"Χεστηκε η Φατμέ στο γενί τζαμί"

Του Αntoine Parinis

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,

Η ανθρωπότης διανύει εποχή παρατεταμένου και συνεχώς επιδεινούμενου κορεσμού στα πάντα όσον αφορά τις τέχνες και τα γ(ρ)αμματα. Γράφεις ποιήματα; Μυθιστορήματα; Συνθέτεις μουσική; Άδεις; Είσαι σκηνοθέτης; Διαπνέεσαι από υψηλά νοήματα; Είσαι ηθοποιός; Στα παπάργια μας. Γιατί όλα αυτά μας τά' παν άλλοι, που την είχαν πιο μεγάλη. Όλα έχουν πλειστάκις ειπωθεί σε τούτο το θέατρο, κάθε φορά για διαφορετικό κοινό, με διαφορετικό τρόπο. Και θα εξακολουθούν να διατυπώνονται και να εκφράζονται, εφόσον τόσο οι πομποί, όσο και οι δέκτες αλλάζουν. Μετανάστες είμαστε από τυχαίο σπέρμα σε τυχαίο ωάριο, πασχίζοντας διά βίου να αποδείξουμε την εντοπιότητά μας σε ουδέτερο γήπεδο με συνθετικό χλοοτάπητα, με πουλημένο ρέφερι τον χάρο. Κι ως γνωστόν, απ το γάρο στον χάρο δεκαοχτώ γράμματα δρόμος. Μόνο μια μεγάλη καταστροφή δύναται να κλαδεψει το δέντρο των Τεχνών και να αφήσει χώρο για κάτι διαφορετικό. Δεν είν τυχαίο ότι μετά από παγκόσμιους ολέθρους πετάγονται σαν τις τσαπου νέα ρεύματα και σημειώνεται άνθηση καλλιτεχνική. Μέχρι τότε, αν και ο καιρός εγγύς, ρούφα το αυγουλάκι σου, παίξε το πουλάκι σου και δούλεψε. Δούλεψε σκληρά για να ξεχνάς ότι κάποτε σου σηκωνόταν, δύσμοιρε μαλακα μου...

Με αγάπη, Αγλεορας