή άνθισε και το κίνημα των διοδίων πανελλαδικά και με τις ευλογίες τότε του ΣΥΡΙΖΑ. Θυμάμαι τη μαζικότητα που είχε το κίνημα. Σχεδόν όλοι οι πολίτες του Δήμου Ωρωπού σήκωναν τις μπάρες και περνούσαν χωρίς να πληρώσουν τα ληστρικά διόδια που τους είχαν επιβληθεί ακόμα και για να μετακινηθούν μέσα στον ίδιο Δήμο. Η αστική δημοκρατία, απέναντι σ' αυτόν το δίκαιο και πολυσυμμετοχικό αγώνα, νομοθέτησε μια ντροπολογία του χουντικού Βορίδη, όπου ένταξε το σήκωμα της μπάρας, που αφορούσε τη διαμάχη των πολιτών με μια ιδιωτική εταιρεία, στον ΚΟΚ. Μ' αυτόν τον τρόπο ποινικοποίησε επί της ουσίας τη δράση του κινήματος, έβαλε στο παιχνίδι την τροχαία και κατήργησε τα προσωπικά δεδομένα δίνοντας νομική κάλυψη στη χρήση κάμερας από την εταιρεία. Ο ΣΥΡΙΖΑ που ήταν ο βασικός υποκινητής αυτής της κινηματικής δράσης, όταν έγινε εξουσία, συνέχισε την ίδια πολιτική με τους προκατόχους του σπέρνοντας σταθμούς διοδίων παντού. Ο ΣΥΡΙΖΑ, υπηρετώντας την αστική δημοκρατία, έγραψε στα παλαιότερα των υποδημάτων του την πλειοψηφία των πολιτών του Ωρωπού που ο ίδιος είχε δημιουργήσει. Το κίνημα των διοδίων είναι ένα πρώτο μικρό παράδειγμα κατάργησης της πλειοψηφικής αρχής της δημοκρατίας.
Και επειδή θα μου πείτε ότι η πλειοψηφία στη συγκεκριμένη περίπτωση ουδέποτε μετρήθηκε επίσημα, θα σας πω ένα ακόμα παράδειγμα, αυτή τη φορά παρμένο από τον τόπο μας. Το Νοέμβρη του 2013 πάνω από 5.000 πολίτες της Πάρου έλαβαν μέρος στο δημοψήφισμα για την υγεία. Αυτή τη φορά τα κουκιά μετρήθηκαν αλλά στην καλύτερη των περιπτώσεων η αστική δημοκρατία άφησε την υγεία όπως ήταν. Δηλαδή στα ίδια χάλια.
Και επειδή κάποιοι καλοθελητές θα μου πουν ότι μπορεί να υπήρξε μέτρηση αλλά κι αυτή ήταν ανεπίσημη, θα σας πάω σε μια πολύ πιο επίσημη καταμέτρηση της πλειοψηφίας. Το καλοκαίρι του 2015 έγινε επίσημο δημοψήφισμα της Ελληνικής πολιτείας, όπου το 62% του Ελληνικού λαού ψήφισε κατά των μνημονίων. Η αστική δημοκρατία τότε κατάπιε πλήρως την αριστερή ιδεολογία του ΣΥΡΙΖΑ, συμφώνησε μέσω της κυβέρνησης σε νέο μνημόνιο με τους δανειστές και μέσα από νέες εκλογές εξουσιοδότησε το ΣΥΡΙΖΑ, ως αστικό κόμμα πλέον, να συνεχίσει την ίδια πολιτική των μνημονίων, ανατρέποντας πλήρως την πλειοψηφία του 62%.
Και επειδή κάποιοι ακόμα και τώρα θα μου πουν ότι "εντάξει, ρε φίλε, εδώ είναι ελλαδιστάν, έτσι είναι τα πράγματα", θα χρησιμοποιήσω ένα τελευταίο και πρόσφατο παράδειγμα από την πολυαγαπημένη Ευρώπη μας. Την 1η του Οκτώβρη έγινε δημοψήφισμα στην Καταλονία για την ανεξαρτησία της. Αυτός ο λαός, όσος μπόρεσε να συμμετάσχει στο δημοψήφισμα, γιατί οι δυνάμεις καταστολής της αστικής δημοκρατίας της Ισπανίας φρόντισε να διαλύσει τη θέληση των Καταλανών για έκφραση μέσω του δημοψηφίσματος, ψήφισε με συντριπτική πλειοψηφία πάνω από 90% υπέρ της ανεξαρτησίας. Δυστυχώς και εδώ η Ισπανική αστική τάξη ενεργοποίησε ό,τι αντιδραστικό νόμο είχε στα κιτάπια της, για να ανατρέψει την απόφαση για ανεξαρτησία με τις γνωστές ενέργειες Ραχόι. Σήμερα η Καταλονία κήρυξε την ανεξαρτησία της με απόφαση της βουλής της και αμέσως η Ισπανική Γερουσία της Μαδρίτης ενεργοποίησε το περιβόητο άρθρο 155 με το οποίο αίρει την αυτονομία.
