Ας μη μπλέκουμε την πολιτική...

 
Του Γιώργου Ανδρεάδη

Μα είναι δυνατό να έχει σχέση η διδασκαλία των Αγγλικών στη δημόσια εκπαίδευση με την πολιτική; Αυτό ήταν ένα από τα πολλά ερωτήματα που μας απασχόλησαν εψές σε μια κουβέντα που (δεν) είχα με μια παρέα φίλων εκπαιδευτικών.

Ας κάνουμε, όμως, μια επιγραμματική βόλτα στο παρελθόν, για να δούμε πώς έχει καταγράψει η ιστορία την πορεία διδασκαλίας των ξένων γλωσσών στη χώρα μας. "Το 1950, λοιπόν, κυριαρχούσε στα δηµόσια και ιδιωτικά σχολεία η διδασκαλία της γαλλικής γλώσσας, ενώ η διδασκαλία της αγγλικής γλώσσας ήταν υποχρεωτική µόνο στα οικονοµικά Γυµνάσια και τα Γυµνάσια Ξένων Γλωσσών, ενώ από το 1951 η διδασκαλία των δύο γλωσσών καθιερώθηκε σε όλη τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Το 1993, πραγματοποιήθηκε για πρώτη φορά η εισαγωγή της Αγγλικής γλώσσας στην Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση, από την Δ΄ τάξη. Το 2003 εισάγεται η διδασκαλία της αγγλικής γλώσσας στη Γ΄ τάξη του ∆ηµοτικού για τρεις ώρες την εβδομάδα και το σχολικό έτος 2005-2006 εφαρμόστηκε πιλοτικά η εισαγωγή της δεύτερης ξένης γλώσσας (γαλλικά ή γερµανικά) στην Ε΄ και Στ΄ τάξη του ∆ηµοτικού για τον ίδιο αριθμό ωρών. Το 2010 τα αγγλικά εισήχθησαν για πρώτη φορά στην Α΄ και Β΄ τάξη για δύο ώρες την εβδομάδα σε 800 ολοήμερα Δημοτικά σχολεία με Ενιαίο Αναμορφωμένο Πρόγραμμα. Η γλωσσομάθεια βρίσκεται ψηλά στους στόχους του Νέου Σχολείου.

Το παράδοξο που συναντάμε όμως στην ελληνική εκπαιδευτική πραγματικότητα είναι το γεγονός ότι, ενώ η εκμάθηση ξένων γλωσσών προσφέρεται δωρεάν στο δημόσιο σχολείο και μάλιστα δαπανώνται εκατομμύρια ευρώ από τον κρατικό προϋπολογισμό για να καλυφθούν οι μισθοί των εκπαιδευτικών ξένων γλωσσών καθώς και η συγγραφή και αναπαραγωγή ξενόγλωσσων βιβλίων, τόσο οι μαθητές και οι γονείς όσο και οι ίδιοι οι εκπαιδευτικού αντιμετωπίζουν το μάθημα της ξένης γλώσσας στο σχολείο σαν «δευτερεύον», ενώ ταυτόχρονα, οι γονείς και οι μαθητές  απευθύνονται σε κέντρα ξένων γλωσσών για την εκμάθηση της αγγλικής γλώσσας. Σύμφωνα με τα στοιχεία της ΓΣΕΕ, το 2011 οι δαπάνες της οικογένειας για αγορά υπηρεσιών ξένων γλωσσών ανέρχεται στα 858,4 εκατομμύρια ευρώ το χρόνο για τα δίδακτρα, την αγορά ξενόγλωσσων βιβλίων και τη συμμετοχή στις εξετάσεις πιστοποίησης. Η στάση των γονιών είναι δικαιολογημένη (;), αφού η γνώση που αποκτάται από το σχολείο δεν έχει αντίκρισμα στην αγορά εργασίας μέσω ενός πιστοποιητικού γλωσσομάθειας, κάτι που προσφέρεται στα κέντρα ξένων γλωσσών"*.

Τι εξυπηρετεί άραγε αυτή η αστοχία (;) του ελληνικού κράτους η οποία παρατηρείται από το 1950 για μισό και πλέον αιώνα; Μήπως αυτό συμβαίνει, γιατί η δωρεάν εκπαίδευση που προσφέρεται στον έλληνα πολίτη δεν είναι και τόσο δωρεάν; Μήπως γιατί η δημόσια εκπαίδευση, τουλάχιστον στο κομμάτι των ξένων γλωσσών, είναι τελικά ιδιωτική υπόθεση; Μήπως γιατί, αν πιστοποιηθεί η γνώση της δωδεκαετούς φοίτησης των μαθητών, δεν θα έχουν λόγο ύπαρξης οι ανθηρές επιχειρήσεις της παραπαιδείας της γλώσσας; Μήπως γιατί θα βρεθούν στο δρόμο χιλιάδες μεροκαματιάρηδες εκπαιδευτικοί; Μήπως γιατί ο έλληνας πολίτης έχει μάθει να συμπεριφέρεται ως ραγιάς αποδεχόμενος ό,τι στραβό και παράξενο συμβαίνει σ' αυτή τη χώρα; Μα είναι δυνατόν να υπάρχει τίποτα πολιτικό σ' αυτή την κουβέντα;;;  

*Όλα τα ιστορικά στοιχεία είναι παρμένα από την ΜΕΤΑΠΤΥΧΙΑΚΗ ∆ΙΠΛΩΜΑΤΙΚΗ ΕΡΓΑΣΙΑ της Παντολέων Βασιλικής.