Ένα γράμμα αλά παλαιά, που μας άρεσε.

Λόγια καρδιάς

Φίλε Αποστόλη, για να διαβάζεις ετούτα τα χάρτινα λόγια, σημαίνει ότι, τελικά, τηλέφωνο δεν κατάφερα να σε πάρω. Αυτό, βέβαια, δεν έγινε, γιατί δεν είχα χρόνο να το κάνω ούτε βέβαια γιατί δεν είχα τι να πω. Άλλωστε, ο χρόνος που χρησιμοποιούμε για να γράψουμε είναι πάντα περισσότερος απ’ αυτόν που χρειαζόμαστε για να μιλήσουμε.

Ίσως για αυτό το λόγο τελικά τα γραπτά να αξίζουν και κάτι περισσότερο από τα λόγια της γλώσσας, που τα περισσότερα απ’ αυτά τα παίρνει ο ανέμης και λίγα αφήνει για το νου ή την καρδιά.

Ένας άλλος λόγος, φίλε Αποστόλη, που αποφάσισα να σου γράψω είναι γιατί τα γραπτά έχουν και την μοναδική ικανότητα να μένουν. Είναι μια απόδειξη της ύπαρξης του παρόντος, που γίνεται παρελθόν για το μέλλον. 

Βέβαια, αγαπημένε φίλε, πέρα από όλες ετούτες τις φλυαρίες που σου αράδιασα πιο πάνω, οδηγήθηκα στο άκουσμα της μουσικής πανδαισίας των αρμονιών της Καραΐνδρου που συνόδευσαν τα χέρια και τη σκέψη μου για την αναζήτηση της επικοινωνίας μαζί σου, γιατί τα λόγια τις περισσότερες φορές είναι ανίκανα να περιγράψουν το συναίσθημα. 

Ξέρεις, όταν συμβαίνουν τέτοια γεγονότα είτε είναι χαρά είτε είναι λύπη, οι μνήμες ξυπνούν και η σκέψη τρέχει σε μονοπάτια που περπατήσαμε, σε πορείες μακριές στο χρόνο που μας δίδαξαν τη ζωή, τις απολαύσεις και τις απώλειες. Το δημοτικό, το γυμνάσιο, το λύκειο, ο στρατός, ο γάμος, οι ξεχωριστές ζωές. Και μέσα σε όλα αυτά, η προσπάθεια για τη γνώση, οι διαφορετικοί χτύποι της καρδιάς, η πρώτη γνωριμία με τον εαυτό μας, οι πρώτοι έρωτες, η πρώτη καλοκαιρινή δουλειά, το ψάξιμο, η δοκιμασία της φιλίας και η εδραίωσή της, ο γάμος, τα παιδιά, η συμβατικότητα, η νομοτέλεια της ζωής και εκεί ή κάπου εκεί, αλλά πάντα εκεί, η μάνα. Σου εύχομαι να ζήσεις πολλά πολλά χρόνια και πάντα να τη θυμάσαι όμορφα, όπως αρμόζει στις μάνες όλου του κόσμου. 

Ξέρεις, όταν ο χρόνος απομακρύνει τα γεγονότα από μας, οι μνήμες ζωντανεύουν. Άλλοτε πεντακάθαρες και άλλοτε θολές. Οι αναμνήσεις, είτε γεννιούνται από χαρά είτε από λύπη, πάντα ανεβάζουν έναν κόμπο από το πουθενά και τον δένουν στον λαιμό. Τα δάκρυα που πάντα κουβαλούν είναι για τις χαρές που δεν μπορούμε να ξαναζήσουμε και για τις λύπες που ίσως θα μπορούσαμε να αλλάξουμε. 

Φίλε, δεν ξέρω αν το συνειδητοποιείς αλλά σε ξέρω και με ξέρεις 45 ολάκερα χρόνια. Να είσαι πάντα καλά. 

Ο Φίλος σου

Γιώργος Α.

Πηγή: S.E.OTA.P.A.