Δυστυχώς, εκείνο που διαπιστώνουμε από τα πρόσφατα ιστορικά παραδείγματα είναι απλά ότι όλα τα γουρούνια έχουν την ίδια φάτσα, ακόμα κι αν έχουν διαφορετική εθνικότητα. Με άλλα λόγια, η αστική τάξη που ελέγχει το κεφάλαιο και τον πλούτο με τη δική μας ανοχή είναι παντού ενιαία και αδιαίρετη. Και για του λόγου το αληθές, δείτε κάποια στοιχεία που είδαν το φως της δημοσιότητας το 2014, εξερχόμενα από την τελευταία έκθεση της ελβετικής τράπεζας Credit Suisse. Σύμφωνα με τα στοιχεία, το 1% του παγκόσμιου πληθυσμού κατέχει το 48% του παγκόσμιου πλούτου, ενώ στην Ελλάδα το 1% συγκεντρώνει το 56,1% του εγχώριου πλούτου. Η αστική δημοκρατία, λοιπόν, του 1% ψευδεπίγραφα, όπως αποδεικνύεται στην πράξη, χρησιμοποιεί το άλλοθι της πλειοψηφικής αρχής ως προϋπόθεση της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, όσο τη βολεύει. Για να το πετύχει αυτό, μειώνει την αξία της ταξικής πάλης, περιορίζει τη συλλογική διεκδίκηση στο ατομικό δικαίωμα, δημιουργεί παράλληλη κοινωνική διαστρωμάτωση και επί της ουσίας διαμελίζει την εργατική τάξη, δημιουργώντας ψευδεπίγραφα αντικρουόμενα συμφέροντα, ενώ η ίδια παραμένει αδιαίρετη και δυνατή. Από την άλλη προσπαθεί να μας πείσει ότι μέσω του ανταγωνισμού δίνει μάχη για την "επιβίωσή" της. Τι ανταγωνισμός μπορεί να υπάρξει όμως, όταν τα μονοπώλια κυριαρχούν σε ολόκληρο τον πλανήτη; Έχετε δει π.χ. την τιμή των καυσίμων να μειώνεται ποτέ; Και όταν μειώνεται, έχετε προσέξει την αντίστοιχη μείωση της τιμής του βαρελιού σε σχέση με τη μείωση της τιμής του καυσίμου που φτάνει στο ντεπόζιτό μας; Καμία σχέση, αφού αυτές οι αυξομειώσεις γίνονται καθαρά για ιμπεριαλιστικούς λόγους με μόνο στόχο την αναδιανομή του πλούτου. Άλλη μια παραμύθα της αστικής τάξης την οποία καταπίνουμε αμάσητη.
Απέναντι σ’ αυτή την ασυδοσία που επιδεικνύει η άρχουσα αστική τάξη, το μόνο που μπορεί να αντιπαραθέσει ο άνθρωπος είναι η συλλογική δύναμη. Αυτό προϋποθέτει συνειδητοποίηση της ταξικής θέσης του και πολιτική οργάνωση. Η συλλογική δύναμη με τη σειρά της μπορεί να εκδηλωθεί μόνο με δυο τρόπους, κατά την άποψή μου. Είτε με βίαιο τρόπο με ό,τι συνεπάγεται αυτό είτε μέσω της συμμετοχικής δημοκρατίας με στόχο την αυτοδιάθεση και αυτοδιαχείριση των λαών, με πλήρη σεβασμό στην έκφραση της διαφορετικότητας, χρησιμοποιώντας ως εργαλείο την αλληλεγγύη. Επειδή απεχθάνομαι τη βία γενικώς και ειδικότερα και πολύ περισσότερο την ένοπλη βία, καταλήγω ανεπιφύλακτα στη δεύτερη λύση. Συμμετοχή, συνειδητοποίηση, οργάνωση, διεκδίκηση κοινής ζωής. Οι αποφάσεις μας και οι ενέργειές μας είναι πρωτίστως πολιτικές.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου