Ναουσαίος ή Παροικιώτης;

Του Γιώργου Ανδρεάδη

Το τελευταίο διάστημα, κουβεντιάζοντας για το θέμα του κλειστού στην Παροικιά και τις προτεραιότητες που πρέπει να τεθούν ως προς την αντιμετώπιση των κοινωνικών προβλημάτων, αντιλήφθηκα μία ακόμα παθογένεια αυτού του τόπου.

 Όλοι εμείς, οι φαινομενικά ξενόφερτοι, που επιλέγουμε το νησί ως κατοικία και διαβίωση δημιουργούμε εικόνες για αυτό οι οποίες πολλές φορές απέχουν από την πραγματικότητα είτε από έλλειψη γνώσης είτε από υπέρμετρο ενθουσιασμό, ο οποίος αποτελεί γέννημα έντονου συναισθήματος για τον τόπο του απέραντου γαλάζιου. Δυστυχώς, με το πέρασμα του χρόνου και όσο περισσότερο εμβαθύνεις στα κυρίαρχα ζητήματα των ελλείψεων της καθημερινότητας, πέρα από την αμμουδιά, το βότσαλο, τη φραπεδούμπα και την ομπρέλα του τουρίστα μόνιμου κάτοικου, τόσο περισσότερο ταράζεται το χέρι του ζωγράφου, ο οποίος μάταια αγωνίζεται να διατηρήσει τον πίνακα στην αρχική του μορφή στο πλαίσιο της φαντασίας που μας συντροφεύει. Έτσι σιγά σιγά όλα φθίνουν, σκονίζονται και ξεθωριάζουν, παίρνουν τη θέση τους στον καμβά μιας ρεαλιστικής πραγματικότητας η οποία συντίθεται από όλα εκείνα τα στοιχεία που συνθέτουν τη ζωή των κακών καιρών μας.

Κάποια στιγμή, λοιπόν, στο πλαίσιο μιας διαδικτυακής κουβέντας περί προτεραιοτήτων και αφού είχα καταθέσει την πρόταση για δημιουργία δημοτικού πολυιατρείου έναντι του κλειστού στην Παροικιά, κουδούνισε το τηλέφωνο που είχα δίπλα μου. Από την άλλη μεριά του ασυρμάτου ακούστηκε η φωνή ενός νέου φίλου, δημιούργημα του ερχομού μου στο νησί, ο οποίος μέσα στ’ άλλα μου είπε: «Φίλε, πρόσεχε, γιατί η φαγωμάρα μεταξύ Νάουσας και Παροικιάς είναι μεγάλη και τα πράγματα δεν είναι όπως φαίνονται. Η απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου για το κλειστό στην Παροικιά ήταν ομόφωνη και μάλιστα πάρθηκε δυο φορές. Δε σου κάνει εντύπωση ότι τώρα εγείρεται θέμα; Πρόσεχε, γιατί μπορεί να παίζεις το παιχνίδι τους άθελά σου». Όση ώρα μιλούσαμε, προσπαθούσα ταυτόχρονα να συνειδητοποιήσω τι άκουσα. Ειλικρινά μέχρι τότε δεν μου είχε περάσει ποτέ από το μυαλό ότι μπορεί, στον τόπο που γεννήθηκε ένας από τους λόγους της ύπαρξής μου, να συμβαίνει κάτι τέτοιο.

Επίσης, το χειρότερο απ’ όλα ήταν το με πόση ευκολία εντάχθηκε μια ελεύθερη άποψη σαν τη δική μου στον καμβά της ρεαλιστικής απεικόνισης της κακής, ψυχρής κι ανάποδης πραγματικότητας των καιρών μας, τη στιγμή μάλιστα που τη συγκεκριμένη πρόταση της δημιουργίας του δημοτικού πολυιατρείου την έχω καταθέσει σε υπηρεσιακό επίπεδο από το Μάη του 2016 στους αιρετούς προϊσταμένους μου.

Επίσης, δεν μπορώ να αντιληφθώ με ποιο τρόπο οραματιζόμαστε να κάνουμε τις συζητήσεις που προσπαθούμε να ανοίξουμε. Δηλαδή τα επιχειρήματα που θα αρθρώνονται θα εξετάζονται με τοπικιστικά κριτήρια; Αυτός είναι από κει, άρα για αυτό είπε αυτό και όχι το άλλο; Θα σκεφτόμαστε κάθε φορά που συζητάμε το πώς θα «χρυσώνουμε» το χάπι για τους Ναουσαίους ή τους Παροικιώτες, ανάλογα με το τι θέλουμε να εκφράσουμε; Με αυτούς τους όρους θα συζητήσουμε; Δεν μπορούμε να αντιληφθούμε απλά ότι η συζήτηση περί προτεραιοτήτων πρέπει να γίνει απελευθερωμένη από μικρότητες και με γνώμονα το κοινωνικό συμφέρον, ώστε να μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε τα μεγαλοσυμφέροντα των πραγματικά αντικοινωνικών και ανήθικων προτεραιοτήτων που ψευδεπίγραφα μπαίνουν από κάποιους ως τέτοιες;

Η ύπαρξη κλειστού γυμναστηρίου είναι μεγάλης σημασίας θέμα, γιατί έχει να κάνει με την παιδεία. Ο αθλητισμός όπως και η μουσική είναι παιδεία. Διαπλάθει χαρακτήρες και κτίζει προσωπικότητες. Όμως η εξασφάλιση της πρόσβασης στη δωρεάν παροχή της δημόσιας υγείας στον πολίτη είναι υψίστης σημασίας προτεραιότητα και αποτελεί προϋπόθεση για όλα τα άλλα. Είναι η βάση του πολιτισμού μας και η απαρχή της παιδείας ως εργαλείο καλλιέργειας. Αυτό για να το συζητήσω πρέπει να είμαι από τη Νάουσα ή πρέπει να απαρνηθώ την ιδιαιτερότητά μου να δηλώνω Παροικιώτης;