Κατά τα άλλα, όλα καλά

Και οι γιορτές στο νησί έρχονται γοργά. Μετρήσαμαν ανάποδα, ανάψαμαν το δέδρο, βολτάραμε εις στα στενά της πρωτευούσης του ψαρεμοχωρίου μας, φάγαμαν, ήπιαμαν, ακούσαμαν μουσικές και γενικώς το ευχαριστηθήκαμαν δεόντως.

Κάνοντας, λοιπόν, τις βόλτες μου, διαπίστωσα, διότι ήμουν και μυγιασμένος από τα τελευταία γεγονότα της ριψοκίνδυνης δράσης της «Εμείς Λύνουμε τους  ΑπατεώνεςΣ», ότι αυτός ο τόπος βρίθει από νομιμότητα. Όλες οι γωνίες των σοκακίων λεύτερες από σεσημασμένους κακοποιούς, που κατά κόρων κυκλοφορούν στις μεγαλουπόλεις. Ούτε ένας καστανάς, ούτε ένα κάστανο. Όσοι έχετε μαγκάλι πετάξτε το. Είναι παράνομο. Διανύουμε τη μαύρη περίοδο της καστανοαπαγόρευσης. Ο Αλέλος Τσίμπας έβγαλε το τελευταίο κάστανο απ’ τη φωτιά, όπως άλλωστε είχε υποσχεθεί,  και έσβησε την τελευταία πολύ επικίνδυνη φουφού, που φοροδιεύφευγε, πολλάκις και κατ’ επανάληψη, στον Θερμαϊκό. Τώρα, μπορείτε επιτέλους να κοιμηθείτε ήσυχοι. Μπορείτε να πείτε με βεβαιότητα ότι το «Σε Δαγκώνω Ολοσχερώς Έλληνα» κάνει σωστά και με ευθιξία τη δουλειά του. Ε τώρα, αν κάποιος βολευτής ή υπουργάκος ξέχασε να δηλώσει μερικές δεκάδες σπίτια και κανά δυο εκατομμυριάκια, μην είσαστε περίεργοι… Ο Έλληνας φημίζεται για την ξεχασιά του. Ας μη το κάνουμε θέμα. Εγώ προχθές άνοιξα τη πόρτα του ψυγείου και, αφού έφαγα μισό κιλό φέτα, διακόσα γραμμάρια σαλάμι αέρος, ένα τέταρτο ροκφόρ και δύο ρυζόγαλα άγλυκα, γιατί έχω και ζάχαρο, θυμήθηκα ότι έψαχνα τις κάλτσες μου. Κι αυτό όχι ότι το θυμήθηκα πραγματικά, απλά είχανε παγώσει τα πόδια μου τόση ώρα μπροστά στο ψυγείο.

Κατά τα άλλα, όλα καλά. Στο «Κέντρο ανθΥγεινής δευτέρας Παρουσίας» εξακολουθούν να μην υπάρχουν γιατροί και νοσοκόμες, εμείς ως παππούδες κάνουμε πάντα την προσευχή μας, ειδικά όταν βήχουμε ή αεριζόμαστε, γιατί ως γνωστόν ο γέρος ή από βήξιμο θα πάει ή από χέσιμο, μετά συγχωρήσεως, η «Αεροπλάνο Μεγάλο Κι Εδώ» είναι ένα βηματάκι πριν την υλοποίηση του μεγάλου στόκου της, ο «Ερασιτεχνικό Σαρδάμ Παθαίνω Αζημίωτα» απ’ το νέο του σπίτι δεν μας είπε απολύτως τίποτα για το «Τόσο Πολύ Σε Απασχόλησα;» και στις λαϊκές βαβέλ ο κάθε πικραμένος πήγε να πει τον πόνο του, χωρίς να ακούσει τον πόνο του άλλου. Και κοντά σε όλα ετούτα, είχαμε και το χαρμόσυνο νέο της συνεργασίας των τριών μεγάλων σοφών και πάλι για τα ξένα μπικικίνια. Το κλου ήταν, όταν στη συνάντηση που έγινε, και πάλι για να ενημερωθούμε εμείς οι κοινοί θνητοί, οι δύο τύποι από τον «Να Όλοι οι Προύχοντες» που έλαβαν το λόγο, υπερηφανευόμενοι μάλιστα ότι είναι και οι μόνοι που ομιλούν, για το μόνο που μίλησαν ήταν το χρήμα. Καλά θα κάνουν αυτοί εκεί, στην άκρη του ψαρεμοχωρίου, να μην είναι τόσο απροκάλυπτα κυνικοί δεσμώτες του παρά και, αν έχουν τ’ άντερα, τώρα που τελειώνει ο χρόνος, να ανοίξουν τον απολογισμό τους στην κοινωνία, να δούμε τι βγαίνει και τι μπαίνει στην εταιρειούλα που έχουν στήσει εκεί παχάμου δα.   

