Το σπίτι του δασκάλου

Από το δάσκαλο Χρίστο Γεωργούση

Υποδεχτήκαμε το στήσιμο και τη λειτουργία του Σπιτιού του Δασκάλου ως ελπιδοφόρο ευφρόσυνο γεγονός. Η ιστορία απλή. Ο Δήμος εκχώρησε αίθουσα που πριν στέγαζε Νηπιαγωγείο στους δασκάλους της Πάρου με σκοπό να δημιουργήσουν κέντρο πολιτιστικών δράσεων. Πριν χρόνια ο «Αρχίλοχος» έφερνε σε επαφή τους δασκάλους όλους (νηπιαγωγούς- δασκάλους- καθηγητές) με μια μεγάλη γιορτή υποδοχής, γιορτή που έπρεπε κάθε χρόνο να τη διοργανώνει ο Δήμος με τους Γονείς. Στον «Αρχίλοχο» εύρισκαν στέγη και εμπνέονταν οι εκπαιδευτικοί να ξεδιπλώνουν τη φαντασία και δημιουργικότητα τους και με τα χρόνια κατορθώθηκε έργο σπουδαίο. Πολλά επιχειρήθηκαν και πολλά έγιναν και δεν είναι της ώρας να τα ιστορήσουμε. Αυτά τελευταία σταμάτησαν και οι διεργασίες με «Το Σπίτι του Δασκάλου» ήταν ένδειξη ότι προχωρήσαμε από άλλες κινητήριες πηγές και παλιές διαφορές και διαχωρισμοί πήγαν περίπατο μπροστά στα κοινά που ενώνουν. Ενώνουν η μοναξιά της ζωής στο νησί, η αναζήτηση περιεχομένου και νοήματος, η ανάγκη ψυχαγωγίας, η θέληση να συνεχίσουμε το έργο της μάθησης και για μας και για όλους. Δεν αρκεί το μπαρ και η νυχτερινή ζωή στην οποία τώρα όλοι εθίζονται και το σύνολο των μαθητών και δεν αρκεί το οινόπνευμα, ως μονόδρομος διασκέδασης. Υπάρχουν προβλήματα τελευταία τόσο με την αίθουσα (ο Δήμος πρέπει να βρει χώρους για παρόμοιες πρωτοβουλίες, που υπάρχουν και μένουν κλειστές και άχρηστες), όσο και με την επανεμφάνιση των διαχωρισμών. Αυτοί ακριβώς οι διαχωρισμοί οδήγησαν σε σχίσμα τις σχέσεις δασκάλων καθηγητών, όσων συμμετείχαν στο κοινό όραμα του Σπιτιού του Δασκάλου. Δάσκαλοι και καθηγητές, νέοι και γέροι, πλούσιοι και φτωχοί, όμορφοι και άσχημοι, προοδευτικοί και οπισθοδρομικοί, αλαζόνες της έπαρσης και ταπεινοί. Όσοι επιμένουν σ’ αυτά τα ρήγματα πάνε τα πράγματα πίσω και δεν φαίνεται να έχουν στο μυαλό τους και στην καρδιά τους ενότητες και συνεργασίες, αλλά να υποκύπτουν σε ιδιότυπους προσωπικούς εγωισμούς και μικροπρέπειες. Πολιτική δράση δύσκολα ανοίγει δρόμο με έχθρες. Να ξαναλειτουργήσει λοιπόν το Σπίτι του Δασκάλου με ενωμένους δασκάλους, καθηγητές, και γονείς, αλλά και άλλους υπαλλήλους που δεν πολυσυμμετέχουν σ’ όλο αυτό το πανηγύρι. Ας επικρατήσουν οι πιο λογικοί και ψύχραιμοι τόσο από τους δασκάλους όσο και από τους καθηγητές. Αν δεν τα βρίσκουμε μεταξύ μας πώς θα τα βολέψουμε με την κοινωνία έξω, με τους άλλους ανθρώπους; Έργο του πολιτισμού είναι να ενώνει και όχι κάθε φορά να εφευρίσκουμε αφορμές για διαιρέσεις και με τη σημαία της προοδευτικότητας να διακηρύσσουμε ότι εμείς είμαστε ο περιούσιος λαός και οι ομορφότεροι όλων. Τα προσωπικά είναι κι αυτά ένα πρόβλημα κι αν δεν βρίσκουμε τρόπο να τα δαμάζουμε θα μπαίνουν πάντα εμπόδιο σε ό, τι σοβαρό πάμε να δημιουργήσουμε.