ΦΤΩΧΟΙ ΚΑΙ ΜΗ ΦΤΩΧΟΙ ΤΩ ΠΝΕΥΜΑΤΙ.

Του Δημήτρη Καλανδράνη

Μακάριοι οι φτωχοί τω πνεύματι,

της ηρεμίας απόστολοι, του άγχους εχθροί,

άγνωστη σ’ αυτούς η έρευνα και ο προβληματισμός,

στο δικό τους κόσμο μακάριοι ευδαιμονούν,

εγκλωβισμένοι αλλά ευτυχείς,

ίσως και σε έναν άλλο κόσμο

 που κάποιοι τους κατασκεύασαν

 και αλίμονο πιστεύουν

 πως είναι ο μοναδικός.

Μακάριοι οι φτωχοί τω πνεύματι,

της πρόσθεσης και της αφαίρεσης,

των εύκολων μαθηματικών

 και των αμάσητων τροφών.

Στα αγαθά τους τα μυαλά,

ειδήσεις, σχόλια, πολιτικά,

στο πέρασμά τους ίχνος δεν αφήνουν,

άθικτα και αναλλοίωτα,

σ’ ένα στομάχι πνευματικό αχώνευτα όλα καταλήγουν.

Μακάριοι οι φτωχοί τω πνεύματι,

ξένοι σε έναν κόσμο ζωντανό,

όπως γεννιούνται, ζουν και φεύγουνε,

ακριβώς όπως στον κόσμο ήρθαν,

η παρουσία και η απουσία τους

 καθόλου δεν διαφέρει,

γιατί απλούστατα,

κανείς δεν τους προσέχει.

Κι αυτοί πάλι νομίζουνε

 πως όλοι οι άλλοι είναι δυστυχείς

 με βάσανα και πόνους,

όπως γεννιούνται, ζουν και φεύγουνε.

Ποιος όμως από τους δυό,

είναι πιότερο ευτυχής;

Ο μη φτωχός τω πνεύματι ή

 ο άλλος ο φτωχός;

Γιατί στο κάτω κάτω της γραφής,

αυτό που σημασία έχει,

ποιος τελικά από τους δυό

 χωρίς το ηρεμιστικό

 ύπνο ελαφρύ θα κάνει

 και ποιος θα’ναι απο τους δυό

 που όνειρα γλυκά θα βλέπει,

αντί για εφιάλτες τρομερούς

 με μουσκεμένο στον ιδρώτα μαξιλάρι.

Καλύτερα μιας ώρας

 μη φτωχή τω πνεύματι ελεύθερη ζωή

 παρά σαράντα χρόνια

 φτωχή τω πνεύματι σκλαβιά ευδαιμονική.