 Κατά τα άλλα, όλα καλά. Στη Συρία ο πόλεμος καλά κρατεί, αλλά ευτυχώς είναι μακριά από μας, στην Ειδομένη έγινε του Ιδομενέα, παιδάκια, ευτυχώς αλλόθρησκα, εξακολουθούν να πνίγονται παραδίπλα μας. Βέβαια, εμείς κάνουμε το καθήκον μας ως άνθρωποι. Τους στέλνουμε κάθε τρεις και λίγο τα απαραίτητα, για να περνάνε όμορφα όσοι γλιτώσουν από τον πνιγμό, στα νέα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Για φανταστείτε πόσο τραγικό είναι για μια μάνα που έχασε το παιδί της στα πεντακάθαρα και γαλανά νερά του Αιγαίου να μην έχει μια κουβέρτα να σκεπαστεί, μια πετσέτα να σκουπιστεί, μια μακαρονάδα να φάει ή μια οδοντόπαστα να πλύνει τα δόντια της, βρε αδερφέ!!! Και βέβαια αυτό το ύψιστο καθήκον μας το πράττουμε, περιμένοντας πάντα τις Άγιες μέρες της Χριστιανοσύνης.

Α! Και τώρα που είπα χριστιανοσύνη, γινήκανε κι άλλα ωραία κατά την αντίστροφη μέτρηση προς την αποκορύφωση της αγιοσύνης. Βγήκανε κάποιοι βάρδοι από το λόγγο και μέσα από τα μηχανήματα του διαβόλου, ξέρετε αυτά τα παλιοκομπιούτερς, κατηγόρησαν τους δασκάλοι που πραγματοποιούσαν σεμινάριο με τίτλο «τσουτσουάν για μοναχικούς» για τις δύσκολες μέρες του χειμώνα. Αυτοί οι βάρδοι από το λόγγο δεν έχουν το θεό τους. Την είχαν ξαναπέσει στους μάθε παιδί μου γράμματα και το καλοκαίρι, όταν ένας μοναχός μοναχός και μάλιστα αρχηγός την είπε, και μέσω άμβωνα παρακαλώ, σε θρησκευτικό που έλεγε στα παιδιά άποψη που δεν συμφωνούσε μαζί του. Πέρα απ’ όλα τα άλλα, που είναι ας πούμε συζητήσιμα, τότε, ο κόλαφος που άστραψε στο κεφάλι μου ήταν η χρησιμοποίηση του άμβωνα ως βήμα διαμαρτυρίας από τον εν λόγω προηγούμενο. Το δεύτερο που είχε συμβεί τότε ήταν ότι από την ίδια πηγή είχε δοθεί λαχταριστό, γάργαρο και αγιασμένο αίμα το οποίο λέει απευθύνετο μόνο στην άρεια φυλή των Ελλήνων. Μαυρούκοι, κίτρινοι και λοιποί χρωματισμοί απαγορεύονταν να το δεχθούν, γιατί, μόλις πλησίαζαν, λέει, κοντά στις φιάλες, το αίμα έκοβε, αφού, ως εκ θαύματος, χωρίζονταν τα ερυθρά από τα λευκά αιμοσφαίρια. Όταν η μαυρίλα ανακατεύεται με την καφρίλα το αποτέλεσμα είναι εκρηκτικό.

Κατά τα άλλα, όλα καλά. Επειδή είναι άγιες οι μέρες που έρχονται, σας εύχομαι καλές γιορτές και χρόνια πολλά πολλά. Επίσης, επειδή είναι και μέρες αγάπης, αν είπαμε και καμιά κουβέντα παραπάνω, νερό κι αλάτι, εμείς να ‘μαστε καλά άλλωστε.

Ο Σατυρούλης