"Δούρειος ίππος"

 

Του Αντουάν Παρίνι

 

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,

 

Ζούμε μοναδικές ιστορικές στιγμές κι αν τύχει και δεν αλλάξουνε τα κόζα θα γιομώσουν τα ψυχιατρεία ναούμ και θα γίνει της ποτάνας όξω στις δρόμοι. Όθεν, λέγω, το καπέλωμα των αντιφρονούντων στα κορονομέτρα από χρυσαυγίτες και λούμπεν μικροαστούς στα μέσα αποχαυνωσης και στα ιντερνέ- και η επερχόμενη γελοιοποίηση της όλης φάσης (εύλογα, θα πω) - μου δίνει την εντύπωση ότι ωθεί κάποιον κόσμο της αριστεράς και του αποκαλούμενου αντιεξουσιαστικού χώρου να "συμφωνεί" ή τουλάχιστον να μη διαφωνεί ευθέως με τις γελοίες πρακτικές και τα ψευτοτιτι-βύσματα μιας καθαρά βλαχομπαρόκ νεοφασιστικής κυβέρνησης με όλο το ανφάν γκαταί των λιμάρηδων ξεπλένηδων να ξεπουλάνε και το μουνί της μάνας τους, γνωρίζοντας ήδη εκ του ασφαλούς πόσο επικίνδυνη και ολέθρια δύναται να αποβεί για τον τόπο.

 

Κι αυτό το παράδοξο γιατί όσοι ενίστανται φερειπείν στην υπέρμετρη χρήση μασκών είναι ψεκασμένοι, φασίστες, χριστιανοταλιμπάν και ανορθόγραφες μανίτσες του φουμπού. Κάνεις ένα σκρολάρισμα με το κωλοδάχτυλο ρε μάγκα και μπετώνει το μυαλό σου στην εξηκοσιοστή εξηκοστή έκτη φορά που σου σκάει πειραγμένη φωτό της γραφικής θείτσας, που χορεύει αναστενάρικα στα υποθετικά αποκαΐδγια χειρουργικών μασκών. Ήτοι, με έναν υπεραπλουστευμένο συλλογισμό, όσοι γκρινιάζουν για τα μέτρα είναι τέτοιοι και χειρότεροι. "Μα το λένε οι γιατροί, οι επιστημόνοι", εύλογα θα αναρωτηθεί κάποιος (και δεν ειρωνεύομαι). Την ίδια στιγμή, κάπου στα έγκατα της κολάσεως, τρίβει τα παπάργια του γελώντας διαβολικά ο Μένγκελε, παίζοντας με τον κατουρημένο απ' τα γέλια Γκαίμπελς ντάμα απ' τα επιτραπέζια παιχνίδια "Δούρειος ίππος"..

 

Με αγάπη, Αγλέορας